Η Τζένη Μαστοράκη διαλέγει ένα ποίημα

Tο βασιλικό φθινόπωρο

Έτσι τα έφτιαξα με τη λευκή κοπέλα ταξιδεύοντας με μοτοσακό στα λογοτεχνικά μου ύψη. Παράνομο ζεύγος τυλιγμένο με μαλλιά αγγέλου, που
είναι το ίδιο με την καμπαρντίνα των κοινών ανθρώπων. Ζηλεύεις για την
επικοινωνία μου με ουράνιες ακριτικές περιοχές. Απλώς καρφώνω ένα
σημείωμα στο στήθος της, πάνω απ' το σουτιέν, κι οι καλλονές με τα
πευκάκια κάτω απ' τα φουστάνια τους πέφτουνε μέσα σε ένα
δευτερόλεπτο της αθλητικής ζωής μου. Είναι μια τάση για φθινόπωρο,
όταν σαπίζουν τα ποιήματα, να λιγοθυμήσω μερικούς μεγάλους άνδρες
που πεθάναν από ίκτερο ή από καλοριφέρ. Μόνο με το ένα πόδι μου,
δηλαδή το γύφτικο, που έπαιζε ποδόσφαιρο, ενώ το δεξί πήγαινε ακόμα
στο πανεπιστήμιο για υψηλότερες σπουδές.

 

― Βασίλης Στεριάδης (1947-2002), Το ιδιωτικό αεροπλάνο, εκδόσεις Λωτός, 1971