Την πιο χυδαία εκδοχή της (ελληνικής) τηλεόρασης, τη βλέπουμε (ζούμε) τώρα. Όχι γιατί κατέρρευσε το lifestyle της τρύπιας κάλτσας (τώρα είναι σε έξαρση), ούτε γιατί λεφτά δεν υπάρχουν.
Αλλά γιατί ο μύθος της πτώσης αυτού του τρόπου ζωής (που συνεχίζεται κανονικά, απλώς σερβιρισμένος με κλάψα) παρέσυρε και το τελευταίο φύλλο συκής, την ποσέτ που έφραζε στόματα, αλλά και δρόμους για την (πολύ) αγοραία διάλεκτο, αυτή που λούφαζε από φόβο μη διαρραγούν οι «δημόσιες σχέσεις».
Μόνο που (ειδικά) η (ελληνική) τηλεόραση ήταν και είναι, ούτως ή άλλως, κατεστραμμένες σχέσεις. Φιλιά μπροστά και μαχαίρια πίσω, σάλια κάτω και κατάρες πάνω, σπάτουλα δεξιά και χολή αριστερά, συνηθισμένα πράγματα, δηλαδή.
Έτσι, στο σήμερα, πιο απροκάλυπτα από ποτέ «και να ‘ν’ καλά η κρίση που μας έκανε ειλικρινείς», με άνεση κρεβατοκάμαρας και κατεβασμένης πιτζάμας, μπορεί στον «αέρα» κάποιος να συμβουλεύσει κάποιαν να το βουλώσει, «μπας και βρει γκόμενο», να χαρακτηρίσει κάποιον άλλο σούργελο, να στήσει κάμερα απέναντι στον φασίστα και μετά να σε πει ανόητο επειδή δεν κατάλαβες τι έκανε, να κρίνει τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό με ύφος μπυραρίας και μετά να περάσει από μια σχολή δημοσιογραφίας να διδάξει (κάτι, οτιδήποτε). Εννοείται ότι όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα. Η εκπαίδευση αυτιού και ματιού στην προσβολή είναι παλιά ιστορία. Ωστόσο, τώρα, είναι πιο χτυπητή γιατί:
- Για περίπου 3 χρόνια κανάλια και εκπομπές είχαν «καλμάρει», σε μια άτυπη, σιωπηρή συμφωνία στη βάση της επιβιωτικής αρχής «να μη βγάλουμε τα μάτια μας ΚΑΙ μεταξύ μας».
- Μεσολάβησε, φυσικά, το επώδυνο «λουκέτο» του Alter (και αρκετών ακόμη Μέσων) και το ρήμαγμα των εργαζομένων σε αυτά, που λογικό ήταν να φοβίσει / (φαινομενικά) συνετίσει / προβληματίσει κόσμο που είχε μετατρέψει το «γδάρσιμο» σε επάγγελμα.
- Κυριάρχησαν οι επαναλήψεις και τα τούρκικα. Χάθηκε από τη μέση το υλικό με το οποίο θα μπορούσε ο επαγγελματίας του είδους να κόψει κιμά.
Φέτος, όμως, το «κυνήγι» ξανάρχισε. Τρία χρόνια «λουφάγματος» ήταν πολλά, η όποια αποθηκευμένη ρευστότητα "φαγώθηκε" και ήρθε ο καιρός να εγκαταλειφθεί η σπηλιά, οπότε βγήκαν όλοι οι νυχοκόπτες από τις θήκες και αφού αγοράστηκαν «φίρμες» σε βολική τιμή, έπιασαν το εργόχειρο: βίντεο και «κρατς», πάνελ και δαγκωνιά, σχόλιο και μπουκιές προσωπικότητας φτυσμένες στην οθόνη.
Ο «μικρόκοσμος» μεγάλωσε ξανά, ξύπνησε και θέλει διαφήμιση, έστω και ισχνή, η διαφήμιση θέλει ποσοστά (από παλιά), τα ποσοστά θέλουν «αιματάκι» και πλέον τέτοιες μικροποσότητες υπάρχουν.
Δεν είναι καιρός για χατζάρες και σοβαρά τραύματα. Μικρά χρειάζονται, αλλά αποτελεσματικά, του νυχοκόπτη, της "γρατζουνιάς" που στο τέλος θα κατεβάσουν όλη τη μόστρα.
«Επιβάλλεται να στηρίξουμε τη Χρυσή Αυγή», «δημοκρατία έχουμε, ας λέει ό,τι θέλει», «λες σαχλαμάρες», «είσαι αποτυχημένη», «γέρασες και δεν κάνεις πια για τηλεόραση», «το καλοκαίρι που σε είδα, ήσουνα λίγο βόδι», «δεν θέλω το παιδί μου να γίνει gay», «είσαι σούργελο», «είσαι πανηλίθια και αγράμματη», «εγώ μιλάω τώρα»: ατάκες που «έπαιξαν» liveστην τηλεόραση μόνο μέσα σε μία εβδομάδα, ό,τι παλιότερα «ξάπλωνε» το μεσημέρι στο χαλάκι της κουζίνας, τώρα «πνίγει» το 24ωρο.
Ύβρεις και κλάψες, φτηνά show (όπως πάντα) και τσιρίδες, ζήτω η ελληνική μυθοπλασία και τα γυρίσματα του ενός δωματίου και του μονοκάμερου, οι Καλικάντζαροι ήρθαν πριν τα Χριστούγεννα και θα κάτσουν εδώ μέχρι να ανέβει αισθητά η διαφημιστική δαπάνη – το 2015 προβλέπουν τα στελέχη. Τα ίδια που προέβλεπαν ότι η κρίση θα κάνει το Μέσο ευρηματικό, έξυπνο, ευαίσθητο, παραγωγικό. Κατάλαβες.