Οι πρώτες λέξεις στο post της Άντζυ Σαμίου παραπέμπουν σε ΑΝΕΛ. Βοηθά στο συνειρμό και η φυσιογνωμία, είναι λίγο σαν την Κουντουρά. Αναγνωρίζεις επίσης για μια στιγμή την εξαγριωμένη ασυναρτησία της Ραχήλ Μακρή. Αν διαβάσεις μόνο την πρώτη πρόταση «Τι να πεις, άπραγη κι η Παναγία», νομίζεις ότι είναι ψεκασμένη που βάζει στο σχέδιο συνωμοσίας εναντίον της Ελλάδας και τη Θεοτόκο. Άλλωστε, οι ψεκασμένοι είναι πια στην εξουσία, και ξέρεις ότι από την κριτική τους θα εξαιρείται πάντα η κυβέρνηση. Θα φταίει ο Σόιμπλε, η άλωση του 1453, το Εβραϊκό Λόμπι της Αμερικής, ακόμη και η βαριεστημένη Παναγία, αλλά όχι οι υπουργοί.
Το post όμως δεν είναι πολιτικό. Αν εντοπίζουμε αμέσως στη δήλωση μίας τραγουδίστριας τον Τσίπρα και τον Καμμένο, είναι γιατί γίναμε ένα έθνος με λυμένο το ζωνάρι, μία χώρα που λαγοκοιμάται, αφού έχει πια συνηθίσει τα εξωφρενικά να λέγονται και να συμβαίνουν σε 24ώρη βάση.
Αυτό που πόσταρε η Σαμίου είναι σαν εκείνα που ανεβάζουν οι μανούλες στο facebook. «Μανούλες, το μωρό χασμουριέται όταν περνάω κάτω από το καντήλι, μήπως επειδή δεν ήξερα, και του είχα κάνει το εμβόλιο;». Η Σαμίου λέει ότι ανάβουμε κεριά, φέρνουμε γυροβολιές στα πανηγύρια, αλλά η Παναγιά δεν βοηθάει, και επομένως θέλει να μας πει κάτι. Σας αξίζει δηλαδή αυτό που παθαίνετε κ.λπ..
Αντίστοιχου ύφους, αλλά πολύ πιο άμεσο και οικείο είναι το instagram της Χαρούλας. Γιατί είναι πράγματι σαν η μανούλα που έχει μαζέψει όλη την οικογένεια στο πατρικό, τηγανίζει ψάρια για παιδιά και εγγόνια, και ξαφνικά βγαίνει από την κουζίνα για να κάνει ένα σχόλιο. Διακόπτει τις κουβέντες όσων έχουν μόλις έρθει από τον έξω κόσμο, λέει «βόηθα Παναγιά μου», σταυροκοπιέται, και πάει πάλι μέσα.
Έξω μένουμε εμείς, οι του ορθού λόγου που δώσαμε μάχες για τη χειραφέτηση των γυναικών (αν και σε αυτό εδώ θα μπορούσε να έχει βάλει λίγο ακόμη αλάτι), και βγαίνουμε από τα ρούχα μας με τον σκοταδισμό της προηγούμενης γενιάς που περιμένει αλήθεια από την Παναγία να λύσει ένα θέμα το οποίο έχει δημιουργήσει η αντιπολίτευση για να... αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση.
Τουλάχιστον η Σαμίου και η Αλεξίου λένε για την Παναγιά και βάζουν μία τελεία. Δεν μπλέκουν στη δεισιδαιμονία τους και δήθεν κρυφά ντοκουμέντα για να την τεκμηριώσουν. Δεν είναι δηλαδή όπως ο Κουβέλης, η άλλη ήρεμη δύναμη της μετριοπαθούς ριζοσπαστικής αριστεράς, ο οποίος ναι μεν είχε καταθέσει ερώτηση για τους ψεκασμούς, αλλά κότσαρε δίπλα και το περιβάλλον, δήθεν ότι τον πείραξαν οι συνέπειες, όχι στον εγκέφαλο των πολιτών, αλλά στο καύκαλο της καρέτα- καρέτα.
Κοντολογίς, να τα βάζεις με τους θρησκόληπτους στην Ελλάδα είναι το ευκολάκι. Το μάθαμε τώρα, να παλεύουμε με τις γιαγιάδες, τις βασκανίες, και τις σταγόνες με λάδι στο νερό. Το δύσκολο είναι να κοιτάς προς τα σένα, και να αναρωτιέσαι αν ο προοδευτισμός σου δεν είναι τελικά ένα σταυροκόπημα. Μία δήλωση ότι είσαι με τους καλούς και τους μοντέρνους, ενώ σκέφτεσαι και συμπεριφέρεσαι σαν ταλιμπάν.
*Ο Θύμιος Τζάλλας είναι Πολιτικός Επιστήμονας και Δημοσιογράφος. Εργάζεται στη Hansard Society.