__________________
1.
Αγαπητή Α μπα
Είμαι 17 ετων κι έχω μια αδερφή 14ων. Το πρόβλημα είναι ότι είναι εθισμένη στον υπολογιστή. Κάθεται με τις ώρες η μάλλον με τις μέρες και βλέπεις ταινίες και "ληγμενες" σειρές. Τώρα το καλοκαίρι τα πράγματα χειροτερευσαν, ζούμε στο ίδιο σπίτι κ είχα να την δω 3 μέρες με εξαίρεση οταν έβαζε να φάει κ όταν πήγαινε από τν υπολογιστή του κάτω ορόφου στο δωμάτιο της για να κλειστεί στους τέσσερεις τοίχους στα σκοτάδια με τα ακουστικά και να χάσει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο! Η αλήθεια είναι πως όταν η παρέα της της προτινει να βγουν δν αρνείται αλλα αυτό γίνεται το πολύ μια φορά την εβδομάδα! Θέλω να πιστεύω πως είναι η φάση της εφηβείας και θα περάσει αλλα και για το φάει τα ίδια λέγαμε και έχει καταντήσει τα τελευταία 3 χρονιά να ζυγίζει τα διπλάσια κιλά από μένα (και εγώ δεν είμαι ξυλαρακι)! Στη αρχή έδειχνε ότι ήθελε να το καταπολεμήσει το θεμα με το φαι δεχόταν συμβουλές κ σχολιασμούς. Πλέον έχει γίνει θεμα προς αποφυγήν στο σπίτι. Η δικοι μ έχουν υιοθετησει μια απαθη στάση. Στα μάτια μ φαίνεται ότι αδιαφορούν. Δν προβληματίΖονται παρά μόνο που και που της κάνουν παρατήρηση για το αργά της ωρα μιας και πλέον μπορεί να κοιμηθεί στις 5 στις 6 η και στις 7 τα ξημερώματα η να μην κοιμηθεί και καθόλου. Εγώ πανικοβληθηκα όταν αρνήθηκε στην καλύτερη της φίλη να κοιμηθεί στο σπίτι κι όταν τν ρώτησα γτι μου είπε ότι μόλις ξυπνήσει θα θέλει να πάει στον υπολογιστή κ δν μπορεί ν την έχει μέσα στα πόδια της. Δεν ξέρω ενδεχομένως εγώ είμαι η υπορβολικη ... δν ξερω... Ειμαι;;;; Όταν έκανα παρατήρηση στο πατέρα μου για τν απάθεια του μου απάντησε πως όταν κάνω δικά μου παιδιά να τα φροντίζω καλύτερα !Είναι αυτό απάντηση ώριμου ενήλικα -γονέα που μπορώ να βασιστω στις αποφάσεις του;;; Αλλά κι από την άλλη δεν γίνετε να παλεύω Μονή μ χωρίς σύμμαχους κι βρίσκοντας συνεχώς τοίχους από το μέρος της αδερφής μου. Γενικά έχουμε πολύ καλή σχέση, πιο πολύ σαν δύο φίλες παρά σαν μεγάλη κ μικρή αδερφή. Την επηρεαζω σημαντικά και πάντα ζητάει την συμβουλή μ. Ακόμα κι όταν βγαίνω η παω για μπανιο της προτείνω να έρθει μαζί μ αλλα πλέον προτιμά την παρέα του υπολογιστή. Είναι φυσιολογικό ;; Είμαι παράλογη που ανησυχώ ενώ κανείς άλλος δν το κανει;;; με φίλους μου που το συζήτησα (που ως τρίτοι θα έχουν μια πιο αντικειμενική αποψη) μου είπαν μέχρι κ το ενδεχόμενο της κατάθλιψης! Ανησυχώ ειλικρινά και δν ξέρω αν ανησυχω δικαίως η τι μπορώ να κανω!! Δυστυχώς στα 17 μου έχω χιλιάδες υποχρεώσεις κ δεν μπορώ να της δώσω την ανάλογη προσοχή αν και πλέον την απορρίπτει.
- αδερφή σε απόγνωση
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είσαι καθόλου παράλογη.
Ευτυχώς που έχετε καλή σχέση, και κρίμα που οι γονείς σου αντιμετώπισαν τις ανησυχίες σου ως μομφή, αλλά πρώτα από όλα πρέπει να σου πω ότι είσαι ανήλικη, και ευθύνη για την αδερφή σου έχουν ακόμη οι γονείς σου. Δεν λέω ότι θα πρέπει να αφήσεις τα πάντα σε αυτούς, αλλά να καταλάβεις ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βοηθήσεις κάποιον, ακόμα και όταν είσαι ενήλικας και έχεις όλα τα εφόδια, και κυρίως, ότι ο καθένας μόνο τον εαυτό του μπορεί να βοηθήσει. Μην το πάρεις σαν προσωπική αποτυχία αν δεν καταφέρεις κάτι τώρα ή αργότερα, ή αν κάνεις κάποιο λάθος, ή αν συναντήσεις αντίσταση ή αδιαφορία. Δεν μπορείς να αλλάξεις την πορεία ενός ανθρώπου, όσο και αν τον αγαπάς.
Πες στους γονείς σου ότι ανησυχείς για την αδερφή σου και την συμπεριφορά της, ότι πιστεύεις ότι χρειάζεται βοήθεια, και η βοήθεια που χρειάζεται είναι ψυχολόγος, ίσως διατροφολόγος, ίσως και τα δύο. Πες στην αδερφή σου ότι είσαι πάντα διαθέσιμη για κουβέντα, και πες της ότι υπάρχουν γραμμές βοήθειας για παιδιά, για να συζητήσει με κάποιον και να πει αυτά που την απασχολούν, αν δεν θέλει να μιλήσει σε σένα.
Προσπάθησε να την πείσεις ότι δεν την κρίνεις, αλλά ότι σου λείπει και θέλεις να κάνετε παρέα. Χρειάζεται αγάπη και υποστήριξη για να σου ανοιχτεί, όχι παρατηρήσεις και φωνές και παραινέσεις.
__________________
2.
Α μπα διαβασα αυτο : Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον.
Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.
Αυτό είναι αλήθεια σε όλη την κλίμακα του έρωτα.
Στο σεξουαλικό έρωτα αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση ενός ξένου κορμιού.
Στον έρωτα που διαφέρει από τον σεξουαλικό αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση μιας δική μας ιδέας.[Φερναρντο Πεσσοα]
Θελω τη γνωμη σου, ξερω πως εχουν μια δοση αληθειας τα λογια του αλλα δωσε μου και τα φωτα σου.Σαγαπαω κι ας μη σε ξερω ,σε φιλω !!!
- zωη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αρχικά ήθελα να γράψω ότι κάποιο αγαπούν πράγματι την ιδέα που σχηματίζουν για κάποιον, και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά αυτό ισχύει για τους κάπως πιο ανώριμους. Στην πιο πετυχημένη εκδοχή αγαπάμε τον άλλον επειδή μας πείθει ότι αξίζει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όταν το σκέφτηκα λίγο ακόμα όμως κατέληξα ότι ούτε αυτό πιστεύω, ή μάλλον, ότι δεν πιστεύω μόνο αυτό. Πραγματικά πιστεύω ότι η αγάπη σε κάποιες περιπτώσεις, μεταξύ ώριμων ανθρώπων που έχουν ισορροπήσει, μπορεί να σπάσει κάποιες στιγμές το κατά τα άλλα εντελώς άκαμπτο όριο που δημιουργεί ο φυσικός μας περιορισμός μέσω του σώματός μας και των αισθήσεων που προκύπτουν από αυτό. Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι αγαπιούνται και μέσα από τους πόρους τους, και δεν εννοώ την μητρική και την πατρική αγάπη (ή όχι μόνο).
Για το σεξουαλικό κομμάτι και για το ανεβαστικό του έρωτα συμφωνώ απολύτως.
__________________
3.
Αγαπημένη μου Α. Μπα.
Σε διαβάζω κάπου στον ένα χρόνο. Είσαι παρέα και συντροφιά μου. Είμαι 26 χρονών κατάγομαι από μια επαρχιακή πόλη όπου και διαμένω το τελευταίο χρόνο, μαζί με τους γονείς μου. Η συγκατοίκηση εξελίσσεται ομαλά. Επαγγελματικά είμαι ικανοποιημένη. Πριν από κάποιους μήνες έχασα τον αδερφό μου. Έχω πλέον αποδεχτεί το γεγονός όπως και η οικογένεια μου. Να αναφέρω ότι δεν έχω άλλα αδέλφια. Ωστόσο δεν έχω πλέον φίλους. Αναπόφευκτα απομακρύνθηκα καθώς τον προηγούμενο χρόνο διαμέναμε οικογενειακός στην Αθήνα. Το διάστημα που διέμενα Αθήνα, κράτησα επαφές με ένα στενό φίλο του αδερφού μου. Επιστρέφοντας, επιβεβαιώθηκα πως η σχέση μας είναι αδύνατον να αρκεστεί σε φιλικό επίπεδο κι εφόσον του εξήγησα πως δεν ενδιαφέρομαι για περαιτέρω σχέση, σταδιακά απομακρύνθηκε. Έπειτα έπαψα να ψάχνομαι. Βγαίνω με τους γονείς μου. Έκανα μαζί τους διακοπές. Ομολογώ ότι η παρέα τους με ευχαριστεί και ότι δεν πέρασα άσχημα. Ωστόσο να κάτι μου λείπει. Νιώθω ορισμένες φορές πως για όλο αυτό ευθύνομαι καθώς δεν παίρνω τηλέφωνο γνωστούς για να κάνω μια αρχή. Κι άλλοτε εφόσον με τους γονείς μου περνάω καλά αρκούμαι σε αυτό. Στεναχωριέμαι για όλα. Τι λάθος κάνω? Γιατί είναι πλέον τόσο δύσκολο να δημιουργήσεις φιλίες.
- Πολύχρωμο χελωνάκι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αναλύεις πρώτα πόσο καλά είσαι, και καταλήγεις ότι στενοχωριέσαι για όλα.
Η μοναξιά σου δεν οφείλεται σε κάποιο γενικό πρόβλημα δημιουργίας φιλίας. Ο κόσμος κάνει καινούριες φιλίες συνέχεια παντού γύρω σου. Εσύ κάνεις κάτι και σαμποτάρεις τις νέες σχέσεις, και αν αυτό σε ενοχλεί, τότε είναι λάθος.
Έχει πεθάνει ο αδερφός σου πρόσφατα και δεν μπορώ να φανταστώ τι εννοείς όταν λες ότι το έχεις αποδεχτεί. Μπορεί να το έχεις αποδεχτεί με την έννοια ότι δεν είσαι σε άρνηση, αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι σε θέση να συνεχίσεις την ζωή σου ακριβώς όπως πριν. Μετακόμισες και μετά βίωσες ένα απόλυτα τραυματικό γεγονός. Δεν είναι να απορείς που δεν έχεις κουράγιο να κρατήσεις επαφές με φίλους και γνωστούς. Νομίζω ότι αποφεύγεις να σκεφτείς γιατί στενοχωριέσαι.
Πιστεύω ότι πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο, γιατί έχεις πολλές ερωτήσεις, και καμία απάντηση.
__________________
4.
Αγαπητή αμπα, με λένε Δέσποινα είμαι 20 ετών φοιτήτρια και ζω με τους γονείς μου (οι οποίοι πληροφοριακά είναι 60 χρόνων οπότε απ αυτό και μονο μπορείς να φανταστείς τα επικοινωνιακά προβλήματα). Πέρασα σε σχολή σχετικά κοντα στο σπίτι και δεν μου δωθηκε ποτέ η ευκαιρία να μείνω σε άλλη πόλη. Το πρόβλημα που έχω μαζί τους είναι κυρίως η πίεση που μου ασκουνε και τα προβλήματα που δημιουργούν απ το τίποτα. Μου φέρονται διαρκως σαν μωρό παιδί, τους ενοχλεί η ώρα που θα κοιμηθώ η ώρα που θα ξυπνησω, η ποσότητα του καφέ που θα πιω, τι ώρα θα βγω εξω ποτε θα γυρισω. Δεν είμαι άτομο που βγαινω πινω και παρταρω δεν μαρεσει αυτή η ζωη, δεν έχω βγει ποτέ νύχτα και σε ένα βαθμό ντρέπομαι για αυτό. Το ξέρω ότι δεν χρειάζομαι άδεια αλλά οταν εξαρτάσαι οικονομικά απ αυτούς προφανώς και πρέπει να ζητας λεφτά και να μαθαίνουν και τον λόγο που τα θες οπότε κάθε φορά που θα αναφέρω στους γονείς μου ότι θα βγω εξω βράδυ με κοιτάνε με βλέμμα απογοήτευσης, μου λένε κάνε ότι θες αλλά δεν συμφωνω και στο τέλος δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Ένα ακόμα θέμα που έχουμε σε συχνή βάση είναι οτι για να μην τσακονομαστε κάθε μέρα 24/7 πρέπει να λέω ψέματα σχεδόν για τα πάντα. Αυτό το έμαθα από μικρή ηλικία με το σχολείο. Κάθε φορά που τους ελεγα πόσο έγραψα σε ένα μάθημα φώναζαν και τσιριζαν και έτσι κατάλαβα ότι δεν πάει άλλο έτσι και άρχισαν τα ψέματα. Δεν θεωρώ ότι ειμαι κακός άνθρωπος ή ψεφτρα φοβάμαι όμως που όλο αυτό είναι σαν δεύτερη φύση μου πλέον (στους γονείς μου μόνο πάντα!) αλλά όταν παραγγέλνεις πράγματα απ το ίντερνετ και κάνουν σαν υστερικοι όταν ακούσουν πόσα λεφτά έδωσες ενώ ξέρουν ότι είναι παράλογοι μετά δεν θα λες ψέματα; Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα πιστεύει ότι 20€ για ένα παπούτσι είναι πολλά και ότι με 50€ ψωνιζεις για ολόκληρη γκαρνταρόμπα και οτιδήποτε πάνω απ αυτό το όριο είναι εξωφρενικά ακριβό μετά τι να του πεις όταν ρωτήσει; Πλέον πιστεύω ξέρουν ότι θα τους πω ψέματα αλλά και πάλι θα ρωτήσουν έτσι για να κρατάμε τα προσχήματα, για να ζούμε με τη ψευδαίσθηση οτι όλα είναι καλά και ωραια. Το μεγαλύτερο και πιο πρόσφατο πρόβλημα που έχω όμως μαζί τους είναι η πιεση που μου ασκούν για τη σχολή. Το ξέρω ότι νοιάζονται και σέβομαι τα λεφτά που μου δίνουν για να πηγαινοερχομαι θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι αχάριστη γομαρα αλλά συνέχεια ανακατεύονται. Πρέπει να τελειώσεις τη σχολή σε 4 χρονια, σε τει πέρασες σχετικά με το πανεπιστήμιο περίπατος είναι πόσα χρόνια θες να κάνεις πια; Και διαρκώς ρωτάνε για τα μαθήματα που πέρασα. Αυτό το έχω συζητήσει με αρκετά άτομα και κανένας ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει τέτοια θέματα με τους γονείς του, όλοι μου λένε να μην τους μιλάω για τίποτα αλλά όταν ζεις στο ίδιο σπίτι μαζί τους αυτό ειναι αδύνατο. Δεν ξέρω αν των άλλων οι γονείς είναι αδιάφοροι ή οι δικοί μου ψυχωτικοι αλλά το θέμα είναι ότι δεν έχουν να το αντιμετωπίζουν αυτό σε καθημερινή βάση. Χρωστάω 10 μαθήματα, οι γονείς μου ξέρουν για 4 και πάλι φωνάζουν και τσιριζουν. Μέχρι και να προσποιούμαι σαν 10 χρόνο ότι διαβάζω πρεπει για να με αφήνουν στην ησυχία μου! Μέχρι πότε θα πάει αυτό δηλαδή;;; Περα απ όλα αυτά ναι τους αγαπάω γονείς μου ειναι, αλλά δεν πιστεύω ότι τους συμπαθω. Δεν μαρεσει ο τροπος που σχολιάζουν τον κοσμο, ο τρόπος που μιλάνε τόσο δυνατά και τους ακούει όλο το τετραγωνο, ο τρόπος που συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλο και η στενότητα του μοιαλου τους, η απεχθεια που δειχνουν στις αλλαγές και οτι θεωρούν άσχημο οτιδήποτε προοδευτικοτητα. Αν δεν ειχαμε εμφανισιακες ομοιότητες σοβαρά θα πίστευα ότι δεν ειμαι καν παιδί τους, δεν συμφωνούμε σε τίποτα είμαστε άλλοι άνθρωποι άλλοι χαρακτήρες. Αλλα πραγματικά δεν αντεχω άλλο μαρεσει να μένω στο σπίτι να διαβάζω βιβλία ήσυχα αλλά ωρες ώρες νιώθω οτι με πνηγουνε εδώ μεσα... Όταν συζηταω για αυτά τα θέματα με άλλα άτομα με κάνουν να αισθάνομαι σαν μωρό ή σαν ανώριμη έφηβη που περιμένει την έγκριση των γονιών ή ακόμα με κρινουν για τα ψέματα που αναγκάζομαι να τους λέω. Κανένας δεν συμπάσχει οπότε λίγο πολύ έμαθα να τα κραταω όλα αυτά μέσα μου. Απλά δεν ξέρω τι να κάνω πλέον, νιώθω ηττημένη. Έχει χρόνια που σκέφτομαι να πάω σε ψυχολογο αυτό που με εμποδίζει είναι ότι θα πρέπει να το κάνω κρυφά και με λεφτά που έχω μαζέψει γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να εγκρίνουν κάτι τέτοιο. Θεωρούν ότι οι ψυχολόγοι είναι αμερικανική μόδα και γελανε με αυτούς που πάνε (παράδειγμα που δεν συμφωνω μαζί τους και λόγος που δεν τους συμπαθώ) απλά έχω κουραστεί να είμαι 20 χρόνων και να νιώθω συνέχεια σαν το παιχνίδι των γονιών μου αλλά δεν βλέπω και τρόπους να ξεφευγω απ αυτό και γιαυτό απελπιζομαι. Ελπίζω να μου πεις τη γνώμη σου..(και συγνώμη για το κατεβατο αλλά έπρεπε να τα πω καπου επιτέλους)
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι γονείς σου δεν θα αλλάξουν. Εσύ δεν είσαι προέκταση των γονιών σου.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις τον τρόπο που αισθάνεσαι για τον εαυτό σου. Όταν καταφέρεις να κάνεις κτήμα σου τη σκέψη ότι αξίζεις σεβασμό, ελευθερία και αυτονομία, χωρίς να νιώθεις ότι χρωστάς υπακοή για να είσαι καλή κόρη, τότε θα αλλάξεις, και η δική σου αλλαγή θα δημιουργήσει την απαραίτητη απόσταση που χρειάζεστε μεταξύ σας. Δεν θα αλλάξουν, αλλά δεν θα μπορούν να σε επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο.
Φυσικά και να πας σε ψυχολόγο το γρηγορότερο, και φυσικά θα το κάνεις κρυφά, αν χρειαστεί. Προσπάθησε να μη νιώθεις τύψεις επειδή νομίζεις ότι τους εξαπατάς. Δεν τίθεται θέμα εξαπάτησης όταν υπάρχει καθεστώ ψυχολογικού και πρακτικού ελέγχου. Φροντίζεις τον εαυτό σου, και αυτό είναι πάνω από όλα. Είναι το βασικό σου ανθρώπινο δικαίωμα, και κανείς δεν έχει δικαιοδοσία να το ελέγξει, ούτε οι γονείς σου.
Είναι σημαντικό να τα πας καλά στη σχολή σου για να καταφέρεις να φύγεις από το σπίτι μια ώρα αρχύτερα. Θα περάσει αυτό που ζεις, θα δεις. Θα τα καταφέρεις. Φαίνεσαι πολύ έξυπνο παιδί, αφού κατάφερες σε τόσο δύσκολες συνθήκες να αντισταθείς νοητικά και να μην παρασυρθείς στον εύκολο δρόμο και να γίνεις ίδια με τους γονείς σου.
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα..
Πιστεύεις ότι η κυνικότητα ειναι κάτι που δεν θα έπρεπε να το έχουν μικρότερης ηλικίας άτομα; Και αυτό γιατί δεν έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους για να έχουν αυτή τη στάση προς τον κόσμο; Πχ ένας 23χρονος.
- Κατερίνα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν πιστεύω ότι ο κυνισμός είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να έχουν οι νέοι, αλλά ότι είναι κάτι που δεν μπορούν να έχουν, ιι αυτό για τον λόγο που αναφέρεις. Ο κυνισμός προκύπτει από την εμπειρία. Όσο έξυπνος και να είσαι, χρειάζονται βιώματα για να καταλάβεις, απορρίψεις, και για να πάρεις την απόσταση του κυνικού. Ακόμη και ο Όσκαρ Ουάιλντ, διάσημος κυνικός, στα 23 του σκεφτόταν να γίνει ιερέας της Καθολικής εκκλησίας. Αυτό τα λέει όλα, νομίζω.
__________________
6.
Αγαπητη α, μπα
Που τελειωνει η αυτοπεποιθηση και ξεκιναει η αλαζονια...;;;;
Ευχαριστω,
Νιαρα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτοπεποίθηση έχει αυτός που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του.
Αλαζονεία έχει αυτός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
_________________
7.
Α μπα μου,
Πρωτ' απο ολα, να σε συγχαρω για τη στηλη σου και τις φοβερες απαντησεις που δινεις.
Το προβλημα μου - ειναι εν μερει ζητημα αυτοπεποιθησης, αλλα κατα κυριο λογο ειναι ανατομικο, οποτε δε ξερω κατα ποσο θα μπορουσες να με βοηθησεις - ειναι το στηθος μου. Ειμαι 20 χρονων κι εχω μεγααλο πεσμενο στηθος. Μια τελειως απλωικη εξηγηση που δινω ειναι οτι οταν ημουν μικρη (δημοτικο), ενω χρειαζομουν μικρου μεγεθους σουτιεν, πεισματικα το αρνιομουν και φορουσα μπουστακι επειδη ντρεπομουν πολυ και ηθελα να τα παταω, με αποτελεσμα να χαλαρωσουν. Φυσικα, συμβαλλει και ο νομος της βαρυτητας.
Οταν βγαινω εξω ολοι με θαυμαζουν για το στηθος μου και οι φιλες μου το ζηλευουν, ωστοσο ομως εγω εχω αμφιθυμικα συναισθηματα• οταν φοραω σουτιεν νιωθω πολυ ομορφα, οταν το βγαζω ομως... Μεχρι τωρα απετρεπα τον εαυτο μου να αναλωνομαι σε σκεψεις για αυτο το ζητημα, τωρα ομως που εχω σχεση, τα βρισκω πολυ σκουρα.
Εγω 20, αυτος 25, ειμαστε μαζι λιγο παραπανω απο 1 χρονο και δεν με εχει δει ποτε χωρις σουτιεν. Μενουμε μαζι και ολη μερα φοραω σουτιεν, κοιμομαστε μαζι και φοραω σουτιεν, κανουμε σεξ και φοραω σουτιεν. Να κανουμε μπανιο μαζι; χωρις σουτιεν;! Ουτε λογος! Το θεμα του πεσμενου στηθους με κραταει μακρια απο απλες μικρες ελευθεριες της καθημερινοτητας... Αυτος ειναι τοοσο καλος μαζι μου, δεν εξεφρασε παραπονα ουτε μια φορα παρ' ολο που το θελει πολυ, γιατι σεβεται την επιθυμια μου να φοραω σουτιεν. Ομως νιωθω τοοσο φυλακισμενη μεσα στο σουτιεν, θελω να κανω τοσα πραγματα και για μενα και για τον φιλο μου και δεν μπορω.
Η αληθεια ειναι πως δεν το εχω συζητησει ακομα μαζι του, αν και ειμαι σιγουρη πως το εχει φανταστει απλως ειναι διακριτικος, γιατι φοβαμαι την πληρη απομυθοποιηση. Εχω πολλες σωματικες ατελειες τις οποιες βρισκει χαριτωμενες και του αρεσουν αλλα πιστευω πως αν γκρεμιστει η εικονα που εχει στο μυαλο του για το στηθος μου θα χαλασουν ολα, οσον αφορα τον ερωτισμο μου. Λατρευει το στηθος μου και σε καμια περιπτωση δε θα ηθελα να αλλαξει αυτο... Φοβαμαι πως μετα θα ξενερωσει καπως, δε θα με βρισκει το ιδιο ελκιστικη και πως το σεξ μας θα ειναι πιο υποτονικο λογω τις εικονας του πεσμενου στηθους. Δε φοβαμαι πως δε θα με αγαπαει πια, φοβαμαι πως δεν θα με βρισκει σεξυ.
Καμια συμβουλη;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πρόβλημα που θέτεις εδώ χρειάζεται μελέτη, αγαπητή φίλη. Δεν είναι καθόλου ανατομικό. Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας προκύπτει από βιώματα που ξεκινούν σε πολύ μικρή ηλικία και εμπλουτίζεται όσο μεγαλώνουμε με έναν πολύ πολύπλοκο τρόπο. Η δική σου εμμονή σε εμποδίζει να ζήσεις τη ζωή σου και ξεφεύγει από τα συνήθη παράπονα εμφάνισης που έχουν όλοι (μα όλοι) από την εμφάνιση τους. Θα σου δώσω μερικά λινκ να διαβάσεις, και εν τω μεταξύ διάβασε μερικά αποσπάσματα:
"Φυσικά δεν εννοούμε ότι το να καταφύγει κάποιος σε αισθητικές επεμβάσεις ή πλαστική χειρουργική είναι σημάδι μιας διαταραχής. Οι αυξανόμενες όμως τάσεις αισθητικών επεμβάσεων, καθώς και άλλες ενδείξεις, όπως είναι η αύξηση των αριθμών περιστατικών νευρικής ανορεξίας, υποψιάζουν για έναν αόρατο κοινό παρονομαστή που αφορά την εσφαλμένη αυτοαντίληψη. Αυτό το στοιχείο μπορεί να είναι απλώς ένα πρόβλημα αυτοπεποίθησης, αλλά μπορεί να κρύβει και βαθύτερα προβλήματα, όπως είναι η λεγόμενη δυσμορφοφοβία, όπως έχει μεταφραστεί η dysmorphophobia, που πλέον ονομάζεται επισήμως body dysmorphic disorder- διαταραχή δυσμορφικού σώματος (προσωπικά θεωρώ άστοχη τη μετονομασία, καθώς η διαταραχή αυτή δεν αφορά μόνο το σώμα αλλά και τα χαρακτηριστικά του προσώπου, που εννοιολογικά συνήθως αναφέρεται ξεχωριστά)."
"Τι ακριβώς είναι η δυσμορφοφοβία; Πρόκειται για την υπερβολική ενασχόληση- εμμονή με ένα κατά φαντασία ή ελάχιστο μειονέκτημα στην εμφάνισή μας, που προκαλεί κλινικά σημαντική αναταραχή στη ζωή του ατόμου. Βέβαια, οι περισσότεροι από εμάς αν ρωτηθούμε θα δηλώσουμε ότι θα αλλάζαμε ένα ή και περισσότερα χαρακτηριστικά της εξωτερικής μας εμφάνισης, αν μπορούσαμε. Η πάσχοντες από τη δυσμορφοφοβία όμως ανάγουν αυτή τη δυσαρέσκεια σε εμμονή και διακατέχονται από παράλογες σκέψεις, νιώθουν αποκρουστικοί, αποφεύγουν κοινωνικές συναναστροφές από φόβο φανταστικής ταπείνωσης ή ρεζιλιού και αφιερώνουν σημαντικά δυσανάλογο χρόνο και ενέργεια είτε παρατηρώντας τον εαυτό τους είτε προσπαθώντας να βρούνε λύσεις για τη διόρθωση του φανταστικού ή μη προβλήματός τους."
"Οι ψυχολογικές θεωρίες μιλούν για έναν ιδανικό ή ιδεατό εαυτόπου δεν είναι παρά μια ιδέα αυτού που θα θέλαμε ή που νομίζουμε ότι είμαστε και που μας οδηγεί στο να μη νιώθουμε ευχαριστημένοι με αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτή την ιδέα του εαυτού καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό κατά την παιδική μας ηλικία οι πιο σημαντικοί για μας άνθρωποι, οι γονείς μας. Από αυτούς «ρουφάμε» όσο είμαστε παιδιά (και πολλές φορές και αργότερα) σαν σφουγγάρια κάθε έκφραση αγάπης και αναγνώρισης, αλλά και αποδοκιμασίας και απαξίωσης.Καταλαβαίνουμε και αφομοιώνουμε με τεράστια ευαισθησία καθετί, έστω και ανείπωτο, που τους κάνει να μην είναι ευχαριστημένοι μαζί μας και να μας αγαπούν λιγότερο. Το τραγικό είναι ότι η δίψα μας για την αγάπη τους είναι τόσο μεγάλη, που μας οδηγεί στο να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι «βασιλικότεροι του βασιλέως», οι πιο αυστηροί δηλαδή κριτές του εαυτού μας, προκειμένου να μπορούμε να τους ικανοποιήσουμε."
Διάβασε αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, και για τους μερακλήδες προτείνω αυτό