Ο Ρίτσαρντ Οσμάν είναι μία από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές περσόνες της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι παρουσιαστής του εξαιρετικά επιτυχημένου τηλεπαιχνιδιού γνώσεων «Pointless» του BBC αλλά και συγγραφέας δύο βιβλίων που έχουν κατακτήσει τις πρώτες θέσεις στα ευπώλητα πολλών χωρών.
Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός η Λέσχη Φόνων της Πέμπτης, που είναι το πρώτο του βιβλίο. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που γνώρισε τεράστια επιτυχία και ήδη θεωρείται το τρίτο πιο επιτυχημένο μυθιστόρημα όλων των εποχών στη Μεγάλη Βρετανία, μετά από έργα των Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και Νταν Μπράουν.
Η Λέσχη Φόνων της Πέμπτης, εκτός του ότι μεταφράζεται σε σαράντα χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει πάρει ήδη τον δρόμο της κινηματογραφικής μεταφοράς, αφού ο διάσημος σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ εξασφάλισε τα δικαιώματα.
Εδώ και λίγο καιρό εντυπωσιακές πωλήσεις κάνει ήδη από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του στο Ηνωμένο Βασίλειο και το δεύτερο μυθιστόρημα του Οσμάν με τίτλο The man who died twice. Και αυτό αναμένεται από τις εκδόσεις Ψυχογιός τον Μάιο του 2022.
Νομίζω ότι ζούμε στην «εποχή του θορύβου», όπου αναγκαζόμαστε να ακούμε τους πιο θορυβώδεις ανθρώπους όλη την ώρα. Θεωρώ, όμως, ότι έχει έρθει η στιγμή να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε προκειμένου να βοηθήσουμε τους πιο ήσυχους ανθρώπους να ακουστούν.
Η ιστορία της Λέσχης Φόνων της Πέμπτης εκτυλίσσεται σε έναν γαλήνιο οικισμό ευγηρίας στη βρετανική ύπαιθρο. Εκεί μια ετερόκλητη παρέα μαζεύεται κάθε Πέμπτη και αφιερώνει τον χρόνο της κοιτάζοντας παλιούς φακέλους ανεξιχνίαστων φόνων. Όταν, όμως, μια άγρια δολοφονία θα συμβεί σε απόσταση αναπνοής, η λέσχη θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια πραγματική υπόθεση. Πρωταγωνιστές του αστυνομικού αυτού μυθιστορήματος είναι η Ελίζαμπεθ, η Τζόις, ο Ιμπραΐμ και ο Ρον, οι οποίοι μπορεί να κοντεύουν τα ογδόντα, αλλά παραμένουν ακμαίοι και ορεξάτοι, έτοιμοι να ζήσουν νέες εμπειρίες. Θα καταφέρει, λοιπόν, αυτή η ανορθόδοξη, αλλά ευφυέστατη συμμορία να συλλάβει τον δολοφόνο, προτού να είναι πολύ αργά; Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου με καταιγιστικό ρυθμό και σασπένς, που σκιαγραφεί κοινωνικά θέματα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ο Ρίτσαρντ Οσμάν είναι ένας άνθρωπος που, παρά την πλούσια καριέρα που έχει κάνει, παραμένει ταπεινός. Στη συζήτηση μαζί του διαπιστώνω ότι πρόκειται για μια ευγενική προσωπικότητα και ένα άτομο χαμηλών τόνων που ξεχωρίζει για το ιδιαίτερο χιούμορ του. Λάτρης ο ίδιος των αστυνομικών ιστοριών, νιώθει αναζωογονημένος από την επιτυχία των βιβλίων του και επιθυμεί να εξακολουθήσει να γράφει μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για την εποχή μας, το βιβλίο του, τη λογοτεχνία, τη μοναξιά, την τηλεόραση αλλά και τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή.
— Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε; Τι τίτλο θα της δίνατε;
Νομίζω ότι ζούμε στην «εποχή του θορύβου», όπου αναγκαζόμαστε να ακούμε τους πιο θορυβώδεις ανθρώπους όλη την ώρα. Θεωρώ, όμως, ότι έχει έρθει η στιγμή να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε προκειμένου να βοηθήσουμε τους πιο ήσυχους ανθρώπους να ακουστούν.
— Πώς είναι η καθημερινότητα στην Αγγλία μετά το Brexit;
Νομίζω ότι η πανδημία μάς έκανε να ξεχάσουμε το Brexit για λίγο. Οπότε, ακόμα περιμένουμε να δούμε ποιο θα είναι το αποτύπωμά του.
— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε; Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα στο δυτικό Σάσεξ με τη μητέρα μου και τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τον μπασίστα του indie συγκροτήματος Suede. Ο αδελφός μου ήταν πάντα ένας πολύ κουλ τύπος και αγαπούσε πολύ τη μουσική. Είμαι πολύ κοντά στη μητέρα μου και στον οίκο ευγηρίας όπου ζει, από τον οποίο εμπνεύστηκα για να γράψω το βιβλίο μου Η Λέσχη Φόνων της Πέμπτης.
— Πόσο σας επηρέασε η απουσία του πατέρα σας;
Ακόμα θυμάμαι τη μητέρα μου να μας μαζεύει στο σαλόνι για να μας πει ότι ο μπαμπάς ήταν ερωτευμένος με ένα άλλο πρόσωπο και επρόκειτο να φύγει. Είναι το χειρότερο πράγμα που μου έχει πει ποτέ κανείς. Άλλωστε, τότε ήμουν μόλις εννέα ετών. Δεν νομίζω ότι μπορείς να ξεπεράσεις ένα τέτοιο τραύμα. Πράγματι, εκείνη την εποχή πληγώθηκα πολύ και γενικότερα δυσκολεύτηκα αρκετά να μεγαλώσω χωρίς να έχω ένα ανδρικό πρότυπο. Ευτυχώς, η οικογένεια της μητέρας μου είναι πολύ ζεστή και ανοιχτή, κάτι που με βοήθησε.
— Αλλάζει ο άνθρωπος όταν γίνεται δημοφιλής; Τι νομίζετε;
Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τη δημοτικότητα. Η φιλοσοφία μου για τη ζωή είναι να είσαι ο εαυτός σου, να μην πιστεύεις στη δημοσιότητα, να έχεις σκυμμένο το κεφάλι και να κάνεις καλά τη δουλειά σου.
— Τι σας ελκύει στην τηλεόραση;
Η τηλεόραση είναι υπέροχη, γιατί είμαι πολύ καλός στο να δουλεύω σε αντίστοιχα format. Η εύρεση μιας φόρμουλας που θα ήταν ικανή να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν και να διασκεδάζουν μέσα από μια τηλεοπτική εκπομπή πάντα με ενδιέφερε. Το ίδιο σκεπτικό ακολουθώ και για τη συγγραφή των βιβλίων μου.
— Για πολλούς ανθρώπους η τηλεόραση είναι μια συντροφιά. Τι σκέψεις κάνετε ως ένα πρόσωπο που παρουσιάζει δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές;
Η τηλεόραση μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους άνεση και μια αίσθηση ότι είναι μέρος μιας κοινότητας. Μπορούμε όλοι να μιλήσουμε για εκπομπές που έχουμε δει και ταυτόχρονα να ανακαλύψουμε τρόπους που μας έχουν κάνει να συνδεθούμε μαζί τους. Προφανώς, αυτό είναι το κοινό νήμα που μας συνδέει και αφορά τη χρησιμότητα της τηλεόρασης.
— Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο;
Η ιδέα μού ήρθε πριν από μερικά χρόνια, όταν επισκέφτηκα τη μητέρα ενός φίλου μου σε έναν οίκο ευγηρίας. Αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό το απομονωμένο σκηνικό της αγγλικής εξοχής θα ήταν το τέλειο μέρος για έναν φόνο. Επίσης, μου θύμισε περισσότερο απ’ οτιδήποτε ένα πανεπιστήμιο, μια αίθουσα αναμονής. Έβλεπες απλώς ανθρώπους που ήταν απίστευτα έξυπνοι να μη έχουν δουλειά να κάνουν. Όπως αντιλαμβάνεστε, στο μυαλό μου χαράχτηκε ως ένα πολύ γόνιμο περιβάλλον, θα έλεγα, όπου θα μπορούσα να ξετυλίξω την ιστορία και το μυστήριο μιας δολοφονίας.
— Ποιος είναι ο ρόλος της λογοτεχνίας στη ζωή μας;
Η λογοτεχνία υπάρχει στις ζωές μας για να μας εκπαιδεύει, να μας ενημερώνει αλλά και να μας διασκεδάζει.
— Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει στα αστυνομικά μυθιστορήματα;
Πραγματικά με γοητεύει πολύ η λύση ενός μυστηρίου, όπως και το να παρακολουθείς την πλοκή, τον καταιγιστικό της ρυθμό, τα νέα δεδομένα που προκύπτουν διαρκώς και, χρησιμοποιώντας ευφυείς ανατροπές, να τραβάς το χαλί κάτω από τα πόδια του αναγνώστη. Και όταν εκείνος συνειδητοποιεί αναπάντεχα ότι εκεί που πίστευε πως είχε βρει τον δολοφόνο, τελικά ήταν κάποιος άλλος.
— Πείτε μας μερικά από τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς.
Αγαπώ την Άγκαθα Κρίστι και πάντα χαίρομαι όταν διαβάζω οτιδήποτε έχει γράψει ο Χάρλαν Κομπέν ή ο Τζον Λε Καρέ. Η Πατρίσια Χάισμιθ είναι επίσης αγαπημένη.
— Ποιο είναι το επίκεντρο της γραφής σας;
Προσπαθώ να γράφω μεγάλα αστυνομικά μυθιστορήματα με χαρακτήρες που το κοινό θα λατρέψει και ταυτόχρονα επιδιώκω να δημιουργώ ήρωες που είναι πολύ ευγενικοί αλλά και πολύ δυνατοί.
— Τι σημαίνει για σας το γεγονός ότι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ έχει αγοράσει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου σας;
Αναμφίβολα, είναι πολύ συναρπαστικό το γεγονός ότι ο άνθρωπος που έχει σκηνοθετήσει τα Σαγόνια του καρχαρία λάτρεψε ένα βιβλίο για τέσσερις συνταξιούχους που λύνουν μυστήρια. Επίσης, ο Ol Parker, ο Βρετανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που, μεταξύ άλλων, έχει γράψει το σενάριο για την ταινία The Best Exotic Marigold Hotel, δουλεύει πάνω στη σκηνοθετική μεταφορά και στη σεναριακή προσαρμογή του βιβλίου για λογαριασμό της εταιρείας παραγωγής του Σπίλμπεργκ, την Amblin Entertainment. Πάντως, έχω επιλέξει να μην μπλέκομαι στα πόδια τους. Η δική μου δουλειά είναι να γράψω το βιβλίο και αυτή γνωρίζουν καλύτερα πώς να το αποδώσουν κινηματογραφικά.
— Έχετε απαντήσει τελικά τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μισούν τους άλλους;
Δεν ξέρω πραγματικά γιατί οι άνθρωποι μπορεί να φτάνουν στο σημείο να μισούν άλλους ανθρώπους. Και είναι λυπηρό όταν συμβαίνει, γιατί πρώτα απ’ όλα σού στερεί την ευκαιρία να μάθεις κάτι νέο είτε για τον εαυτό σου είτε για κάποιον άλλο.
— Τι σας γοητεύει στις ανθρώπινες ιστορίες;
Ξέρετε, όλοι στη Μεγάλη Βρετανία είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι. Ωστόσο, αν ψάξεις κάτω από την επιφάνεια, θα καταλάβεις ότι υπάρχουν ράμματα για τη γούνα πολλών, που μπορεί να είναι πιθανοί δολοφόνοι. Βασικά, όλοι μας. Ο εφημέριος; Δολοφόνος. Ο δάσκαλος του σχολείου; Κι αυτός δολοφόνος. Η ηλικιωμένη κυρία που κάθεται στο πάρκο για φιλανθρωπία; Κατά συρροή δολοφόνος. Οι Βρετανοί είναι όλοι τόσο ήρεμοι και ήσυχοι, που κυριολεκτικά δεν κινούν καμία υποψία. Έτσι, φυσικά, καταλήγεις να υποπτεύεσαι τους πάντες.
— Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;
Ο Αλεξάντερ Μίτροβιτς, ο Σέρβος επιθετικός, βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την ομάδα της Φούλαμ. Όπως αντιλαμβάνεστε, με φοβίζει η πιθανή αποχώρησή του, αφού έχει σκοράρει πολλά γκολ για μας αυτήν τη σεζόν (γέλια).
— Δηλαδή, αν σας ζητούσα να μου πείτε μια βαθιά πληγή που σας ακολουθεί, τι θα μου λέγατε;
Προφανώς, κάθε φορά που η Φούλαμ χάνει ένα ματς, είναι μια πληγή.
— Τι θα πει αγάπη για σας;
Τα μπισκότα, ένα φλιτζάνι τσάι αλλά και μια καλή ιστορία μυστηρίου.
— Ποιο είναι το κέρδος και ποιο το κόστος της μοναξιάς;
Η μοναξιά είναι μια μορφή αποκλεισμού και μερικοί άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή με αυτόν τον τρόπο. Ελπίζω τουλάχιστον ότι τα βιβλία μου μπορούν να προσφέρουν μια απόδραση απ’ αυτόν.
— Πείτε μου μια δυνατή ανάμνηση από ένα βράδυ στο Λονδίνο.
Η νύχτα που μου απονεμήθηκε το βραβείο του Συγγραφέα της Χρονιάς από τον Βρετανό εκδότη μου ήταν απίστευτα αξέχαστη. Εκείνο το βράδυ γιορτάσαμε μαζί με όλους όσοι συνέβαλαν στο να φτάσει η Λέσχη των Φόνων της Πέμπτης το ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
— Ποιες είναι οι πιο σημαντικές λέξεις που σας έχουν πει και θα θυμάστε για πάντα;
Ο Μαρκ Μπίλινγχαμ, ο μπεστσελερίστας μυθιστοριογράφος, μου είπε μερικά λόγια σοφίας όταν άρχισα να γράφω τη Λέσχη Φόνων, αλλά έχω ορκιστεί να τα κρατήσω μυστικά.
— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;
Τους φίλους μου. Την οικογένειά μου. Τους συνεργάτες μου. Τη γάτα μου. Το γράψιμο. Αλλά και ένα κομμάτι καλό κέικ.