__________________
1.
Καλημερα!
Θα ηθελα την βοηθεια οποιου γνωριζει κατι για το θεμα μου παρακαλω, καθως και την δικη σου Αμπα μου.
Εχω ενα αγορακι σχεδον πεντε χρονων. Ειναι υγιεστατος αλλα δεν εχει φτερνιστει ποτε στην ζωη του. Ποτε ομως. Αρρωσταινει οπως ολοι μας και βηχει αλλα δεν φτερνιζεται. Το ανεφερα στον παιδιατρο αλλα με κοιταξε σαν να ημουν τρελη. Δεν ξερω αν νομιζει οτι λεω βλακειες ἠ οτι απλα δεν το εχω προσεξει αλλα απαντηση δεν μου εδωσε. Ρωτησα και γιατρους αλλων ειδικοτητων που ομως δεν ηξεραν να μου πουν κατι. Προσπαθησα να το ψαξω και στο διαδυκτιο αλλα ουτε εκει βρηκα κατι. Ισως δεν ξερω πως να το ψαξω. Ειλικρινα δεν κανω λαθος, το παιδι δεν φτερνιζεται ποτε. Εχεις ακουσει κατι για αυτο; Ειναι απλως μια ιδιατεροτητα για την οποια αδικα ανησυχω;;
Μην με περασετε για τρολ παρακαλω, δεν ειμαι!
Εγώ βρήκα αυτό κι αυτό, οπότε με αυτά που καταλαβαίνω, προτείνω να πας το παιδί σε έναν νευρολόγο που σκαμπάζει.
__________________
2.
Αγαπητή Α Μπα,
Έχω παρατηρήσει ότι πολλοί άντρες, όταν θέλουν να λήξουν μια κατάσταση (είτε είναι σχέση, είτε είναι απλά κάποια ραντεβού, είτε είναι μπερδεμένο γενικοτερα) προσπαθούν να το κάνουν με το γνωστό "slow fade" δηλαδη, με το να απομακρύνονται σιγά σιγά και με τρόπο (φθηνές δικαιολογίες), μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς και χωρίς καμία ευθεία αντιμετώπιση, αιτιολόγηση κλπ. Και ενώ είναι τελείως αποδεκτή η απόφαση τους, σιχαίνομαι τον τρόπο αυτό και μου έχει δημιουργηθεί φοβία ότι θα το κάνει πάντα ο επόμενος και τρέμω αν κάποιος μειώσει επαφή έστω και τυχαία ή για λίγο γιατί το έχω πάθει αρκετές φορές . Το ξέρω ότι είναι συχνή τακτική και δεν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά το θεωρώ τραγική δειλία. Μέχρι τώρα λόγω εγωισμού δεν αντιμετώπιζα ευθέως την κατάσταση, ούτε πίεζα . Πήγαινα με τα νερά τους, εξαφανιζόμουν κι εγώ και απλά τους διευκόλυνα και κόβαμε επαφή χωρίς την άβολη για αυτούς αντιμετώπιση . Πιστεύεις ότι σε αυτά τα άτομα αξίζει ξεμπροστιασμα και απαίτηση για εξηγήσεις ή απλά τους δίνεις αξία ετσι; Μήπως τελικά είναι καλύτερη η απαξίωση με το κόστος βέβαια ότι σου μένει η απορία και το αίσθημα της απόρριψης;- Τριανταφυλλένια
Μα, βρε Τριανταφυλλένια, όνομα και πράγμα, τι λέξεις είναι αυτές για απλή ασυμβατότητα; Ξεμπρόστιασμα, απαιτήσεις για εξηγήσεις, αιτιολόγηση, γιατί; Επειδή δεν σε γουστάρουν; Γιατί να πρέπει να εξηγηθεί κάποιος αναλυτικά όταν δεν του κάνεις; Δικό του είναι το θέμα – τι έχει να κάνει με σένα; Σε τι θα σε βοηθήσει αν το μάθεις; Αν ας πούμε, για να το κάνω πιο λιανά, κάποιος σου πει ευθέως ότι τελικά, θέλει μια πιο ψηλή, σε τι θα σου χρησιμέψει; Θα πας στο κρεβάτι του Προκρούστη;
Ζητάς εξηγήσεις λες και είσαι εξαπατημένη ντάμα σε βιβλίο της Μπροντέ. Δεν είσαι πατάκι που σκούπισαν πάνω τα πόδια τους οι άλλοι. Είσαι αυτόνομος άνθρωπος, με την δική του, αυτόνομη αξία, έτσι κι αλλιώς. Άνθρωποι συναντιούνται, μένουν μαζί, απομακρύνονται, χωρίζουν... Δεν χρειάζονται πάντα μεγάλα λόγια και «εξηγήσεις». Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε ξεκαθάρισμα ή δραματικές κουβέντες επειδή κάποιος βαρέθηκε ή βρήκε άλλη ή επειδή άλλαξε τελικά γνώμη. Δεν έχει να κάνει με σένα αυτά που κάνουν οι άλλοι. Οι δικές τους πράξεις δεν αντανακλούν πάνω σου. Η αξία σου δεν έχει σχέση με το πώς φέρονται οι άλλοι όταν είναι σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο να το πω.
Η απόρριψη πονάει πάντα, με την απορία μπορει να μένεις, ε και; Τίποτα από τα δύο δεν πρέπει να επηρεάζει την άποψη που έχεις για τον εαυτό σου. Όλους κάποιος τους απορρίπτει. Σιγά το πράγμα επιτέλους, ναι, πονάει, αλλά μην το κάνουμε και κεντρικό ζήτημα της ύπαρξης μας. Μην τους «διευκολύνεις». Μάθε να διευκολύνεις τον εαυτό σου. Αλήθεια θέλεις να μάθεις οπωσδήποτε γιατί κάποιος δεν θέλει να σε ξαναδεί; Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να σε νοιάζει κάθε φορά με την ίδια ένταση; Όλοι την ίδια σημασία έχουν για τη ζωή σου;
__________________
3.
Α,μπα, πιστεύεις πως πάντα μας απορρίπτουν επειδή "δεν τους κάνουμε", ή καμιά φορά παίζει και να μας γουστάρουν πολύ και να τους κάνουμε κλικ σαν άτομα, αλλά να μην έχουν την αυτοπεποίθηση που αρμόζει για να ξεκινήσουν κάτι πιο ουσιαστικό μαζί μας; Δεν είμαι ψωνισμένη, απλά αρκετές φορές αγόρια που έδειχναν να με γουστάρουν και να με θαυμάζουν σαν άτομο πολύ, το έκοψαν ενώ εγώ τους γούσταρα, και με έκαναν κάποιες φορές να σκεφτώ πως, εντελώς στερεοτυπικά κι επιφανειακά μιλώντας, ίσως πίστευαν πως είχαν είτε λιγότερα προσόντα από μένα, ή ήταν πιο ανώριμοι σε κάποια θέματα (συναισθηματικά, συζητήσεις για πολιτική, σινεμά κλπ) κι αυτό τους κόμπλαρε. Γίνεται αυτό, ή είναι μια φαντασίωση δικιά μου για να μου χρυσώσω το χάπι της απόρριψης; Να σημειώσω ότι έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι λιγάκι μήπως έχω το κουσούρι να κολλάω με τέτοιους τύπους (που δηλαδή νιώθουν έτσι απέναντί μου) από δικιά μου ανασφάλεια για να νιώθω πιο σημαντική και σίγουρη ότι αξίζω την προσοχή μέσα στη σχέση. Με έναν τέτοιο μάλιστα ήμουν και μαζί, με αποτέλεσμα στα τελευταία της σχέσης να με βομβαρδίζει με υποτιμητικά σχόλια για την εμφάνισή μου και τη σεξουαλικότητά μου (του έκανε εντύπωση που αν κι είμαι ωραία - ενώ άλλες φορές όλα πάνω μου του ξύνιζαν - δεν έχω πάει με πολλούς!).- Ακόμα το ψάχνω
Εγώ λέω ότι εσκεμμένα διαλέγεις άντρες που πιστεύεις ότι υπολείπονται των δικών σου προσόντων (στο μυαλό σου βέβαια και όλη η σύγκριση, και το αποτέλεσμα), επειδή έτσι νιώθεις πιο ασφαλής ότι δεν θα σε παρατήσουν. Τελικά σε παρατάνε επειδή δεν ταιριάζετε, ακριβώς επειδή τους έχεις επιλέξει με άλλο κριτήρια από την συμβατότητα.
Κυμαίνεσαι μεταξύ υψηλής και χαμηλής αυτοπεποίθησης, σαν εκκρεμές. Περιμένεις από τους άλλους να σου επιβεβαιώσουν ότι καλώς έχεις καλή άποψη για τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να σου πει ότι αξίζεις ως άνθρωπος. Αυτό το αποφασίζεις εσύ για σένα, μέσα από τα προσωπικά σου επιτεύγματα (προσωπικά. Όχι Ερωτικά).
__________________
4.
Τελικα...ο ανθρωπος αλλαζει;;;- ? -
Βεβαίως. Συνήθως προς το χειρότερο.
__________________
5.
Γεια! Λένα σε λατρεύω, είσαι τέλεια!
Λοιπόν εγώ μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα που μας κατακλίζει έχω επιλέξει να τα βλέπω όλα αισιόδοξα (εξάλλου τι θα κερδίσω αν τα βλέπω απαισιόδοξα?).
Έχω "εκμεταλευτεί" την ανεργία και την υπερβολική διαμονή μου στο σπίτι κάνοντας πράγματα για εμένα που με κάνουν να νιώθω καλά και να περνάω ευχάριστα τη μέρα μου. Διαβάζω λοιπόν πολύ για να δώσω κατατακτήριες κ να πάρω ένα δεύτερο πτυχίο κ ασχολούμαι με το σώμα μου. Ήμουν πάντα χοντρός κ το 1,78 μου σε συνδυασμό με τα 108 κιλά που ζύγιζα με έκανε να δυσανασχετώ. Ξεκίνησα λοιπόν δίαιτα κ γυμναστική στο σπίτι (μένω επαρχία, γυμναστήριο δεν υπάρχει, ούτε κ λεφτά). Μέχρι στιγμής έχω φτάσει στα 88 και θέλω να φτάσω στα 80. Κάνω κάθε μέρα 1 ώρα ποδήλατο, 6 σετ απο 20 επαναλήψεις κοικιακούς κ 9 σετ απο 20 επαναλήψεις με βαράκια 4Kg. Είναι τα μόνα όργανα που έχω κ μπορώ να αξιοποιήσω. Κάνω τις ασκήσεις με δικό μου πρόγραμμα κ προσπαθώ να μην χάνω τις προπονήσεις μου. Ξέρετε τίποτα εσύ ή οι αναγνώστες από ασκήσεις που μπορούν να με βοηθήσουν να γυμνάσω όλο μου το σώμα σε ικανοποιητικό βαθμό? Έχω ψάξει στο ιντερνετ αλλα ή είναι βλακώδεις ασκήσεις ή για πεζοναύτες! Τι έχετε να προτείνεται?
Σε ευχαριστώ, εισαι φοβερή!- possitive guy
Είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να δώσω συμβουλές γυμναστικής, και είμαι σίγουρη ότι με ένα καλύτερο ψάξιμο στο google θα βρεις τρισεκατομμύρια προγράμματα και ασκήσεις και δεν χρειάζεσαι ούτε εμένα ούτε τους αναγνώστες, (χρειάζεται δουλίτσα το google, positive guy, δεν διαβάζει τη σκέψη σου, πάντα θέλει κόπο το ραπάνι). Αλλά έβαλα την ερώτηση σου επειδή πραγματικά είναι αισιόδοξο το περιεχόμενο και μου έφτιαξε το κέφι.
__________________
6.
Λένα δεν σε έχουν ανακαλύψει από καμιά εκπομπή στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο να σε καλέσουν για να σου πάρουν συνέντευξη? Θα πήγαινες αν σε καλούσαν?
Επίσης θα σε ενδιέφερε να κάνεις μια δική σου εκπομπή? Αν σου δινόταν η ευκαιρία ποια θα ήταν η θεματολογία της?
Σε ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Θα με ενδιέφερε να κάνω ένα μιούζικαλ, με την εξής υπόθεση: βρισκόμαστε στο απώτερο μέλλον, μετά από μια βιβλική καταστροφή της γης. Πρωταγωνιστές θα είναι μια ομάδα αποίκων που βρίσκονται σε μόνιμη τροχιά γύρω από τον Άρη, όσο περιμένουν να φυτρώσουν στο έδαφος τα φυτά που έχουν σπείρει άλλες ομάδες ανθρώπων πριν από αυτούς, που δεν ζουν πια, και τους έχουν αφήσει μηνύματα στη βάση (που θα μάθουν όταν φτάσουν στην επιφάνεια του Άρη). Εγώ θα έπαιζα την σεφ της ομάδας που έχει διδακτορικό μοριακής βιολογίας και μεταπτυχιακό στη γεωπονική σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, μια ρομαντική ψυχή με ελαφρύ σύνδρομο Άσμπεργκερ. Η μουσική θα έχει ρίζες στην αφρικανική παράδοση (για να δείξουμε τις ρίζες της ανθρωπότητας) με επιρροές από ηλεκτρονικό New Wave του '80. Τώρα ψάχνω επενδυτές, αλλά δυσκολεύομαι να βρω γιατί με έχουν φάει τα κυκλώματα.
__________________
7.
Αμπα μου,
Θελω τα φωτα σου. Ημουν παντα ενας νορμαλ ανθρωπος στην εκφραση συναισθηματων. Ενταξει, οχι απολυτα μεσος ορος, ισως λιγο ψυχρη. Επρεπε να γινει κατι πολυ ακραιο για να κλαψω δημοσια. Απο τοτε που γεννησα τα παιδια μου ομως μεταμορφωθηκα σε απιστευτη κλαψιαρα. Κλαιω απο συγκινηση για εκεινα, και αντε πες αυτο ειναι μητρικο ενστινκτο. μα να κλαιω στις γιορτες του παιδικου; Και με ασχετα παιδακια; Εκλαιγα ακομη και με διαφημισεις οσο ημουν εγκυος, τωρα καπως βελτιωθηκα αλλα ακομη δεν επανηλθα. Δεν μπορω να διηγηθω κατι συγκινητικο (κατ εμε) χωρις να βουρκωσω. Ακομη και ιστοριες απο το παρελθον μου που οταν μου ειχαν συμβει δεν ειχα κλαψει καθολου. Σκεφτηκα οτι ειναι κατι ορμονικο και πηγα σε ενδοκρινολογο και σε γυναικολογο, αλλα οι εξετασεις μου ειναι απολυτα φυσιολογικες. Εχουν περασει 22 μηνες απο την δευτερη γεννα μου οποτε ουτε εκει μπορω να το αποδωσω. Ξερω οτι μπορει να ακουγεται χαζο προβλημα, ομως οταν εισαι καπως για 35 χρονια και ξαφνικα αλλαζεις εντελως χωρις να το προσπαθησεις ή να το επιδιωξεις στο ελαχιστο δεν ειναι ανησυχητικο;;- Κλαψ λυγμ
Δεν είναι καθόλου ανησυχητικό. Συμβαίνει και αυτό, και το ανάποδο, μετά από γεγονότα που σου αλλάζουν τη ζωή. Είμαι βέβαιη ότι πολλοί αναγνώστες μπορούν να το επιβεβαίωσουν.