_____________
1.
Αγαπητή Α,μπα, Χρειάζομαι για άλλη μια φορά τα φώτα σου! Είμαι 30 και έχω εδώ και 3 μήνες σχέση με κάποιον 32 χρονών. Αυτός δηλώνει πολύ ερωτευμένος και περνάμε όμορφα μαζί. Αυτό που με έχει προβληματίσει είναι ότι μου εχει πει οτι όσα χρόνια ήταν ελεύθερος (όχι όσο είχε κάποια σχέση) εβγαινε εξω, γνωριζε κοπελες με σκοπό μόνο το σεξ και έτσι έχει πάρα πολλές τετοιες εμπειρίες. Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτο, ουτε οι πρωην μου και ετσι ειναι μια κατάσταση ξένη για εμένα. Δεν τον κρίνω, απλά δεν ξέρω πως να χειριστώ το γεγονός οτι αυτό μου δημιουργεί ανασφάλεια και φοβάμαι οτι όλο αυτό το "παιχνιδακι" που του άρεσε δεν θα το ξεχασει. Δεν ζηλευα ποτέ στην ζωή μου και τώρα έχω βρεθεί να φοβάμαι οτι θα με απατήσει. Του το έχω αναφέρει και με καθησυχάζει οτι δεν το έχει ανάγκη τώρα πια όλο αυτό τώρα που είμαστε μαζί. Ειναι δικια μου παράλογη ανασφαλεια ή όντως το παρελθόν του πρέπει να μου πει κάτι για αυτόν ; soutzoukaki
Αυτό που μας αποκαλύπτει το παρελθόν του άλλου είναι η στάση μας πάνω στο παρελθόν του άλλου. Αυτό που βγαίνει από την ιστορία που λες είναι ότι έχετε διαφορετικές εμπειρίες. Αν είχες ακόμη περισσότερες σεξουαλικές εμπειρίες από αυτόν, τώρα θα έκανες άλλη ερώτηση. Ή, καμία.
Αυτό που φοβάσαι δεν προκύπτει από την ιστορία του, και η αναγωγή, για να πω την αλήθεια, τον υποτιμάει. Θεωρείς ότι η σεξουαλική ελευθερία είναι ασυδοσία και οδηγεί στην εξαπάτηση. Όσοι απατούν συστηματικά τους συντρόφους τους δεν το κάνουν επειδή δεν κρατιούνται και θέλουν να γδυθούν κάθε δεκάλεπτο. Άλλα θέματα έχουν, και τα περισσότερα δεν έχουν να κάνουν καν με το σεξ.
_____________
2.
Έφυγα από μια πολύ καλή σχέση, γιατί ο σύντροφός μου στην πορεία αρνήθηκε πως σε βάθος χρόνου η σχέση εξελίσσεται και οι δεσμεύσεις πυκνώνουν -ή τουλάχιστον αυτό ήθελα εγώ-. Μετά το τέλος οι προσπάθειές του δεν με έπειθαν παρ' όλα αυτά συνεχώς σκεφτόμουν πως θα καταλήξουμε μαζί. Στην πορεία ήρθε μια νέα σχέση απλά και αβίαστα. Έδωσα την ευκαιρία και παρέμεινα έπειτα από έντονη διεκδίκηση του πρώην, αφού ο νέος μου σύντροφος είναι εξαιρετικός, δοτικός. Πλέον αναζητώ συνεχώς την πιθανή καλύτερη σχέση που θα μπορούσα να έχω με τον πρώην. Ποια η γνώμη σου' αδράνεια στην αλλαγή; Αποτυχία της νέας σχέσης; Συνήθης μάχη του πρώην με τον νυν; Και ποιος νικάει;- Μπερδεμένη
Όπως πάντα, ελπίζω να νικήσει η αγάπη.
_____________
3.
Θεωρείς ότι είναι αναγκαίο να μιλάμε με τα αδέλφια μας? Θέλω να πω, αν υποθέσουμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν και γενικά δεν ταιριάζουμε καθόλου, γιατί να πρέπει να έχουμε επαφές και σχέσεις και επισκέψεις?- ερωτηματικό
'Αναγκαίο'... δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη λέξη. Υποχρεωτικό δεν είναι, σίγουρα. Δεν 'πρέπει' να έχεις σχέσεις με κανέναν, αν δεν το θέλεις. Μόνο που είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις πότε δεν ταιριάζεις με κάποιον και πότε υπάρχουν άλλα εμπόδια που δυσχεραίνουν την επικοινωνία: το παρελθόν, αγκυλώσεις και από τις δύο πλευρές, ακόμα και το κακό timing.
Τα αδέρφια μας είναι κάποιοι από τους ελάχιστους ανθρώπους στους οποίους δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε και να εξηγηθούμε για το παρελθόν μας. Επίσης είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που ξέρουν πώς ήταν τα παιδικά μας χρόνια, επειδή ήταν εκεί. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν πώς μας έχουν επηρεάσει οι γονείς μας, επειδή έχουν τους ίδιους. Είναι μια μοναδική σχέση, όπως και να το κάνουμε, και δεν είναι αυτονόητη. Δεν είναι απίθανο να μην ταιριάζεις με τα αδέρφια σου, καθόλου απίθανο, ίσα ίσα. Να νιώθεις όμως αδιαφορία για αυτή τη σχέση – αν συμβαίνει αυτό, είναι κρίμα, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, και νομίζω ότι όταν συμβαίνει αυτό, φταίνε πολύ και οι γονείς που δεν ενθάρρυναν αυτή τη σχέση. Θα σου πρότεινα να μην παραιτηθείς, ίσως η φλόγα ανάψει στο μέλλον ξανά. Αξίζει να επιμείνεις.
_____________
4.
"Αγαπητή αμπα,
Σε ερωτήσεις που σου στέλνουν σχετικά με θέματα που προκύπτουν μεταξύ παιδιών και γονέων έχεις προτείνει επανειλημμένως να είναι επιεικείς με τους γονείς και να τους αντιμετωπίζουν με ανθρώπινα μέτρα ή κάπως έτσι.
Σε άλλες ερωτήσεις που αναφέρονται στην ερωτική ζωή κάποιου και υποψιάζεσαι ή είναι σαφές οτι ο ερωτηθείς είναι θύμα συναισθηματικής ή σωματικής κακοποίησης του λες τρέχα.
Τί συμβαίνει όμως όταν η συμπεριφορά ενός ανθρώπου, που έχει την ίδια συμπεριφορά με το θύτη της δεύτερης περίπτωσης (τραμπούκος, εκφοβιστής, Bully ή ακόμα χειρότερα), είναι ο γονιός σου και εσύ είσαι το θύμα? Θα πρότεινες σε αυτόν που θα σου έστελνε την ερώτηση να τον αντιμετωπίσει σαν άνθρωπο με αδυναμίες ή θα του έλεγες τρέχα? Γιατί πιστεύω ότι άμα είσαι άνω των 18 και έχεις κάπου αλλού να μείνεις τότε τρέχα."- run, Forrest, run!
Όταν τίθεται θέμα βίας, λεκτικής ή σωματικής, πρέπει κανείς πρώτα να προστατέψει τον εαυτό του, δεν έχει σημασία ο βαθμός συγγένειας. Η βία δεν είναι απλή παραξενιά ή δυσκολία επικοινωνίας. είναι σοβαρό πρόβλημα.
_____________
5.
Γίνεται να λατρεύεις τους γονείς σου και να μη θέλεις να τους βλέπεις ; Α μπα έχω βολευτεί σε ένα απίστευτο αδιέξοδο: από τη μια έχω μια σχετικά καλή δουλειά που την λατρεύω, με έναν πολύ καλό μισθό στην οποία έχω την πολυτέλεια να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά καθώς μένω με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου που φροντίζουν για όλα τα υπόλοιπα. Τριάντα χρόνων γαϊδούρι λοιπόν κάθομαι να μου μαγειρεύει και να την ακούω να μου λέει να προσέχω με ποιους βγαίνω. Τα ίδια ζω και με τον πατέρα μου που ναι μεν με συμβουλεύει για τα διάφορα επαγγελματικά προβλήματα αλλά κάθε φορά που πέφτει σαν σκέψη το να φύγω από το σπίτι, με λογική και ψυχραιμία με μεταπείθει. Με αυτά και εκείνα έχω να κάνω σχέση τρία χρόνια γιατί κανείς δεν τους γεμίζει το μάτι και περνάω όλη σχεδόν τη μέρα πάνω από έναν υπολογιστή (for business and for pleasure). Τους αγαπάω, του χρωστάω πολλά γιατί πλήρωσαν σπουδές και μεταπτυχιακό στην Αγγλία και δεν θέλω να τους στεναχωρήσω αλλά βλέπω τη ζωή μου να περνάει και δεν κάνω τίποτα. Είναι αργά; Από πού να αρχίσω ;
Οπότε, όπως τα γράφεις, με τα λεφτά του μεταπτυχιακού οι γονείς σου εξαγόρασαν την παραμονή σου στο σπίτι. Κάπως φτηνά πούλησες την ανεξαρτησία σου, κατά τη γνώμη μου.
Να αρχίσεις από την παραδοχή της αλήθειας. Από εκεί να ξεκινήσεις. Άσε τους γονείς σου και τη δική τους ευθύνη – είναι αστείο που λες στα σοβαρά ότι όταν συζητάς να φύγεις ο πατέρας σου σε μεταπείθει 'με λογική και ψυχραιμία'. Είσαι τριάντα με καλή δουλειά. Δεν χρειάζεται να συζητήσεις τίποτα, δεν χρειάζεται να πάρεις έγκριση από το συμβούλιο για να βρεις τον δικό σου δρόμο. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Κάθεσαι με τους γονείς σου επειδή έχεις βολευτεί, και δυσκολεύεσαι να ξεβολευτείς.
Αυτό που χρωστάς στους γονείς σου, αλλά κυρίως στον εαυτό σου, είναι να γίνεις ένας αυτόνομος, ανεξάρτητος, και ισορροπημένος άνθρωπος. Για να γίνει αυτό, κάποιες φορές θα τους στενοχωρήσεις, αλλά όπως ίσχυε και όταν ήσουν εσύ μικρή και σου έκαναν πράγματα που δεν ήθελες, 'θα είναι για το καλό τους'.
_____________
6.
"Α μπα μου σε χαιρετω και μπαινω κατ ευθειαν στο ψητο. Η ερωτηση/παρατηρηση απευθυνεται ειναι η αληθεια και στους αναγνωστες. Ειμαι ομοφυλοφιλος αντρας, 21 ετων, χωρις συχνες σεξουαλικες εμπειριες ( δεν ξερω αμα οντως εχει σημασια απλως το αναφερω για να θεσω το πλαισιο). Ε ρε παιδι μου καθε φορα που βλεπω εναν πανεμορφο αντρα με κατακλυζει μια τοσο μεγαλη εκρηξη θαυμασμου που με καθηλωνει. Πραγματικα νιωθω ο στερνο μου να σφιγγεται και συναισθηματα τυπου ζηλιας, εξαψης και γενικως ενα πραμα που με παραλυει, τουλαχιστον για κεινη τη στιγμη. Για γυναικες δεν το παθαινω τοσο εντονα κυριωςλογω σεξουαλικου προσανατολισμου υποθετω. Δεν εχω ιδιαιτερο θεμα με την εμφανιση μου, κατα γενικη ομολογια ειμαι ομορφουλης, αλλα ρε γαμωτο αυτο το οβερντοουζ ομορφιας με πνιγει. Τι να κανω για να μπορεσω να το διαχειριστω πιο ψυχραιμα?? Ισως κατι για να απομυθοποιησω το φαινομενο?? Πλιζ οχι συμβουλες του τυπου αποδεξου τον εαυτο σου. Οκ τον αποδεχομαστε αλλα οταν σου τριβουν και τον πειρασμο στη μουρη θες κατι πιο ενισχυμενο... θενκ γιουυυ
Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι είναι αυτό που περιγράφεις, αλλά τολμώ να υποθέσω ότι έχει σχέση με την πεποίθηση ότι 'δεν έχεις συχνές σεξουαλικές εμπειρίες', το οποίο και πάλι δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει, αλλά έχει σημασία ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεις αυτό το θέμα. Μήπως αυτό που νιώθεις, που περιγράφεις ως ζήλεια και έξαψη που σε παραλύει, είναι απλώς (όχι 'απλώς', επειδή είναι απλό, αλλά καταλαβαίνετε) πόθος; Δεν ξέρω. Σκέψου το.
_____________
7.
Αγαπητή Α μπα!
είμαι 25 χρονών και πριν 3 μήνες βίωσα με τις 2 μικρότερες αδερφές (η μικρότερη ακόμη 15) μου tον χωρισμό των γονιών μου.
Στην αρχή το είχα πάρει πιο χαλαρά από όλους: μόλις έφυγε ο μπαμπάς ήμουν η μόνη που έλεγε πως όλα θα πάνε καλύτερα, θα ηρεμούσε η όλη κατάσταση, θα γινόμασταν καλύτερα. Και θα είχε γίνει πράγματι έτσι, αν ο πατέρας μου δεν είχε αυτήν την απαίσια συμπεριφορά. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με τον οποίο είχαμε από τότε που γεννήθηκα απερίγραπτη αδυναμία ο ένας στον άλλον. Οι αδερφές μου πάντα πετούσαν μπηχτές για την σχέση μας (λάθος του πατέρα μου που επέτρεπε να φαίνεται πως με ξεχωρίζει). Τον είχα στο μυαλό μου ως πρότυπο άντρα, πίστευα πάντοτε πως τα έκανε όλα σωστά. Όλο αυτό όμως έχει καταρρεύσει πλέον ολοσχερώς, μαζί με την εικόνα της θεϊκά πλασμένη οικογένειάς μου, την οποία πάντοτε εκθείαζα. Ο πατέρας μου ήταν πάντα εγωιστής, αλλά αφότου έφυγε από το σπίτι το έχει παρακάνει. Έχω πικραθεί μαζί του, όχι γιατί έχει άλλη γυναίκα, ούτε γιατί είχε από πριν (και το ξέραμε), αλλά γιατί δεν παραδέχεται τίποτα όταν τον ρωτάμε (κι έχουμε τεκμήρια: πχ τον πιάσαμε να στέλνει χαζομηνύματα μαζί της και μετά κλειδαμπάρωσε το κιν και δεν μας αφήνει να το ακουμπάμε, άλλαξε κωδικό στο facebook κι άλλα πολλά..). Δεν έχει δώσει 3 μήνες τώρα ούτε ένα ευρώ στη μαμά, σαν να μην τον ενδιαφέρει τι τρώμε. Όταν τον ρώτησα γιατί, από άμυνα μου είπε πως έχω μεγαλώσει και πως μπορώ να φύγω (σημειώνω πως είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια). Και παίρνει τριπλάσιο μισθό από εκείνη. Έχει εδώ και 4 μήνες εκρήξεις βίας, έχει σπάσει κάτι έπιπλα και αφού έφυγε από το σπίτι βιαιοπράγησε εις βάρος της μαμάς μου (δεν μας το παραδέχτηκε ποτέ, οποία έκπληξις..), όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν του αρέσουν ή δεν τον συμφέρουν. Έχει κάνει ράκος για μία αρκετά μεγάλη οικονομική και συναισθηματική σειρά πραγμάτων την μεσαία μου αδερφή, η οποία με δυσκολία του μιλάει πλέον, ενώ για την μικρή φαίνεται σαν να μην δίνει σημασία, ή έστω ενδιαφέρεται επιφανειακά, για το θεαθήναι. Το ξέρει και ο ίδιος πως έχει χάσει την μπάλα, αλλά είναι φυγόπονος και επιφανειακός, δεν κάνει τίποτα πρακτικό για να διορθώσει την σπασμένη του εικόνα του στα μάτια των παιδιών του.
Κι εδώ είναι που τρελαίνομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αρχικά όταν συνειδητοποιούσα σιγά σιγά την τακτική του, απομακρύνθηκα από αυτόν για λίγο. Δεν τον έπαιρνα τηλ, δεν του το σήκωνα όταν έπαιρνε εκείνος, πέρασα πολύ άσχημη φάση. Μου έλειψε πολύ όμως. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, σοβαρά τώρα, δεν θέλω να τον χάσω. Εκείνος όμως παρόλο που δεν είναι ψυχρός απέναντί μου (αντιθέτως) κάνει τα πάντα για να μου υπενθυμίζει τι πορεία έχει πάρει πλέον. Και δεν ξέρω αν είναι σωστό, αλλά νομίζω πως δεν αξίζει να προσπαθώ να φέρω την σχέση μου με τον μπαμπά στα ίσα της, αφενός γιατί ο μπαμπάς δεν κάνει ισάξιες προσπάθειες, αφετέρου γιατί δεν θα νιώθω εντάξει απέναντι στην μαμά, όχι γιατί έχει περάσει πολλά από εκείνον (προσπαθώ να το κρατάω απ'έξω αυτό, να είμαι αντικειμενική, πάλι δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό), αλλά γιατί τόσο καιρό έχει κάνει "το σκατό της παξιμάδι" για να έχουμε να τρώμε, διπλοδουλεύει και δανείζεται... Αλλά θέλω τον μπαμπά μου πίσω.. τον παλιό μπαμπά, τον αγαθό, που δεν πονηρεύτηκε, τον οικογενειάρχη, που δεν ήταν ανώριμος, που δεν συμπεριφερόταν σαν αγοράκι που του πήραν το παγωτό... Βοήθησέ μου, τι να κάνω;; (Α, παρέλειψα να πω πως έχω κάνει 3-4 προσπάθειες να του μιλήσω για το πώς νιώθω από την αρχή, οι οποίες τελείωσαν είτε με ουρλιαχτά και κλάματα, είτε με ειρωνείες, είτε απλά χωρίς αποτέλεσμα. Με έκαναν όμως να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, γιατί κατάλαβα καλύτερα κάποια πράγματα και -ίσως- ένιωσα πνευματική, ηθική και συναισθηματική υπεροχή σε κάποια άλλα).
Συγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα, ανυπομονώ για την βοήθειά
σου...\η ισορροπίστρια.
Θα ξεκινήσω από το τέλος.
Θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις και πώς να χειριστείς τη σχέση σου με τον πατέρα σου όταν δεχτείς ότι αυτός ο μπαμπάς που θέλεις πίσω, δεν υπάρχει.
Όταν σταματήσεις να νοσταλγείς μια εικόνα θα αρχίσεις να αντιμετωπίζεις αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα. Το βλέπεις ήδη – ένα μέρος του τουλάχιστον – αλλά η επιθυμία σου να γίνεις ξανά αθώα, και να επιστρέψεις σε μια ηλικία που ο πατέρας σου φάνταζε τέλειος, σε εμποδίζει να προχωρήσεις.
Σε γενικές γραμμές περιγράφεις την ενηλικίωση κάθε ανθρώπου. Οι γονείς φαντάζουν παντοδύναμοι και τέλειοι, και κάποτε αναγκαζόμαστε να δούμε ότι δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά είναι άνθρωποι. Για λίγο θρηνούμε, αλλά δεν θρηνούμε την απώλεια του γονιού που πλάσαμε μέσα μας. Στην πραγματικότητα θρηνούμε την απώλεια της παιδικής μας ζωής, που είχε μέσα υπερήρωες που μπορούσαν να μας προστατέψουν από τα πάντα. Όταν ξεπερνάμε αυτό το στάδιο, τότε αρχίζουμε να σχηματίζουμε μια ουσιαστική και πιο βαθιά σχέση με τους γονείς μας.
Κι εσύ τώρα περιγράφεις αυτή την διαδικασία, η οποία είναι αρκετά έντονη, αφού έχει προηγηθεί ένα διαζύγιο και έχεις πλέον δει πολλά αρνητικά στον πατέρα σου. Δεν θέλω να τον χαρακτηρίσω γιατί είναι ο πατέρας σου και τώρα παλεύεις να τον τοποθετήσεις κάπου, και αυτή η διαδικασία είναι απόλυτα δική σου, και δεν ξέρω πόσα από αυτά που λες ισχύουν, και δεν είναι αυτός που κάνει την ερώτηση. Αν όμως ισχύει η βία, και αν έχει χτυπήσει την μητέρα σου, ακόμη και αν 'μόνο' σπάει πράγματα, δεν μιλάμε για απλή δυσκολία στον χαρακτήρα και την επικοινωνία. Αυτό πρέπει να το πάρεις πάρα πολύ στα σοβαρά και να βάλετε όλες μαζί, με τη μητέρα σου και τις αδερφές σου, όρια, για να προστατευτείτε. Μην περιμένεις να το παραδεχτεί για να το αντιμετωπίσεις, μην περιμένεις να το παραδεχτεί για να το δεις ως γεγονός. Νομίζω ότι παρά τα σημάδια που βλέπεις, ακόμη προσπαθείς μέσα σου να τον δικαιολογήσεις.