Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη ανθρωπισμό αισθάνεται λύπη για τον συνάνθρωπο που φεύγει, όποιος κι αν ήταν αυτός. Το ίδιο ισχύει για τον Κοεμτζή. Καλό του ταξίδι και η ψυχή του να αναπαυτεί. Για την κατ’ όνομα και μόνο αριστερή κουλτούρα της χώρας μας των προηγουμένων δεκαετιών τα τρία θύματα του Κοεμτζή δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν την συμπάθεια, αλλά αρκούσαν για να κάνουν τον Κοεμπτζή σύμβολο αντίστασης.
Όλο το κακό ξεκίνησε από τον υπέρτατο μαλ..... Το προσωπικό του ταμείο παρακαταθηκών και δανείων (λέγε με Bob Dylan) πριν 3, 4 χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα ύμνο αφιερωμένο στον επίσης αποδεδειγμένα φονιά Rubin “Hurricane” Carter, για την υπόθεση του οποίου είχε γίνει πολύ ντόρος στην Αμερική. Ο υπέρτατος λοιπόν έκανε ρελάνς με το “Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο” ξεθάβοντας την υπόθεση Κοεμτζή και εκμεταλλευόμενος τα αντιχουντικά-αντιεξουσιαστικά αντανακλαστικά της εποχής.
Για μια καραμπινάτη τριπλή ανθρωποκτονία εφευρέθηκαν διάφορα γελοία ελαφρυντικά εξασφαλίζοντας στον υπέρτατο το Ελληνικό αντίστοιχο του Hurricane και φυσικά τις ανάλογες πωλήσεις. Και τι δεν ειπώθηκε για να δικαιολογηθεί το γεγονός πως κάποιος έσφαξε στο γόνατο 3 ανθρώπους για παντελώς ασήμαντη αφορμή. Από το ότι ο Κοεμτζής πρεοερχόνταν από αριστερή οικογένεια(!), μέχρι πως δύο από τα θύματα ήταν μπάτσοι και τον προκάλεσαν. Στην ζυγαριά τους βλέπετε η ζωή του μπάτσου δεν είναι ισοβαρής με αυτή οποιουδήποτε άλλου. Το τρίτο, παντελώς άσχετο θύμα, πέρασε φυσικά στο ντούκου.
Έτσι λοιπόν ο υπέρτατος και το συν αυτώ σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ εκμεταλεύτηκε τον Κοεμτζή ως εκεί που δεν παίρνει. Τραγούδια (του κώλου), ταινίες (επίσης του κώλου), βιβλία, εκδηλώσεις και ολόκληρες καριέρες στήθηκαν πάνω σε ένα λούμπεν στοιχείο, έναν δολοφόνο ο οποίος την εποχή που ο κόσμος υπέφερε στα ξερονήσια ασχολούνταν με κλοπές και διαρρήξεις.
Για να τον αφήσουν βέβαια να πεθάνει από την πείνα όταν δεν “πούλαγε” πια… Έρμε Κοεμτζή… Ο προοδευτισμός και η φιλανθρωπία τους τελειώνουν εκεί που τελειώνουν και οι αρχές του μάρκετινγκ.