"To κολέγιο είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί, μου έλεγε ο πατέρας μου, και είχε δίκιο, γιατί εκεί ανακάλυψα τα ναρκωτικά, το ποτό και το κάπνισμα."
Ο Ντέιβιντ Σεντάρις γεννήθηκε το 1957 από Έλληνα πατέρα και Αμερικανίδα μητέρα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Γράφει για τη ζωή του, λέγοντας αλήθειες με σκληρό, ευφυή και απολαυστικό τρόπο.
Περιγράφοντας τις εμπειρίες του ως «ξωτικό», κάποια Χριστούγεννα σε πολυκατάστημα της Αμερικής:
«Μερικά από αυτά τα παιδιά αγχώνονται προτού δουν τον Αγιο Βασίλη. Βηματίζουν πάνω κάτω και σφίγγουν τα χέρια τους κοιτάζοντας το πάτωμα. Κάνουν λες και πάνε σε συνέντευξη για δουλειά»
Για το πώς έκοψε το κάπνισμα:
Όταν κόψεις το κάπνισμα οι άνθρωποι σε ρωτάνε: «Λοιπόν, θα καπνίσεις μετά το δείπνο, σωστά;». Κι απαντάω: «Όχι, αλήθεια το έκοψα το κάπνισμα». Και μετά λένε «αλλά καπνίζεις στα πάρτι;» «Όχι, το έκοψα». «Όμως, αν σου πρόσφερε κάποιος ένα τώρα, θα το έπαιρνες;». «Όχι, πραγματικά το έχω κόψει». Μερικές φορές ονειρεύομαι ότι έχω μόλις φύγει από μια κινηματογραφική αίθουσα και καθαρά από συνήθεια ανάβω ένα τσιγάρο. Και τότε αντιλαμβάνομαι, ω Θεέ μου, το έχω κόψει το κάπνισμα, αλλά είμαι εδώ, με ένα τσιγάρο στο στόμα μου. Και πάντα σκέφτομαι, λοιπόν, μπορώ τουλάχιστον να το τελειώσω... Ο εκδότης μου στη Νέα Υόρκη με βοήθησε όταν το σταμάτησα. Δεν μπορούσα να γράψω για κάποιο διάστημα. Μου υπενθύμιζε: «Όλοι το έχουν κόψει το κάπνισμα κι εσύ δεν είσαι και τίποτα ξεχωριστό».
Απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε στον Θοδωρή Γεωργακόπουλο:
Λάτρεψα το Τόκιο. Είναι μια αληθινά διαφορετική κουλτούρα. Με συνάρπασε πόσο πολύτιμη θεωρούν την προσωπική τους ζωή. Στο μετρό τα εξώφυλλα των βιβλίων που διαβάζουν είναι ντυμένα με χαρτί. Κανείς δεν μιλάει στο τηλέφωνο μέσα στο τρένο. Κι αν χρειαστεί να μιλήσει στο δρόμο, βάζει το χέρι μπροστά, και μιλά χαμηλόφωνα. Αν σηκώσεις το βλέμμα στις πολυκατοικίες που βλέπουν σε ανοιχτούς χώρους, όπως πάρκα, θα δεις στα παράθυρα τις πλάτες βιβλιοθηκών, ή βαριές κουρτίνες μόνιμα κλειστές.
Άρχισα να γράφω ημερολόγιο όταν ήμουν 20 χρονών, και γράφω κάθε πρωί που σηκώνομαι. Το τελευταίο πράγμα που σημείωσα είναι αυτά που είδα στο ζωολογικό κήπο, στο κέντρο της Αθήνας. Στο ένα κλουβί ήταν ένα κουνέλι με μουτζουρωμένη γούνα και τρεις κατσίκες. Στο άλλο ήταν δύο γάτες. Δεν ήταν πολύ εντυπωσιακός ζωολογικός κήπος, αλλά κάτι παθαίνω με τα κλουβιά, και κάθομαι και τα κοιτάζω με τις ώρες, είτε έχουν μέσα μια τίγρη, είτε δυο σπιτόγατους.
Συστήνω σε όλους να κρατούν ημερολόγιο. Λεπτομερές ημερολόγιο. Σε βοηθά να κερδίζεις στους τσακωμούς. «Όχι αγαπητέ μου», λέω στο φίλο μου, φυλλομετρώντας. «Αλλιώς μας τα έλεγες στις 13 Μαρτίου, το απόγευμα, πέρσι».
Και στο παρακάτω βίντεο, ο Ντέιβιντ Σεντάρις διαβάζει απόσπασμα από τις «50 αποχρώσεις του γκρι». Πραγματική κωμωδία: