ΖΩΓΡΑΦΟΣ
(προβληματισμένος κοιτάει μια τον πίνακα που ζωγραφίζει και μια το μοντέλο)
Αν δε σε πειράζει, απόψε σκέφτομαι να σου κάνω το πορτραίτο με αραιά χρώματα.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Εσύ ό,τι πεις, Εδουάρδε μου. Αλλά γιατί έτσι σήμερα, άλλαξες στυλ;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Όχι βέβαια, απλώς... ξέρεις, ντρέπομαι να σου το πω.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Ντρέπεσαι; Εμένα;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Είναι από τα πράγματα που...
ΜΟΝΤΕΛΟ
(τον πλησιάζει και τον αγκαλιάζει τρυφερά) Εδουάρδε μου...
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Ξέμεινα από χρήματα... μου απέμειναν λίγα ξερά χρώματα.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Και γιατί δε μου ζήτησες να σε βοηθήσω;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Δεν είχα το θάρρος... δεν ήθελα να μάθεις την κατάντια μου. Ξέπεσα, Δάφνη μου, ξέπεσα!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Κλαις, αγάπη μου; Εσύ που δεν το έχεις βάλει ποτέ κάτω; Μήπως δεν έχουμε περάσει και πιο δύσκολα; Τουλάχιστον απόψε έχουμε κι ένα πιάτο φαγητό. (του δείχνει τα μακαρόνια) Μήπως θέλεις να τα φας τώρα, μήπως και νιώσεις καλύτερα;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Όχι, Δάφνη μου, ποτέ επί τω έργω. Έχεις δίκιο, ο καλλιτέχνης ποτέ δεν πρέπει να πτοείται. Θα δημιουργήσει και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Τι διάολο, δε χάλασε κι ο κόσμος για λίγο πιο αραιό χρώμα!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Έτσι μπράβο, αγοράκι μου! Ξεκινάμε; (παίρνει θέση)
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Αμέσως! Λίγο πιο ψηλά το πρόσωπο, ελαφρώς πλάγια... έτσι. Κάθισε πιο χαλαρά... ωραία. Τώρα πες το.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Σ' αγαπώ!
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Μάτια μου! Έτσι, μην κινείσαι... (ξεκινά να ζωγραφίζει)
(Μια ώρα αργότερα. Ο ζωγράφος κάθεται απελπισμένος στην πολυθρόνα του μοντέλου κι εκείνη από πάνω του τον χαϊδεύει τρυφερά.)
ΜΟΝΤΕΛΟ
Μην το βάζεις κάτω, Εδουάρδε μου!
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον ξεπεσμό! Δεν αντέχω!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Και είναι ανάγκη να ζωγραφίζεις με τα ακριβότερα υλικά;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Δεν είναι αυτό, Δάφνη μου. Πώς να σου το πω; Δε θα καταλάβεις.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Έχω να πουλήσω πίνακα από πέρυσι. Μου έχει στερέψει η έμπνευση. Δεν έχει νόημα να συνεχίσω.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Άφησε κατά μέρος τις ανοησίες και ξεκίνα τη δουλειά!
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Μα πώς; Με το τελευταίο σωληνάκι δεν πρόλαβα ούτε το χέρι σου να φτιάξω. (της πιάνει το χέρι και αφήνεται πάνω του απελπισμένος)
ΜΟΝΤΕΛΟ
Σπάσε την καρέκλα.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Ορίστε;
ΜΟΝΤΕΛΟ
Κάνε κομμάτια την καρέκλα. Και μετά καψ' τα στον ακάλυπτο. Καψ' τα ώσπου να γίνουν κάρβουνο. Κάρβουνο!...
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Μα τι;... Ααα! Δάφνη μου είσαι μεγαλοφυΐα! Τρέχω να φέρω σκεπάρνι!
(Τέσσερις ώρες αργότερα. Ο ζωγράφος ζωγραφίζει το μοντέλο του με ένα μικροσκοπικό καρβουνάκι. Ζορίζεται πλέον να συνεχίσει.)
ΜΟΝΤΕΛΟ
Σ' αγαπώ.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Κατάρα! Πάει και το τελευταίο κάρβουνο!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Σου είχα πει να μην αφήσεις πολλή ώρα τα ξύλα στη φωτιά! Τα περισσότερα έγιναν στάχτη.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Εντάξει, εντάξει, μη μου το χτυπάς συνέχεια! Τώρα τι κάνουμε!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Δε χρειάζεται να σου πω. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Υπάρχει και το σκαμνάκι.
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Δε θέλω να χασομερήσω άλλο! Θέλω να βρω λύση ΤΩΡΑ! Είναι από τις στιγμές που νιώθω τον οίστρο να γεμίζει το κορμί μου! Είναι κάτι σπάνιο, το νιώθω! Δεν πρέπει να διακόψω... Κατάρα!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Μη γίνεσαι υπερβολικός, Εδουάρδε! Μήπως θέλεις να το σπάσω εγώ;
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Σου είπα, χρειάζομαι κάτι άμεσα! Δεν πρέπει να καθυστερήσω! Δεν πρέπει να μου φύγει η φλόγα! (την ταρακουνάει αλλοπαρμένος)
ΜΟΝΤΕΛΟ
Εδουάρδε, με τρομάζεις! Το κορμί μου πάντα σε ενέπνεε! Γιατί τώρα;...
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Με συγχωρείς, Δάφνη μου, παρασύρθηκα... Δεν το 'χει η μοίρα μου να ολοκληρώσω... Ανάθεμα τη φτώχεια μου!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Ε τότε... (κοιτάει προς τη μακαρονάδα) αλλά όχι!...
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
(αντιλαμβάνεται τι εννοεί η Δάφνη)
Αλλά ναι! Αυτό είναι! Δάφνη μου είσαι μεγαλοφυΐα!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Μην το κάνεις, Εδουάρδε! Όχι αυτό!
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
(αρπάζει το πιάτο με τα μακαρόνια) Όλα για την τέχνη, Δάφνη! Πάρε πόζα!
ΜΟΝΤΕΛΟ
Μη Εδουάρδε! Δε θα υπάρξει άλλο!
ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Όλα για την τέχνη! Λοιπόν;...
(το μοντέλο αναστενάζει και παίρνει ξανά την προηγούμενη πόζα)
Κεφάλι λίγο πιο ψηλά... έτσι. Χαλάρωσε κι άλλο.
ΜΟΝΤΕΛΟ
Σ' αγαπώ!
(ο ζωγράφος κρατάει το πιάτο σαν παλέτα, βουτάει το πινέλο στη σάλτσα και αρχίζει να ζωγραφίζει)
(Χρόνια πολλά στις κοριτσάρες μας!)