Η πόλη μπορεί να είναι άλλοτε φαντασιακή, άλλοτε πολιτική, άλλοτε απόλυτα ρεαλιστική, άλλοτε ονειρική ή συμβολική. Στην περίπτωση της Αλεξίας Σπανουδάκη, πόλη είναι τα σπίτια της. Η ζωγράφος φτιάχνει τις δικές της πολιτείες στις οποίες ο άνθρωπος φαίνεται κατ'αρχήν απών, αλλά υπονοείται από τους οίκους του. Τα οικήματα συγκροτούν κοινότητες ουσιαστικής ύπαρξης και συνύπαρξης. Αποτυπώνοντας τελικά μια ονειρική διάσταση της πόλης, η ζωγράφος επιχειρεί να προσεγγίσει το συλλογικό μέσα από το προσωπικό οικείο.
Η τέχνη της δεν μιμείται ούτε αναπαριστά άμεσα την εξωτερική πραγματικότητα, αλλά τα έργα της απορρέουν από την πραγματικότητα. Η ζωγραφική της είναι μια ζωγραφική αφαιρετική με έντονες επιρροές από το αρχιτεκτονικό σχέδιο και από τη ζωγραφική του Ρόθκο. Χρησιμοποιώντας έντονα χρώματα και τονίζοντας το γεωμετρικό χαρακτήρα του θέματός της δίνει μια αρμονική εικόνα οικισμού και τοπίου. Τελικά, οι φόρμες και το χρώμα αρκούν για να συγκινήσουν το θεατή.