__________________
1.
Γεια σου Λένα, Ποια είναι η γνώμη σου για την ερώτηση "με πόσους άντρες έχεις κοιμηθεί πριν από μένα"; εννοείται ότι την ερώτηση την κάνει άντρας σε γυναίκα. Ευχαριστώ-Διερμηνεας
Δεν εννοείται, αλλά ας συνεχίσουμε.
Εξαρτάται από τα συμφραζόμενα, τη στιγμή, και το είδος της σχέσης. Ο κίνδυνος που ενέχεται σε αυτή την ερώτηση είναι ότι τίθεται αθώα, αλλά η απάντηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, και είτε είσαι πολύ «πάνω» ή πολύ «κάτω», μπορεί να αλλάξει ακόμα και η συνολική γνώμη του άλλου για σένα. Το καλύτερο (το χειρότερο) είναι ότι η βάση είναι ό,τι θεωρεί ο άλλος, σύμφωνα με όσα έχει ζήσει αποκλειστικά ο ίδιος, αλλά μπορεί να θεωρεί ότι ό,τι είναι ο ίδιος είναι νόμος. Βέβαια κάποιος μπορεί να ρωτά πραγματικά επειδή θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα, και να είναι όντως αθώα η ερώτηση. Αν την ώρα που ακούς την ερώτηση δεν είσαι σίγουρη για την πρόθεση η γνώμη μου είναι ότι η απάντηση δεν πρέπει να δίνεται, μέχρι να διερευνηθούν οι προθέσεις. Από την άλλη βέβαια, όπως βγάζει κανείς συμπεράσματα από την απάντηση μιας γυναίκας, έτσι και μια γυναίκα βγάζει τα δικά της συμπεράσματα από την αντίδραση του άλλου, οπότε τελικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Μάλλον να απαντάει, αν έχει την όρεξη να αντιμετωπίσει όλων των ειδών τις αντιδράσεις.
__________________
2.
Διαβάζοντας την στήλη σου αρχικά κατάβα ότι δεν είμαι τόσο ξεχώριστη όσο πίστευα. Δεν ξέρω ποιός φταίει για την φοβέρη αυτοπεποίθηση που είχα για όλα , πίστευα οτι μπόρω να κατακτήσω τον κόσμο και να γίνω η καλύτερη,ίδεες που σβήνουν σιγα σιγά καθώς κλείνω τα 25 και δεν έχω καταφέρει απολύτως τίποτα, ίσως να ''φταίει'' η μήτερα μου που πάντα μου έλεγε οτι έχω κάτι που κάνεις δεν έχει και θα ξεχώρισω άργα η γρήγορα και επαναπαύτηκα σ αυτό. Ο λόγος που στέλνω κυρίως είναι οτι πιστεύω οτι αυτοδιαγνώστηκα με snowflake syndrome διάβασα και ολα ταίριαζαν με μένα , δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γ αυτό οχι επειδή έτυχε να μείνω χωρίς φίλους αλλά επειδή ποτέ δεν ζητάω βοήθεια γιατι θεώρω οτι είναι αδύναμια έχω σκεφτεί την ψυχαναλύση αλλά θεωρώ πως αν το κάνω είναι σαν να παραδίδω τα όπλα . Πάντα ήμουν το κέντρο του ενδιαφέροντος σε πάρεες και ολοι επιδίωκαν να εχουν σχέση μαζί μου , γιατί τους έλεγα στα ίσια τη γνώμη μου ήμουν 'εκει στις χάρες (γιατί στις λύπες όλοι είναι πρώτοι) , γιατί είχα πολύ χιούμορ και τους έκανα να γέλανε , ομως αν μια συμπεριφορα δεν μου αρεσε δεν μπόρουσα να κρατηθώ το έλεγα το ξαλέγα άφηνα χρόνο και αν δεν εβλεπα αλλάγη αποχωρούσα σιωπήλα πλέον , αυτό έχει επαναληυθεί 4-5 φορές με κοντίνα μου άτομα . Είναι λάθος? Δεν πιστευώ οτι είναι βασικά , και γενικά δεν πιστευώ οτι κάνω λάθη γιατί κάθε επίλογη φέρει και αρνητικές και θετικές συνεπειές και αν κάτι σε ταρακουνάει και σε αγγίζει πίστευω οτι είναι οι αρνητικές συνέπειες κάθε επιλόγης . Κάποια στίγμη δεν μπορω να ορίσω ακριβώς το πότε , η εικόνα που είχα χτίσει για μένα άρχισε να σβήνει και εκεί που είχα ανάγκη να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να γέλανε , είχα πλέον την ανάγκη να με κάνει κάποιος να γέλασω , και όταν έχεις συνηθισει τους αλλους σε κατι το ζήτανε και με το παραπ'ανω και καπως ετσι δεν μπορω να θύμηθω την τελευταία φορά που γέλασα με την ψυχή μου . Δεν ξέρω αν θες να σχολιάσεις κάτι , έρωτηση δεν έχω αλλά δεν ηθέλα να με ακούσει κάνεις να τα λέω αυτα.- snowflake
Επειδή αναφέρεις εκατό διαφορετικά πράγματα, θα περιοριστώ σε ένα από όλα αυτά που γράφεις:
Η ψυχανάλυση δεν είναι βοήθεια με τον τρόπο που το εννοείς, και σίγουρα δεν είναι παράδοση των όπλων. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ψυχανάλυση απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη, είναι πολύ μεγάλος κόπος, και αν γίνεται σωστά, μπορεί να είναι και πάρα πολύ οδυνηρή. Όλα αυτά που ρωτάς, που είναι μπερδεμένα στο κεφάλι σου, είναι μπερδεμένα γιατί για αρκετά δεν θέλεις να παραδεχτείς τις απαντήσεις. Πολλά από αυτά που θεωρείς δεδομένα, μπορεί να τα έχεις καταλάβει λάθος. Κάποιες από τις αντιδράσεις των άλλων, μπορεί να τις έχεις ερμηνεύσει πιο βολικά από όσο θα έπρεπε. Μια βαθιά, ειλικρινής συζήτηση με κάποιον που ξέρει να κατευθύνει μπορεί να σου αποκαλύψει πολλές από τις παρανοήσεις, τις αβλεψίες, τις παρερμηνείες που έχεις κάνει στη ζωή σου, και όταν γίνει αυτό, θα πονέσεις. Μετά όμως, θα χτίσεις μια νέα σχέση με τον εαυτό σου, που θα έχει περισσότερη σχέση με αυτό που είσαι, χωρίς να χρειάζεται να τον κανακεύεις – ή να τον εκμηδενίζεις.
Έχεις κάνει ήδη αρκετά βήματα μόνη σου, αλλά για να γνωρίσεις τον εαυτό σου η ψυχανάλυση θα ήταν μια πολύ γενναία ιδέα (αν σε ενδιαφέρει να το κάνεις, γιατί δεν είναι για όλους). Αν καταφέρεις να κάνεις και το επόμενο βήμα και να καταλάβεις ότι η εξερεύνηση του εαυτού σου είναι το αντίθετο της αδυναμίας, μπορεί να ωφεληθείς από τη θεραπεία. Για την ώρα είσαι κάπως εκκρεμής («δεν έχω καταφέρει απολύτως τίποτα», «πάντα ήμουν το κέντρο του ενδιαφέροντος») και τις περισσότερες φορές, όταν κάποιος ταλαντεύεται έτσι μεταξύ άκρων, μπορεί να μην ισχύει κανένα από τα δύο άκρα με τον τρόπο που το πιστεύει.
__________________
3.
Κυρία Αμπα, αυτός ο ηθικός κατήφορος που και η ασυδοσία που έχει κατακλύσει την Ελλάδα και το ΜΜΕ (κυρίως κανάλια τηλεοπτικά) είναι παγκόσμιος; ή εδώ έχουν ξεφύγει τόσο τα πράματα;
η ζωή μας είναι μόνο άρτος και θεάματα! μηδέν σκέψη, μηδέν ήθος, μηδέν καλλιέργεια πνευματική
Υπάρχει σωτηρία;
Το πρόβλημα είναι ότι με τον τρόπο που το γράφεις μπορεί η εκκίνησή σου να είναι και από πολύ αριστερά, και από πολύ δεξιά, και από το πολύ κέντρο, οπότε δεν ξέρω αν συμφωνούμε 100% ή αν διαφωνούμε ριζικά.
Ο «ηθικός κατήφορος» με υποψιάζει όμως προς μία κατεύθυνση, και πολύ φοβάμαι ότι μάλλον διαφωνούμε ριζικά.
Αν τώρα διανύουμε κατήφορο, σημαίνει ότι κάποτε ήμασταν ηθικά ακμαίοι; Είναι το «παλιά ήταν καλύτερα;» Πότε; Η έκφραση «άρτος και θεάματα» υπάρχει από την εποχή των Ρωμαίων.
Είναι καλή αρχή για κουβέντα γιατί δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς μαζί σου, αλλά πρέπει να γράψεις κι άλλα για να καταλάβουμε τι εννοείς και πού το πας.
__________________
4.
Είμαι σε σχέση εδώ και1 χρονο και περνάω πολύ καλά είμαστε συνέχεια μαζί και ξέρω πολλά για το παρελθόν της που είναι γεμάτο με πολλούς σεξουαλικους σύντροφους και εν μέρη δεν με πειράζει γιατί ειμαι πολύ άνετος ή τουλάχιστον έτσι νομίζω δε ξέρω το κακό είναι ότι μου λένε τρίτα πρόσωπα για το παρελθόν της που ήδη ξέρω και θέλω να την χωρίσω αλλά αισθάνομαι ότι είναι μόνο αυτός ο λόγος το παρελθόν της και μαζί μου είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω-χρηστος
Χρήστο, βάλε μια τελεία.
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί χρειάζεται διάλογος γι' αυτό που λες, και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα εγκατέλειπα την προσπάθεια. Η πρώτη μου ερώτηση θα ήταν «ποιο είναι το πρόβλημα για σένα, αν είχε πολλούς ερωτικούς συντρόφους». Όχι συναισθηματικά. Το καταλάβαμε ότι σε ενοχλεί. Όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Συγκεκριμένα. Τι σημαίνει «πολλοί» ερωτικοί σύντροφοι; Τι λέει αυτός ο αριθμός γι' αυτήν, κατά τη γνώμη σου, και τι σημαίνει αυτό για σένα, κατ' επέκταση; Ότι δεν είναι επιλεκτική, άρα εσύ δεν είσαι τόσο ξεχωριστός; Ότι η αξία της είναι μειωμένη; Ότι μπορεί να βγαίνεις λίγος στη σύγκριση και ανησυχείς για τον ανδρισμό σου; Ότι αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να την δεις μακροπρόθεσμα; Όταν λες ότι είσαι «πολύ άνετος», τι εννοείς; Ότι δε σε νοιάζει, ή ότι το παραβλέπεις (και θα έπρεπε να σε νοιάζει περισσότερο;)
Μπορεί για σένα να είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να έχεις, αλλά αν εσύ σκέφτεσαι να τη χωρίσεις γι'αυτόν τον λόγο – επειδή έρχονται τρίτοι και σου λένε κάτι που ξέρεις ήδη και δηλώνεις ότι δεν σε πειράζει – εσύ δεν είσαι ότι καλύτερο θα μπορούσε να έχει. Σκέψου το κι έτσι.
Και πού τους βρήκες επιτέλους αυτούς τους τρίτους που έρχονται και σου τα λένε αυτά, και για όνομα του Τουτάτη, άσχετα με το τι πιστεύεις και τι θα κάνεις, γιατί τους το επιτρέπεις;
__________________
5.
Αμπα μου καλησπερα!
Θα ηθελα την γνωμη σου στον εξης προβληματισμο. Χωρισα πριν 3 περιπου μηνες απο μια σχεση 1,5 χρονου (εγω 23 πλεον αυτος 44). Χωρισαμε εντελως ξαφνικα και κουλα χωρις καποιον εμφανη λογο. Απλα σταματησαμε να μιλαμε και δεν ειπαμε τιποτα ποτε για το θεμα, δεν εχουμε μιλησει απο τοτε. Ο λογος που δεν εκανα κατι για να το αποτρεψω (αν ειχε παρεξηγηθει με κατι ας πουμε) ή να ζητησω εξηγησεις ηταν γιατι στις 2-3 μεγαλες μας εντασεις/καυγαδες που κρατησαν για μερικες μερες ημουν εγω εκεινη που εκανε το βημα για συζητηση, ενω δεν ειχα αδικο κ τελικα τα ξαναβρισκαμε. Αυτο ηταν κατι το οποιο με ειχε πειραξει πολυ εφοσον εγινε επανηλειμμενα κ του το ειχα εκφρασει πολλες φορες καθως με εκανε να αισθανομαι οτι αντιμετωπιζει πολυ ευθραστη τη σχεση μας κ μονο εγω ενδιαφερομαι αληθινα. Οταν ξεκινησε η ολη περιεργη κατασταση οπου φαινοταν οτι και οι δυο την εχουμε δει εγωιστικα και το παιζουμε τρελιτσα, ενιωθα οτι εχω φτασει τοσο πολυ στα ορια μου που οσο κ αν θελω να ειμαι μαζι του δε θα κανω απολυτως τιποτα αυτη τη φορα για να δω αν θα κανει εκεινος. Ετσι κ εκανα κ οπως σου ειπα δεν εχουμε ξαναμιλησει απο τοτε. Τον διεγραψα καποια στιγμη απο το fb-χαζο το ξερω-αλλα δεν ηθελα να βλεπω τιποτα για να ηρεμησω. Ενιωθα οτι ειμαι αποφασισμενη και οτι δεν με καλυπτει η συμπεριφορα αυτου του ανθρωπου γιατι πιθανον δε νιωθει τοσα οσα εγω (ασχετα απο το τι ελεγε). Μεχρι και τα πραγματα που ειχα σπιτι του εβαλα μια φιλη μου να τα ζητησει (δε τα ζητησα εγω για να μην φανει σαν αφορμη για επαφη) κ αυτος εστειλε φιλο του να τα φερει στη φιλη μου. Ολη αυτη η εγωιστικη και ανωριμη συμπεριφορα με απογοητευε πολυ κ ενιωθα καθε μερα και καλυτερα, οτι ασχοληθηκα παραπανω απ'οσο αξιζε κ ευτυχως εφυγα. Δε με πειραξε οσο περιμενα οτι θα με πειραξει ο χωρισμος με αυτον τον ανθρωπο. Το θεμα ειναι οτι τελευταια τον σκεφτομαι παρα πολυ αλλα οχι οπως πριν. Τα νευρα και η εντονη απογοητευση αμβλυνθηκαν και νιωθω πλεον μονο θλιψη, τυψεις οτι μηπως φταιω τελικα, μετα θυμωνω μαζι μου που ασχολουμε και ξανα η ιδια σειρα. Πολυ μπερδεμενη. Ωρες ωρες σκεφτομαι να του τηλεφωνησω, να στειλω ενα μηνυμα κατι αλλα συγκρατουμε γιατι δε ξερω αν πρεπει και φοβαμαι κιολας. Αυτος στο προφιλ του ανεβαζει διαφορα "δακρυβρεχτα" και καποια απο τα οποια φαινεται οτι νιωθει εκεινος ο θιγμενος και τα βλεπω και αναστατωνομαι. Εσυ τι εχεις να πεις για αυτη την συμπεριφορα? Οσον αφορα εμενα, το οτι εχω πεσει τοσο πολυ τωρα, ενω στην αρχη που λογικα θα πρεπε να "πενθω" ημουν τοσο ψυχραιμη γιατι συμβαινει? Φταιει ο θυμος που περασε και βγαινουν τα αληθινα μου συναισθηματα ή κατι αλλο? Πιστευεις οτι θα ηταν καλο εστω και τωρα να μιλησουμε για ολα αυτα? Μπερδεγουεϊ
Αν είχατε σχέση τέτοια, που μπορεί στηρίξει μια ειλικρινή κουβέντα, δεν θα είχατε χωρίσει με τον τρόπο που χωρίσατε, και δεν κατηγορώ καθόλου εσένα γι' αυτό. Νομίζω ότι γίνεσαι χειρότερα με τον καιρό επειδή με τον καιρό επιβεβαιώνεται ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για να σε ξαναδεί, να εξηγήσει, ή να εξηγηθεί, και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να το λήξεις χωρίς τη συμμετοχή του.
Ναι, αυτό πρέπει να κάνεις, δυστυχώς. Μη νομίζεις ότι είναι πιο εύκολο να χωρίσεις, γενικώς, γιατί κανείς δεν εξηγείται, ή δεν δικαιολογείται με τον τρόπο που θα ήθελες, όπως γίνεται στις ταινίες. Μένουν αναπάντητα ερωτήματα, και μένει πολύς θυμός, ακόμα και σε σχέσεις που δεν έχουν τέτοια λήξη. Ο καιρός βάζει τα πράγματα στη θέση του, και τις περισσότερες φορές όλοι κάποτε συνειδητοποιούν γιατί κάτι έληξε έτσι όπως έληξε, και γιατί δεν θα μπορούσε να είχε λήξει με κανέναν άλλον τρόπο: επειδή ο ένας και ο άλλος ήταν όπως ήταν εκείνη την περίοδο.
Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του, αν δεν μπορείς εσύ, αλλά με αυτά που λες φαίνεται ότι – πώς να το κάνουμε – ναι, η σχέση ήταν πολύ εύθραυστη και κρατιόταν μέσα από τις δικές σου προσπάθειες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εσύ δεν ήσουν αρκετή, ή ότι έφταιγες για κάτι, ή ήταν στο χέρι σου η κατάληξη, τελικά. Η παρακινδυνευμένη μου εκτίμηση έχει να κάνει με την διαφορά ηλικίας που έχετε. Δεν θεωρείτε δεδομένα τα ίδια πράγματα, ούτε περιμένετε τα ίδια πράγματα από τη ζωή. Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει όταν ένας άντρας είναι 44 και τα φτιάχνει με κάποια που είναι 23, κι αυτός μπορεί να νομίζει ότι ξέρει πολύ περισσότερα για σένα από όσα ξέρει.
__________________
6.
Είμαστε μια παρέα 8 ατόμων. Μια φορά την εβδομάδα θα μαζευτούμε στο σπίτι κάποιου κάποιας για δείπνο-γεύμα. Εγώ δεν τρώω αλάτι-μου προκαλεί κατακράτηση υγρών, αφυδάτωση και γενικά έχω παρατηρήσει ότι δεν μου κάνει καλό. Έχω πάει σε γιατρό- δεν έχω κάτι ιατρικό. Οπότε πάντα το φαγητό μαγειρεύεται χωρίς αλάτι και ο καθένας προσθέτει όσο θέλει μετα. Εγώ δεν προσθέτω καθόλου. Μια κοπέλα απο την παρέα, είπε μια φορά "Πάντως δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που δεν τρώει αλάτι ειναι καλός άνθρωπος". Την ρωτήσα τι εννοεί και είπε ότι δεν μπορεί να το εξηγήσει. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είπαν τιποτα. Επίσης, μια απο την παρέα μου είπε ότι η συγκεκριμένη, μια φορά που δεν ήμουν παρούσα, είπε: αμάν πια και αυτή, δεν μπορεί να τρώει αλάτι όταν είμαστε μπροστά;;; Ή ας βρει φίλους που δεν τρώνε αλάτι.
Οι ερωτήσεις μου ειναι δυο:
Ο ισχυρισμός ότι οποίος δεν τρώει αλάτι δεν ειναι καλός άνθρωπος εχει κάποια βάση;
Επιπλέον, το να μην τρως αλάτι ειναι αρκετά σημαντικό ώστε να αναζητήσεις αντίστοιχους φίλους;- Salt Free
Η απάντηση και για τις δύο ερωτήσεις είναι όχι.
Θα ήθελα όμως να θέσω μια δική μου ερώτηση, θεωρητική, γιατί είναι αδύνατον να ξέρουμε την απάντηση. Τι να συμβολίζει το αλάτι γι' αυτή την κοπέλα, που πιστεύει ότι χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς; Τι να σημαίνει το αλάτι για την κοσμοθεωρία της, και της φαίνεται τόσο αφύσικο να μην το θέλει κανείς, που θα προτιμούσε να την ξεγελάνε, για να μην μάθει ποτέ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βάζουν αλάτι στο φαγητό τους; Να μεγάλωσε με γονείς που είναι από αυτούς που βάζουν αλάτι πριν καν δοκιμάσουν το φαγητό; Να θεωρεί το «αλάτι στο φαγητό» σαν κάτι που κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο; Ή να είναι τόσο συνηθισμένη στο να γίνονται τα πράγματα όπως τα ξέρει, να είναι τόσο σίγουρη ότι τα ξέρει σωστά, που ό,τι διαφορετικό γίνεται της φαίνεται απειλητικό;
__________________
7.
Πόση γλύκα έχει η ζωή όταν κινδυνεύεις να τη χάσεις? Πόσο μελωδικοί ακούγονται οι καθημερινοί ήχοι της πόλης? Πόσο συμπαθητικός σου φαίνεται ο κύριος που σου πήρε τη σειρά στην τράπεζα? Πόσο δημιουργικό μοιάζει ένα μποτιλιάρισμα, αφού έχεις την ευκαιρία να παρατηρείς και να σκέφτεσαι?
Μου είπαν οι ειδικοί ότι η δικιά μου μάλλον θα τελειώσει νωρίτερα από το αναμενόμενο. Άρνηση, θλίψη, φόβος, οργή, τώρα όμως θέλω να τη γευτώ και να την αγαπήσω. Θέλω να αφήσω αγάπη. Θέλω να με θυμούνται όμορφα και όμορφη (είναι ματαιοδοξία αυτό?). Αλλά δε θέλω να γίνω γραφική και δε θέλω οίκτο στα βλέμματα. Κλάψαμε μαζί με τις μεγάλες μου αγάπες. Και θα κλάψουμε ξανά. Ευτυχώς, γιατί είναι λυτρωτικό. Τώρα, όμως, τι κάνουμε για να απολαύσουμε το υπόλοιπο? Πριν αρχίσει η σωματική παρακμή? Τι να προλάβω να κάνω? Τι να προλάβω να μάθω στα παιδιά μου? Ο χρόνος τελειώνει στη μέση των 40...αυτή είναι η δική μου αλήθεια...
Είναι αδύνατον να γράψω κάτι που θα έχει έστω και λίγο νόημα για σένα. Δε μπορώ να μπω στη θέση σου, κανείς δεν μπορεί. Το τέλος είναι το πιο προσωπικό θέμα. Μπορώ μόνο να το σκεφτώ από τη δική μου πλευρά, και αυτό που σκέφτομαι είναι ότι διαφέρουμε στο ότι εσύ ίσως να ξέρεις κάτι για το τέλος σου, κι εγώ δεν ξέρω ακόμα τίποτα. Δεν ξέρουμε όμως ποιος από τους δύο θα αποδειχτεί πιο τυχερός.
Το «πόσο μελωδικοί ακούγονται οι καθημερινοί ήχοι της πόλης», όταν ξέρεις ότι μπορεί να τους χάσεις, είναι κάτι που αυτοί που σε ακούν, νομίζουν ότι το καταλαβαίνουν, αλλά ούτε να το μυριστούν μπορούν. Ζεις κάτι που μεγεθύνει τα πάντα με έναν υπερρεαλιστικό τρόπο. Δεν το γράφω για να καταλήξω στο ότι υπάρχει κάποια καλή πλευρά σε αυτό που ζεις – όχι, όχι. Είναι παρατήρηση μόνο. Ο χρόνος μετράει πια διαφορετικά. Προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα θέλεις, και ακόμη περισσότερα.