Ήταν από τις πιο αναμενόμενες λογοτεχνικές παρουσιάσεις των τελευταίων μηνών: Η διπλή επίσκεψη του Σεμπάστιαν Φίτζεκ στη χώρα μας, στα Public της Τσιμισκή (2/4) στη Θεσσαλονίκη και της πλατείας Συντάγματος (3/4) στην Αθήνα αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνο από τους fans του crime αλλά και από όλη την ελληνική βιβλιοφιλική κοινότητα.
Ο Βερολινέζος συγγραφέας-φαινόμενο, μέσα από τα τρία πρώτα του βιβλία («Πτήση 7Α», «Η Θεραπεία» και «Το Δέμα») που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα, έχει εξελιχθεί σε αγαπημένο του ελληνικού κοινού σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Ερχόμενος για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δήλωσε, μεταξύ άλλων, πως η χώρα μας τον έχει συναρπάσει και δεν αρνήθηκε το ενδεχόμενο μελλοντικά, έπειτα από επαναληπτικό του ταξίδι, να εμπνευστεί ένα νέο θρίλερ που να τοποθετείται εδώ.
Άλλωστε «απλώς γράφει ιστορίες που ευχαρίστως θα διάβαζε ο ίδιος».
Όπως ένας τεχνίτης που φτιάχνει βίδες δεν μπορεί να περάσει μπροστά από ένα ράφι χωρίς να προσέξει πώς είναι κατασκευασμένες οι βίδες του, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να προσπεράσω ιδιαίτερες καταστάσεις ή ενδιαφέροντες ανθρώπους χωρίς να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους.
— Οι ήρωες των βιβλίων σου «Πτήση 7Α» και «Η Θεραπεία» είναι ψυχίατροι. Ποια είναι η στάση σου απέναντι στην ψυχοθεραπεία και γιατί επιλέγεις οι χαρακτήρες σου να εξασκούν αυτό το λειτούργημα;
Κατά τη γνώμη μου, κάθε καλό βιβλίο είναι ένα ταξίδι σε έναν νέο, άγνωστο, συναρπαστικό κόσμο. Ένας τέτοιος κόσμος βρίσκεται και μέσα μας: Είναι η ίδια μας η ψυχή, που κρύβει αμέτρητα μυστήρια και άλυτους γρίφους.
Θεωρώ, λοιπόν, πως οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι είναι οι εξερευνητές του ωκεανού της ψυχής μας. Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημάνω πως δεν πρωταγωνιστούν ψυχίατροι και στα 17 θρίλερ που είχα τη χαρά να γράψω μέχρι τώρα.
— Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, μου περιέγραψες ότι η βασική ιδέα της «Θεραπείας» προέκυψε ενώ περίμενες στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου. Πώς συλλαμβάνεις τα θέματα των βιβλίων σου; Είσαι ο τύπος που παρατηρεί τα πάντα γύρω του και κολλάει συνεχώς σε λεπτομέρειες που κανείς άλλος δεν προσέχει;
Είμαι συλλέκτης ιστοριών και ανθρώπων. Πρόκειται για ένα είδος επαγγελματικής διαστροφής.
Όπως ένας τεχνίτης που φτιάχνει βίδες δεν μπορεί να περάσει μπροστά από ένα ράφι χωρίς να προσέξει πώς είναι κατασκευασμένες οι βίδες του, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να προσπεράσω ιδιαίτερες καταστάσεις ή ενδιαφέροντες ανθρώπους χωρίς να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους.
Και τότε θέτω πάντα στον εαυτό μου το ερώτημα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τον πυρήνα κάθε καλού ψυχολογικού θρίλερ: «Κι αν αυτό που αντιλαμβάνομαι δεν είναι όπως φαίνεται;»
— Πώς συμπεραίνεις ότι μια ιδέα αξίζει να αναπτυχθεί στο επόμενό σου μυθιστόρημα; Έχεις ποτέ αντιμετωπίσει το «μπλοκάρισμα του συγγραφέα»;
Απ' όλες τις ιδέες που μου έρχονται, συγκεντρώνομαι στη μία που χτυπάει επίμονα την πόρτα του μυαλού μου και λέει: «Έι, είμαι σημαντική. Κατάγραψέ με».
Όταν, λοιπόν, στην καθημερινή μου ζωή, δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η ιδέα να είναι ενδιαφέρουσα όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους αναγνώστες.
Σε κάθε βιβλίο περνάω από μία φάση όπου δεν μπορώ να σκεφτώ. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνομαι ότι, ξαφνικά, οι ήρωές μου παύουν να μοιάζουν τεχνητοί και γίνονται πραγματικοί. Και τότε αρχίζουν να κάνουν μονάχα ό,τι θέλουν· όχι ό,τι έχω σχεδιάσει εγώ γι' αυτούς.
Μετατρέπομαι σε παρατηρητή της ιστορίας μου. Κι από τη μία είναι πολύ ωραίο αυτό το συναίσθημα, διότι η ιστορία δίνει πλέον την αίσθηση πως είναι αληθινή.
Από την άλλη, όμως, με πιάνει ο φόβος ότι δεν θα μπορέσω να γράψω ποτέ ένα τέλος που να βγάζει νόημα.
Είναι η στιγμή που, ως συγγραφέας, πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να συνεχίσει να γράφει. Διότι αν κάθεσαι και κοιτάζεις μέρες ολόκληρες μια λευκή κόλλα χαρτί, δεν πρόκειται να ξεπεράσεις ποτέ το "writer's block".
— Τα αστυνομικά μυθιστορήματα και τα ψυχολογικά θρίλερ είναι από τα πιο επιτυχημένα είδη, αλλά συχνά ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες και στερεότυπα στην ανάπτυξη της ιστορίας και των χαρακτήρων. Πώς καταφέρνεις να προσπερνάς αυτούς τους κανόνες και ταυτόχρονα να είναι εμπορικά και κριτικά επιτυχημένος;
Δεν έχω συγκεκριμένη φόρμουλα. Απλώς γράφω μια ιστορία που ευχαρίστως θα διάβαζα κι εγώ ο ίδιος.
Συχνά, ωστόσο, καθώς γράφω, θέτω στον εαυτό μου το ερώτημα: «Τι θα γινόταν αν τώρα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπολογίζω;». Κι αυτό μού ανοίγει συνήθως τελείως νέους ορίζοντες.
— Μπορείς να ονοματίσεις μερικούς από τους αγαπημένους σου εκπροσώπους του crime και σχετικές ταινίες;
Όλα άρχισαν με τον Στίβεν Κινγκ και τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, ενώ αργότερα διάβασα όλα τα έργα του Τζον Γκρίσαμ και του Μάικλ Κράιτον.
Με επηρέασαν έντονα ταινίες όπως η «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» με τον Κερτ Ράσελ ή ο «Δαιμονισμένος Άγγελος» με τον Μίκι Ρουρκ.
Φυσικά, στα πρότυπά μου περιλαμβάνεται και «Η σιωπή των αμνών» του Τόμας Χάρις, καθώς και η «Έκτη Αίσθηση» ή η σειρά «24», την οποία λάτρεψα λόγω του ρυθμού της.
Αυτή την περίοδο διαβάζω πολύ Μάικλ Ρόμποθαμ και Χάρλαν Κόμπεν.
— Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις λάβει από αναγνώστη;
Ήταν από έναν αναλφάβητο άνδρα, που ήθελε οπωσδήποτε να μάθει τι γίνεται στη «Θεραπεία» και γι' αυτό ξεκίνησε μαθήματα ανάγνωσης.
— Πρόσφατα επισκέφθηκες την Ελλάδα για να παρουσιάσεις τα βιβλία σου στα Public της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Θα σκεφτόσουν ποτέ να γράψεις ένα μυθιστόρημα με στοιχεία από την αρχαία ή τη σύγχρονη Ελλάδα;
Μπορώ να γράφω μόνο για μέρη που γνωρίζω καλά. Δεδομένου ότι αυτή είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα (πέρα από μια σύντομη στάση με κρουαζιερόπλοιο στην Κρήτη, που δεν τη λογαριάζω), δεν διαθέτω επαρκή εμπειρία, ώστε να τοποθετήσω εδώ την πλοκή μιας ιστορίας μου.
Ωστόσο, η σύζυγός μου και εγώ ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ με τη χώρα και τους ανθρώπους, που αποφασίσαμε να ξανάρθουμε οπωσδήποτε μαζί με τα παιδιά μας — και ίσως τότε μου έρθει η έμπνευση για ένα ψυχολογικό θρίλερ που να διαδραματίζεται στην Ελλάδα.
Info
Τα βιβλία του Σεμπάστιαν Φίτζεκ «Πτήση 7Α», «Η Θεραπεία» και «Το Δέμα» κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα.