Σε κάθε μεγαλογιορτή, οι Aθηναίοι, χωρίς καν να το καταλάβουν, επαναλαμβάνουν τη μεγάλη μετανάστευση που τους έφερε από την επαρχία στην πρωτεύουσα. Πρόκειται για κοινωνική τελετουργία, η οποία θερμαίνει όλες τις συνειδήσεις, συνεχίζει ψιθυριστά και ενίοτε μεγαλοφώνως τις αλλοτινές σκοτούρες και υποθάλπει τύψεις (για την εγκατάλειψη της γενέτειρας) όσο και χαρές (για τη σύντομη, έστω, επάνοδο). Η φάλαγγα των αυτοκινήτων, που περνάει τα διόδια με την ολομέλεια της οικογένειας μέσα και φισκαρισμένο το πορτ-μπαγκάζ με τα απαραίτητα συμπράγκαλα και τα δώρα, θυμίζει για λίγες μέρες μετοίκηση, υλοποιημένη ανάμνηση και θριαμβευτική απελευθέρωση. Ένα από τα εκπληκτικά χαρακτηριστικά της επανόδου -άλλο περίεργο αυτό!- είναι ότι οι πρώην χωριάτες ή επαρχιώτες νιώθουν να αλλοιώνεται σιγά σιγά το γλωσσικό τους αίσθημα καθώς ασυνειδήτως αρχίζουν να ανακαλούν την ντοπιολαλιά. Μάλιστα, όπως λένε οι μανάδες, μια βδομάδα να κάτσουν τα παιδιά κοντά στις γιαγιάδες, όταν επιστρέφουν στην πόλη μιλούν χωριάτικα. Κόβουν τις καταλήξεις, τονίζουν περισσότερο τα φωνήεντα, ακόμη και παροιμίες λένε. Στην πλατεία, όπου τελείται η παραδοσιακή αναγνώριση, έχουμε πολλή Αθήνα και λιγότερο επαρχία, πολύ λούσο και λιγότερη στέρηση, μια ματιά να ρίξεις καταλαβαίνεις ποιος μένει και ποιος έφυγε.
―Δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO το Πάσχα του 2008
_____