Ο Τζορτζ Ρέιμοντ Μάρτιν είχε ένα όνειρο από μικρός. Να ταξιδέψει, να μπορέσει να φύγει απ' τη μικρή πόλη του και να γνωρίσει από κοντά όλα αυτά τα μέρη για τα οποία διάβαζε στα βιβλία. Αργότερα, για να το πετύχει αυτό θα έγραφε ο ίδιος τα δικά του βιβλία και θα ταξίδευε -αρχικά- με τη φανταστία του.

1.

Γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1948, στην πόλη Bayonne, της πολιτείας του New Jersey που είχε -και έχει- πάνω κάτω 60.000 κατοίκους. Ο πατέρας του ήταν λιμενεργάτης και η μητέρα του νοικοκυρά. Η οικογένεια του (που περιλαμβάνει και δύο μικρότερες αδερφές) ήταν αποτέλεσμα ενός εκλεκτικού χαρμανιού εθνικοτήτων: Ο πατέρας του ήταν μισός Ιταλός, η μητέρα του μισή Ιρλανδή ενώ οι πρόγονοί τους είχαν επίσης γερμανικό, αγγλικό και γαλλικό αίμα..

2.

Όταν ήταν πέντε ετών, η οικογένειά του μετακόμισε από το σπιτάκι που γεννήθηκε σε ένα ελαφρώς μεγαλύτερο, κοντά στις αποβάθρες της πόλης. Η παιδική ηλικία του Μάρτιν ήταν μάλλον βαρετή - σπίτι σχολείο, σχολείο σπίτι. Ο μικρόκοσμος αυτός τον περιόριζε πολύ, και θέλοντας να «ταξιδέψει» έγινε φανατικός αναγνώστης.

Λίγο αργότερα, μετακόμισαν και πάλι, αυτή τη φορά σε ένα σπίτι που είχε θέα στο λιμάνι και τη θάλασσα. Η ανοιχτωσιά ενέπνευσε τον μικρό Τζορτζ ακόμα περισσότερο. Στο λιμάνι πηγαινοέρχονταν πλοία με διάφορες σημαίες, από χώρες μακρινές, κι αυτός διάβαζε μανιωδώς την εγκυκλοπαίδεια, εντοπίζοντας τις σημαίες και μαθαίνοντας ό,τι μπορούσε για κάθε χώρα, ελπίζοντας να μπορούσε να ταξιδέψει μια μέρα εκεί. Και τα βράδια, κοιτούσε τα φώτα του Staten Island να λάμπουν στο νερό και όπως λέει ο ίδιος φαντασιωνόταν πως ήταν τα φώτα «της Σαγκάης, του Παρισιού, του Τιμπουκτού του Καλαμαζού και όλων των άλλων μαγικών πόλεων και χωρών που ήθελα να πάω αλλά δεν μπορούσα».

3.

Ως παιδί, ο Μάρτιν άρχισε να γράφει φανταστικές ιστορίες με τέρατα, που μάλιστα τις πουλούσε στα παιδιά της γειτονιάς. Είχε φτιάξει μάλιστα και ένα λογοτεχνικό μυθικό βασίλειο το οποίο κυβερνούσαν οι κατοικίδιες χελωνίτσες που είχε στ' αλήθεια στο δωμάτιό του. Μάλιστα αυτές πέθαιναν τόσο συχνά στο πλαστικό κάστρο τους, που το αγόρι εμπνεύστηκε ιστορίες για το πώς οι χελώνες σκότωναν η μία την άλλη εξαιτίας παθών, σατανικών σχεδίων και ίντριγκας!

4.

Στην εφηβεία του άρχισε να διαβάζει φανατικά κόμικς και αγάπησε παθιασμένα τους καινοτόμους και εφευρετικούς σουπερήρωες της Marvel. Ήταν 15 ετών όταν πρωτοέγραψε μια επιστολή στο περιοδικό Fantastic Four, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #20 τον Νοέμβριο του 1963. Συνέχισε να στέλνει καλογραμμένες επιστολές -είχε μεγάλη έφεση στο γράψιμο- και άλλοι νεαροί αναγνώστες που τις διάβαζαν του έγραφαν και έτσι ξεκίνησε να αλληλογραφεί με πολύ κόσμο που είχε τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτόν.

5.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Μάρτιν έγραφε ήδη ιστορίες που δημοσιεύονταν σε διάφορα φανζίν, και σύντομα κέρδισε κι ένα βραβείο για μια ιστορία του με σούπερήρωες που λεγόταν "Powerman vs. The Blue Barrier". Ήταν το πρώτο απ' τα πολλά βραβεία που θα ακολουθούσαν...

6.

Στις αρχές του '70, πήρε πτυχίο στη δημοσιογραφία κι ενώ σκόπευε να την εξασκήση άμεσα βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα: Να πάει ως στρατιώτης στον Πόλεμο του Βιετνάμ (με τον οποίο διαφωνούσε κάθετα) ή να αρνηθεί; Φυσικά αρνήθηκε, δηλώνοντας αντιρρησίας συνείδησης και υπηρέτησε εναλλακτική θητεία για δύο ολόκληρα χρόνια βοηθώντας οργανισμούς απόρων.

7.

Συνέχισε να ασχολείται με τα κόμικς, το γράψιμο και το σκάκι (άλλο αγαπημένο του χόμπι) αν και ο χρόνος για όλα αυτά είχε λιγοστέψει από τότε που έπιασε δουλειά στο Πανεπιστήμιο Clark ως Καθηγητής Αγγλικών και Δημοσιογραφίας. Πάντως το 1976 έκανε κάτι τέλειο, στο Κάνσας, κατά τη διάρκεια του 34ου World Science Fiction Convention (Worldcon). Όταν έχασε το Hugo Award και στις δύο κατηγορίες για τις οποίες ήταν υποψήφιος, ο Martin αποφάσισε να διοργανώσει το πρώτο πάρτι για τους ηττημένους του βραβείου Hugo, το οποίο ονόμασε απλά Hugo Losers' Party. Σε αυτό τίμησαν όλους τους χαμένους της χρονιάς αλλά και προηγούμενων ετών. Ο Μάρτιν, με το που έβλεπε κάποιον υποψήφιο που δεν είχε κερδίσει να μπαίνει στον χώρο του πάρτι σταματούσε ό,τι έκανε, τον έδειχνε με το δάχτυλο και φώναζε με την βροντερή φωνή του «LOSER!». Το πάρτι ηττημένων έγινε θεσμός και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

8.

Το 1977, ο θάνατος ενός αγαπημένου του φίλου, του συγγραφέα Tom Reamy τον βρίσκει να εργάζεται ως καθηγητής Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Clark και του αλλάζει τη ζωή. Συνειδητοποιεί τη θνητότητά του και αποφασίζει πως η ζωή είναι μικρή για να μην κάνει αυτό που θέλει - κι αυτό που ήθελε ήταν να γράφει βιβλία. Παραιτήθηκε απ' τη δουλειά του μεμιάς. Δεν άλλαξε όμως μόνο επάγγελμα, αλλά, κουρασμένος απ' τους κρύους χειμώνες της περιοχής, αποφάσισε να μετακομίσει στην ηλιόλουστη Σάντα Φε στην πολιτεία του Νέου Μεξικού, όπου μένει και σήμερα (και πρόπερσι άνοιξε το δικό του σινεμά, στο οποίο μάλιστα είχε το θάρρος να προβάλλει το φιλμ Interview όταν η προβολή του ακυρώθηκε λόγω απειλών απ' την Β. Κορέα).

9.

Μετά από μια δυνατή σχέση με την επίσης συγγραφέα φαντασίας Lisa Tuttle στις αρχές των '70ς, o Μάρτιν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, σε ένα φεστιβάλ για κόμικς. Παντρεύτηκε με την Gale Burnick το 1975, όμως οι αλλαγές που σάρωσαν τη ζωή του προς τα τέλη της δεκαετίας είχε ως αποτέλεσμα να πάρουν αθόρυβα διαζύγιο το 1979. (Σήμερα είναι παντρεμένος με την επί χρόνια σύντροφό του Pariss McBride. Ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου σε μια μικρή τελετή στο σπίτι τους στο Σάντα Φε - χωρίς θρησκευτικές δοξασίες μιας και είναι και οι δύο άθεοι/αγνωστικιστές. Λίγο καιρό αργότερα έκαναν έναν πιο μεγάλο γάμο και μια εντυπωσιακή δεξίωση, πού αλλού, σε ένα φεστιβάλ κόμικς και επιστημονικής φαντασίας στη Νεβάδα.)

10.

Πίσω στα τέλη των '70ς, όταν χώρισε, παράτησε τη δουλειά του και άλλαξε πόλη για να γίνει συγγραφέας πλήρους απασχόλησης. Λοιπόν, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε. Τα βιβλία του δεν είχαν επιτυχία και στα μέσα της δεκαετίας του '80 στράφηκε στην τηλεόραση, ελπίζοντας να πείσει τα κανάλια να τον αφήσουν να γράψει κάποια σειρά βασισμένη σε βιβλίο του.

Δεν τον εμπιστεύτηκαν όμως να κάνει κάτι δικό του κι έτσι έγραφε για σειρές όπως ήταν το Twilight Zone και το Max Headroom - εμβληματικές και οι δύο. Στα τέλη των '80ς έγραφε τα επεισόδια για τη σειρά Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Είναι αλήθεια πως έβγαζε πολλά λεφτά στο Χόλιγουντ, όμως ήταν απογοητευμένος που δεν μπορούσε να γράψει αυτά που πραγματικά ήθελε...

11.

Το 1991 παράτησε για δεύτερη φορά μια έτοιμη, στρωμένη και πολύ προσοδοφόρα καριέρα, για να κάνει αυτό που ήθελε στ' αλήθεια, και ξεκίνησε να γράφει ένα μυθιστόρημα που θα γινόταν το πρώτο απ' την επική σειρά του A Song of Ice and Fire (που θα γυριζόταν τελικά στην τηλεόραση με τον τίτλο Game of Thrones). Του πήρε πέντε χρόνια να το ολοκληρώσει. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1996, κι από τότε τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο. Τα φανταστικά ταξίδια που ονειρευόταν ως παιδί είχαν μόλις ξεκινήσει...