________________
1.
αγαπημένη μου!!! σε διαβάζω παααααρα πολύ καιρό και να που τελικά αποφάσισα να σου γράψω για μια δική μου ιστοριούλα που νιώθω πως δε μπορώ να διαχειριστώ με επιτυχία.. θα είμαι όσο πιο κατατοπιστική γίνεται και θα ευχηθώ να απαντήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται..ά γίνεται! Λοιπόν...
Τον γνώρισα πριν 1 χρόνο (εγώ 26 αυτός 40) του άρεσα και μου το έδειξε από την αρχή. Και σε μένα άρεσε πολύ αλλά είχα σχέση.. δε του το είπα και χώρισα για να μπορέσω να λειτουργήσω χωρίς ενοχές. Ωστόσο δε βγήκε πουθενά το πράγμα.. παρόλο που βγαίναμε συνολικά 4 μήνες δεν έγινε τίποτα απολύτως (παρά μόνο ωραίες συζητήσεις για θέματα που μας ενδιέφεραν)ίσως επειδή κόμπλαρα που ήταν μεγάλος ίσως κόμπλαρε κι αυτός που ήμουν πολύ ντροπαλή και δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί... με τα πολλά και τα λίγα έκοψε τα πολλά πολλά (λογικό και σεβαστό) και έχουμε φτάσει να μιλάμε αραιά και πού μιας και ζούμε σε διαφορετικές πόλεις. Να σημειώσω ότι όταν κατάλαβα ότι άρχισε να απομακρύνεται του εξομολογήθηκα πως για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία (η διαφορά ηλικίας) που δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ και γι αυτό η συμπεριφορά μου ήταν κάπως επιφυλακτική απέναντι του ωστόσο πρόσθεσα πως πλέον ένιωθα έτοιμη ( maybe too late :( ) με τη σειρά του μου είπε πως πλέον και αυτός δεν είχε βεβαιότητες ωστόσο δε με έβλεπε καθαρά φιλικά κτλ κτλ.... Τον συνάντησα μετά από αρκετούς μήνες από την τελευταία συνάντηση και κατάλαβα οτι είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του ωστόσο η συνάντησή μας κυμάνθηκε στα γνωστά με ατέλειωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα εκτός του μεταξύ μας που απ' ότι φαίνεται είναι τελειωμένη υπόθεση γι' αυτόν... Η όλη υπόθεση επειδή κρατάει πολύ καιρό με 'χει ρίξει και θυμώνω με τον εαυτό μου που φέρθηκα τόσο ανώριμα.. αλλά πιστεύω θα το ξεπεράσω κάποια στιγμή! Ως προς αυτόν τώρα.. τί στάση να κρατήσω εννοώ πως σίγουρα θα τον ξαναδώ κάποια στιγμή και δε ξέρω αν πρέπει να το παίξω cool και να μην αναφέρω τίποτα ξανά για το μεταξύ μας ή να κάνω κάποια αναφορά στο πώς βίωσα εγώ την μεταξύ μας κατάσταση χωρίς βέβαια να ζητήσω κάτι ή και να περιμένω κάτι. Και μετά σκέφτομαι μήπως να ξεκόψω εντελώς σα να μην τον γνώρισα ποτέ; αλλά είναι κρίμα αφού τον συμπαθώ (επιπλέον)... αυτά! – Σβούρα
Οι λόγοι που έχεις σκεφτεί, που εξηγούν ότι η δουλειά δεν προχώρησε, είναι ότι α) κόμπλαρα επειδή ήταν μεγάλος ή β) κόμπλαρε επειδή είσαι μικρή και ντροπαλή, που είναι ακριβώς το ίδιο. Ο ένας και μοναδικός λόγος που έχεις σκεφτεί, είναι ότι εσύ δεν φέρθηκες σωστά, και γι' αυτό αυτός δεν πήρε το θάρρος. Δηλαδή από εσένα κρεμόταν το αποτέλεσμα, και τώρα πιστεύεις ότι δεν το χειρίστηκες καλά, και γι 'αυτό δεν πέτυχε.
Είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να το διαχειριστείς (αυτός ήθελε! Εγώ φταίω που δεν τον παρότρυνα) αλλά δε νομίζεις ότι παραείναι βολική η εξήγηση; Ολόκληρος άντρας, σαράντα χρονών, είχε τέσσερις μήνες χρόνο, και δεν τόλμησε να κάνει κίνηση με μία 26χρονη επειδή του φάνηκε ντροπαλή; Και όταν η 25χρονη δήλωσε 'έτοιμη', δεν ήθελε επειδή είχε πετάξει το πουλάκι;
Δεν λέω ότι η θεωρία σου είναι 100% λάθος, αλλά δεν μπορεί να εξάντλησες τις πιθανότητες για να εξηγήσεις αυτό που έγινε. Αν βρεις ευκαιρία κατάλληλη και είσαι ψύχραιμη, μπορεί να σε βοηθήσει μια κουβέντα, αλλά μόνο αν είσαι έτοιμη να αφουγκραστείς αυτά που δεν λέγονται εύκολα και αντισταθείς στον πειρασμό να βγάλεις τα συμπεράσματα που σε βολεύουν. Ας πούμε το «με τη σειρά του μου είπε πως πλέον και αυτός δεν είχε βεβαιότητες ωστόσο δε με έβλεπε καθαρά φιλικά κλπ», δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό. Νομίζω ότι ούτε εσύ ξέρεις τι σημαίνει, αλλά σου αρέσει το πώς ακούγεται.
________________
2.
Αγαπημένη Α, μπα,
μια φίλη μου έστειλε αυτό το link. Δεν εκνευρίστηκα ακριβώς. Το είδα σκωπτικά και γέλασα με την βλακεία του. Σκέφτομαι πως αυτού του είδους η υποτίμηση πέρασε από το να θεωρείται αυτονόητη, στο να αναγνωριστεί ως εξοργιστική (φεμινιστικά κινήματα) και κατέληξε στο να είναι γραφική/κωμική για εμάς που πλέον θεωρούμε (λανθασμένα;) ότι τέτοια θέματα, στην ακραία έστω μορφή τους, δε μας αγγίζουν. Πιστεύεις ότι οι κοινωνικές νόρμες που μας εξοργίζουν σήμερα, θα έχουν γίνει "αστεία" δυο γενιές μετά; Ενώ αυτή η σκέψη με γεμίζει αισιοδοξία, βλέποντας την κατάσταση με την παγκόσμια οικονομική κρίση και τον γενικό αναβρασμό, φοβάμαι ότι υπαναχωρούμε σε θέματα κοινωνικής εξέλιξης... Τι λες;- no "little girl"
Εξαρτάται από το ποιους εννοείς όταν λες 'εμείς'. Αν εννοείς τη γη γενικώς, η υπόθεση έχει ανοδική και καθοδική πορεία, ένα μπρος πίσω, σε διαφορετικά μέρη της γης, ανάλογα με την αύξηση εξτρεμιστικών θρησκευτικών τάσεων ή με την υποχώρησή τους. Αν εννοείς την Ελλάδα και τη Δύση, δεν θα έλεγα ότι υπαναχωρούμε, αντιθέτως τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, η Ελλάδα ακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις. Φυσικά υπάρχουν άπειρα θέματα που πρέπει να λυθούν και να βελτιωθούν, αλλά προσωπικά, υπαναχώρηση δεν βλέπω. Μπορεί να φαίνεται έτσι κατά καιρούς (τώρα έχουμε το τσίρκο της Αγίας Βαρβάρας και όλη αυτή την φρικαλεότητα) αλλά η εξέλιξη δεν φαίνεται από μέρα σε μέρα. Το ερώτημα είναι αν είναι καλύτερα τα πράγματα στη Δύση σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, και νομίζω πως είναι. Η συζήτηση για τον γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου και η νομιμοποίηση του, αργά αλλά σταθερά, το Lean In, η έννοια glass ceiling, λέξεις όπως το negging που περιγράφουν μια συμπεριφορά – πριν δεν υπήρχε καν η λέξη για το φαινόμενο-, οι νέες γυναίκες κωμικοί, η δημόσια παραδοχή ότι οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερα από τους άντρες, όλα αυτά είναι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στη Δύση. Προσοχή δε λέω ότι πάμε καλά, δε λέω ότι δεν υπάρχουν ακόμη τεράστια θέματα, λέω ότι δεν πιστεύω ότι υπαναχωρούμε και ναι, πιστεύω ότι ορισμένα αυτονόητα μετά από σαράντα χρόνια θα είναι ξεπερασμένα και 'αστεία'.
________________
3.
Α μπα γεια!
Σήμερα χώρισα μετά από 8 μήνες, ένα μικρό χρονικό διάστημα στο οποίο νιώθω ότι η σχέση μου έκανε τον κύκλο της και αποφάσισα να βάλω τέλος .Το ανέλυα ένα μήνα τώρα, αποφεύγοντας συχνά το απόσταγμα της σκέψης μου αλλά και τις απαιτήσεις του συντρόφου μου καθώς γνώριζα ότι είμαι ανίκανος να του ησυχάσω τις βαθιές προσωπικές του ανασφάλειες .Μια πιο καθαρή εικόνα: Εγώ 23 εκείνος στα 40.Και οι δύο με μέγιστη την ανάγκη της συντροφικότητας και της φροντίδας. Από την αρχή, εγώ με μέτρο, εκείνος άνευ όρων δοτικός, δεθήκαμε , συζητούσαμε πολύ, με ενεργοποίησε και με ξεκλείδωσε από μια κατάσταση απραγίας, μου έδωσε ώθηση να πιστεύω περισσότερο στις δυνατότητες μου, με έκανε να τον ερωτευτώ, να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα πρώτη φορά, να ξεδιπλωθώ μπροστά του, να είμαι και να είναι ειλικρινής . Εδώ και κάποιο καιρό όμως δεν είμαι ειλικρινής ούτε με αυτόν ούτε με εμένα. Συνεχή ένταση, τσακωμοί με το παραμικρό, εκτόξευση ευθυνών και προς τις δύο μεριές, κατηγορία ελλιπής προσπάθειας, ένας κόμπος που όποτε τον κατάπινα, ανέβαινε παλινδρομικά, διπλός. Μετά από ένα σημείο και μετά αδυνατούσαμε να συγκλίνουμε προς τη μέση, προς μία χρυσή τομή, φτάνοντας ο καθένας στα άκρα του και γυρίζοντας οι ίδιοι τα λόγια μας μπούμερανγκ. Απαιτούσε από εμένα να του σιγουρέψω ότι θα είμαστε για πάντα μαζί ενώ παράλληλα αντιδρούσε υπερβολικά σε όλα τα προσωπικά μου πλάνα για σπουδές, δουλειά, συναναστροφή με φίλους, δηλαδή σε ότι δεν ήταν το επίκεντρο (μου) .Ήταν πάντα της υπερβολής και συχνά ένιωθα να του τραβάω τα χαλινάρια και να προσπαθώ να τον φέρω σε ρεαλιστικά πλαίσια ώστε να έχει διάρκεια. Συνειδητοποίησα ότι γίνομαι άδικος και με εμένα και με αυτόν. Κανόνιζα τη ζωή μου ανάλογα με το πρόγραμμα του και τις ανάγκες του (κάνοντας τες και δικές μου), ήθελε να ¨ξεμπερδεύω¨ με υποχρεώσεις και μετακινήσεις ώστε να είμαι εκεί για πάντα. Έβλεπε τους στόχους μου ως εμπόδια από την αιωνιότητα μαζί του. Εξ΄ αρχής όταν ο άλλος σου ζητάει κάτι έντονα και γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να του το δώσεις , ενώ τον αγαπάς, προσπαθείς στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου και είσαι και ο ίδιος ανασφαλής, παραμένεις μαζί του περιμένοντας ο άλλος να μετατοπίσει λίγο την ανάγκη του και να σε αφουγκραστεί ή φεύγεις; Έκανα το δεύτερο. Εσύ τι θα έκανες; Ξέρω ότι 8 μήνες είναι ένα τίποτα αλλά βίωσα μία μακροχρόνια σχέση σε fast forward- πιστός και σκεπτικός
Νομίζω ότι δεν έχεις βάλει με ρεαλισμό την διαφορά ηλικίας, που δεν είναι αμελητέα. Νομίζω ότι στα 40 είσαι πιο έτοιμος να δηλώσεις αιώνια αγάπη απ' ό,τι στα 23. Αυτό το ξέρει και αυτός που είναι 40, και αυτός που είναι 23, κι ας μην το συζητούν, κι ας παριστάνουν ότι η διαφορά στην ηλικία, που κάνει τον έναν να θέλει να κατασταλάξει, ενώ ο άλλος μόλις αρχίζει, δεν έχει σημασία. Μόνο που έχει, τεράστια. Αυτό είναι το πρόβλημα στη διαφορά ηλικίας, δεν είναι ο αριθμός είναι ότι ο αριθμός κατά πάσα πιθανότητα συμβολίζει και μια άλλη φάση στη ζωή. Υπάρχουν 23χρονοι που ζουν σαν πενηντάρηδες, και σαραντάχρονοι που πιστεύουν ότι τώρα ξεκινάει η ζωή τους, αλλά δεν ήσασταν από αυτές τις περιπτώσεις. Ο καθένας ήταν σύμφωνα με την ηλικία του.
Αυτά. Κατά τα άλλα ο άνθρωπος που περιγράφεις ακούγεται ζηλιάρης, υπερβολικά ανασφαλής, με αδύναμο χαρακτήρα και κάπως εκνευριστικός. Το 'άνευ όρων δοτικός από την πρώτη στιγμή' εμένα μου φαίνεται συχνά (έστω και ασυναίσθητα) υπολογισμένο για να εξαγοραστεί η συμμετοχή του άλλου και τελικά, αφού ρωτάς εμένα, καλά έκανες και χώρισες.
________________
4.
Αγαπητή Α,μπα, ομολογώ εξαρχής ότι σου γράφω με την ελπίδα λέγοντάς τα να ελαφρύνει λιγάκι ένα βάρος που κουβαλάω, κάποιες σκέψεις που με στοιχειώνουν εδώ και χρόνια. Στα 21 μου είχα σχέση με ένα εξαιρετικό τύπο, 27 ετών τότε, και μία πολύ ωραία σχέση. Παρά τις ενδεικνυόμενες προφυλάξεις, που πράγματι λαμβάναμε, έμεινα έγκυος. Ήξερα ότι θα έχω τη στήριξη της οικογένειάς μου και του φίλου μου εάν αποφάσιζα να το κρατήσω και πάντα ονειρευόμουν να κάνω οικογένεια, αλλά ήθελα πρώτα να τελειώσω τις σπουδές μου, να γεμίσω από ταξίδια και εμπειρίες και να μεγαλώσω πριν να αποφασίσω να μεγαλώσω ένα παιδί, και έτσι κατέληξα, με όλη την αυθάδεια της νεότητάς μου, να κάνω έκτρωση. Ο πρώτος χρόνος ήταν φρίκη, ξυπνούσα και νόμιζα ότι ήμουν έγκυος, συχνά με αναγούλες και πρησμένη κοιλιά, στους εννέα μήνες έβλεπα διαρκώς στον ύπνο μου ένα παιδάκι που έμοιαζε σε μένα και στον τότε φίλο μου να με ψάχνει απεγνωσμένα και διάφορα άλλα τέτοια περιστατικά. Με τον καιρό ηρέμησα, δεν είναι καθημερινή σκέψη μου, αλλά θεωρώ ότι υπήρξα αδικαιολόγητα απερίσκεπτη, ότι θα έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου και ότι έκανα ένα τραγικό λάθος. Φυσικά, αναγνωρίζω ότι παίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι είμαι 33 ετών χωρίς παιδιά, καθώς επίσης και ότι όταν οι φίλες μου μου μιλάνε για το έμβρυο- φακή που μεγαλώνει μέσα τους μέρα με τη μέρα και μετά τις βλέπω να κρατάνε τα παιδάκια τους αγκαλιά, εγώ σκέφτομαι ότι ίσως την "φακή" που μου αναλογούσε την σκότωσα. Πληρώνω ψυχολογικά μία επιπόλαιη κρίση μου και προσπαθώ να το αποδεχτώ και να μην το δαιμονοποιώ, αλλά νιώθω ότι έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε μία τιμωρητική διαδικασία χωρίς τέλος. Θεωρείς ότι αν είχα παιδιά θα το είχα ξεπεράσει; Ότι θα με συγχωρούσα;- κ.π.
Έχει νόημα να μιλάμε υποθετικά; Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω, και είτε είναι ναι η απάντηση, είτε όχι, σε τι αλλάζει αυτό που ζεις τώρα; Μια ζωή έχεις και αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα, και πρέπει να το λύσεις. Είναι μεγάλο λάθος να κρίνεις κάτι που έκανες στα 21 με το μυαλό που έχεις τώρα. Κάναμε και τίποτα σωστό στα 21 μας; Σημασία έχει ότι τότε για σένα αυτή ήταν η σωστή απάντηση. Μη ζητάς από τον 21χρονο εαυτό σου τα ρέστα που δεν είχε το μυαλό που έχει τώρα στα 33. Ποιος ξέρει τι θα είχε γίνει; Μπορεί να είχες παιδί και να το κατηγορούσες σιωπηλά που δεν έκανες όλα αυτά που ήθελες. Πιστεύεις ότι υπάρχει απόφαση που δεν έχει ούτε μια αρνητική συνέπεια;
Βέβαια δε μπορώ να λύσω τον κόμπο στη σκέψη σου, είναι σημαντικό θέμα και πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Δεν ξέρω τι σημαίνει 'είμαι 33 και δεν έχω κάνει παιδιά', αν εννοείς μόνο την ηλικία, είσαι νέα, η ηλικία σου είναι θαυμάσια, και πρέπει να είσαι έτοιμη να γίνεις μητέρα, αν το θελήσεις, χωρίς τη σκιά μιας ιδέας. Χρειάζεται συζήτηση με ειδικό, νομίζω. Έπρεπε να το είχες κάνει από τότε, αλλά αν θέλεις, ποτέ δεν είναι αργά.
________________
5.
αγαπητη α μπα,εκανα βλακεια που ακομα και τωρα σκεφτομαι.Δεν μπορω να σου πω πως μετανιωσα γιατι θα ηταν ψεμα αλλα δεν νιωθω και τελεια για οτι εγινε.Πριν 5 χρονια τα ειχα με ενα παιδι για κανα μηνα,με χωρισε επειδη λεει οτι τον πιεζα.Κολλησα ασχημα μαζι του δεν στο κρυβω.Τοσα χρονια μιλαμε κατα διαστηματα ειτε ειμαστε με αλλους ειτε ειμαστε μονοι μας και μου δειχνει ενα αλφα ενδιαφερον.Τον τελευταιο χρονο μου ελεγε πως ηθελε να βρεθουμε να με δει και αλλα τετοια.Και εγω ηθελα να τον δω το ηξερε του το χα πει αλλα οι συγκυριες δεν το θελαν.Καποια στιγμη κανονισαμε να βρεθουμε και ας ημασταν με αλλους ανθρωπους μαζι.Πηγαμε βολτα θυμηθηκαμε τα παλια και ζησαμε ενα βραδυ μαγικο.Απο εκεινη την μερα ουτε φωνη ουτε ακροαση.Εχω κολλησει ασχημα τον σκεφτομαι συνεχεια οτι και να κανω δεν ξεκολλαει απο το κεφαλι μου.Κοροιδευω τον εαυτο μου και τον ανθρωπο με τον οποιο ειμαι μαζι,με τον οποιο σημειωτεον ειμαι ερωτευμενη αλλα δεν εχει αυτο το κατι που εχει ο αλλος.Βοηθησε με α μπα τα εχω κανει σκατα.Να τον διεκδικησω?Να τον αφησω και να συνεχισω την ζωη μου?Να επικεντρωθω στην σχεση μου και να δω τι ηταν αυτο που μου ελειπε και το βρηκα στον αλλον? Τι να κανω? help me α μπα!
Να τον διεκδικήσεις; Δεν τον διεκδικείς ουσιαστικά εδώ και πέντε χρόνια; Ναι, αυτό κάνεις. Και κάποια στιγμή για κάποιο λόγο αυτός αποφάσισε να σε συναντήσει για λίγο. Τώρα του πέρασε. Με ποιον επιπλέον τρόπο θα μπορούσες να τον διεκδικήσεις; Να αρχίσεις να πιέζεις; (Ωπ. Προσοχή.)
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αναγνωρίσεις ότι το κόλλημα με κάποιον που γνώρισες για ένα μήνα, πριν από πέντε χρόνια, κάτι σημαίνει για σένα. Δεν ξέρω τι, αλλά πρέπει να το βρεις. Τι συμβολίζει, τι είναι αυτό που σε κάνει να μην το ξεχνάς; Τι είναι αυτό το 'κάτι'; Δεν είναι μαγεία, κάτι συγκεκριμένο είναι, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα το βρεις. Εκεί πρέπει να επικεντρωθείς, αυτό να αναλύσεις, και αυτό δε λύνεται με παυσίπονα, ούτε με πίεση, ούτε με αντιπερισπασμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι σωστό να χρησιμοποιείς άλλον άνθρωπο για να σου μαζέψει τα απόνερα και να δηλώνεις και ερωτευμένη από πάνω. Ναι, κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου και τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, οπότε ξεκίνα από τα εύκολα, και σταμάτα να κοροϊδεύεις τον άλλον. Δεν χρειάζεται ειλικρίνεια, καλοσύνη και λεπτότητα χρειάζεται.
________________
6.
Όσες φορές έστειλα, πολλοί σχολιαστές νόμισαν πως τρολαρω.. Δυστυχώς , όλα όσα αναφέρω συνέβησαν και τ' ακουσα με τ αυτιά μου. Έτσι όμως κατάλαβα πως για να φαίνονται απίστευτα ,τραβάω μεγάλο λούκι και πέρασα στην αντίσταση. Ήδη νιώθω καλύτερα. Μήπως πρέπει να πω ευχαριστώ;;- Αφού
Έτσι φαίνεται!
________________
7.
Έχω παρατηρήσει ότι όσο μεγαλώνω χάνω την αυτοπεποίθηση αλλά και την αυτοεκτίμησή μου. Επίσης νιώθω ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους όπως παλιά. Έχω χάσει το χιούμορ μου και παίρνω αρνητικά πολλές φορές αυτά που μου λένε οι φίλοι μου, ενώ όταν τα σκέφτομαι αργότερα νιώθω πολύ εγωίστρια που τα παρεξήγησα. Γενικότερα έχω γίνει πονηρή και κακοπροαίρετη και ας μην θέλω να βλάψω κανέναν. Απλά σκέφτομαι άσχημα για τους γύρω μου. Υποφέρω. Δεν με αντέχω. Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ. Για οικονομικούς λόγους δεν μπορώ να πάω σε ψυχολόγο. Τι να κάνω??- ευαίσθητη κομπλεξική
Βρε παιδιά. Μου γράφετε για να πείτε ότι σας πονάει το δόντι σας και έχει πρηστεί κα παίρνετε αντιβίωση και δεν περνάει με τίποτα, ότι υποφέρετε και δεν αντέχετε άλλο, αλλά για οικονομικούς λόγους δεν μπορείτε να πάτε σε οδοντίατρο. Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν αυτοί οι οικονομικοί λόγοι, αλλά αλήθεια, τι θα μπορούσα να απαντήσω, πέρα από ότι ΥΠΑΡΧΕΙ δυνατότητα δωρεάν υποστήριξης, κάτι που έχουμε πει εδώ χίλιες φορές, έχει επισημανθεί στα σχόλια άλλες χίλιες, και θα μπορούσες να εξακριβώσεις και μόνη σου, αν έψαχνες τρία λεπτά στο google;
Δεν υπάρχουν συνταγές για το σπίτι. Μπορεί να περάσει από μόνο του αλλά μπορεί και όχι, μπορεί να περάσει και να σου αφήσει κουσούρια, μπορεί να υποχωρήσει και να επανέλθει. Ό,τι ισχύει και για τα δόντια σου. Δεν είναι διαφορετικό. Πάρε την ευθύνη. Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις.
Υπάρχουν δωρεάν γραμμές υποστήριξης. Η γραμμή στήριξης του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου είναι το 1043. Υπάρχουν όμως και νοσοκομεία που μπορούν να παρέχουν δωρεάν στήριξη, υπάρχουν και σε κάθε δήμο τα κέντρα ψυχικής υγείας που παρέχουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν σε όσους τις έχουν ανάγκη. Δες κι αυτό κι αυτό.