1.Της Ποιήσεως: Ανν Σέξτον, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Σίλβια Πλαθ, Έμιλυ Ντίκινσον, Σαπφώ, Μάτση Χατζηλαζάρου, Τζόυς Μανσούρ, Μαντώ Αραβαντινού, Τζένη Μαστοράκη, Ντάιαν ντι Πρίμα, Γλυκερία Μπασδέκη, Ζωή Καρέλλη, Κική Δημουλά.
2. Ξυπόλυτη:
Το να μ' αγαπάς όταν δεν φορώ παπούτσια
σημαίνει πως αγαπάς τις μακριές καφέ μου γάμπες,
γλυκές αγαπημένες, ελκυστικές σαν κουτάλια
και τα πόδια μου, αυτά τα δυο παιδιά
αμολύθηκαν να παίξουν γυμνά. Μπερδεμένοι κόμποι
τα δάχτυλα των ποδιών μου. Όχι πια δεμένα.
Κι ακόμη πιο πολύ, δες νύχια ποδιών και
όλα τα δέκα σημεία από τη ρίζα.
Όλα πνευματώδη κι άγρια, αυτό το μικρό
γουρουνάκι βγήκε στο παζάρι κι αυτό το μικρό γουρουνάκι
έμεινε. Μακριές καφέ γάμπες και μακριά καφέ δάχτυλα ποδιών.
Πιο πάνω, λατρεία μου, η γυναίκα
φωνάζει τα μυστικά της, μικρά σπίτια,
μικρές γλώσσες μαρτυριάρες.
Δεν υπάρχει άλλος κανείς από 'μας
σ' αυτό το σπίτι, στην αμμώδη ξηρά επάνω.
Η θάλασσα φοράει ένα κουδούνι στον αφαλό της.
Κι είμ' η ξυπόλυτη γκόμενά σου για μια
ολόκληρη βδομάδα. Σ' ενδιαφέρει το σαλάμι;
Όχι. Δεν θα προτιμούσες ένα σκοτσέζικο ουίσκι;
Όχι. Εδώ που τα λέμε, δεν πίνεις. Πίνεις όμως
εμένα. Οι γλάροι σκοτώνουν ψάρια,
κλαψουρίζοντας σαν τρίχρονα.
Οι ήχοι του κύματος είναι ναρκωτικό, φωνάζουν
υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω
όλη νύχτα. Ξυπόλυτη,
παίζω ταμπούρλο πάνω-κάτω στην πλάτη σου.
Το πρωί τρέχω από πόρτα σε πόρτα
στην καμπίνα παίζοντας κυνηγητό.
Τώρα μ' αρπάζεις απ' τους αστραγάλους.
Τώρα ν' αναρριχηθείς πασχίζεις απ' τις γάμπες
κι έρχεσαι να με τρυπήσεις στο σημείο όπου πεινώ.
(Ανν Σέξτον, Ερωτικά Ποιήματα, μετάφραση & εισαγωγή Ευτυχία Παναγιώτου, εκδ. Μελάνι)
3. Της Πεζογραφίας: Μαρία Μήτσορα, Έρση Σωτηροπούλου, Βιρτζίνια Γουλφ, Πατρίσια Χάισμιθ, Αθηνά Κακούρη, Ελένη Λαδιά, Ντόροθυ Σάγιερς, Μαρία Λαϊνά, Π. Ντ. Τζέιμς, Μαργκερίτ Ντυράς, Μιμίκα Κρανάκη, Ευγενία Μπογιάνου, Άγκαθα Κρίστι, Σώτη Τριανταφύλλου.
4. Αυτό που δεν έχουμε: Στον έρωτα δίνουμε και παίρνουμε αυτό που δεν έχουμε. «Le don de ce qu'on n' a pas» μου έγραφε, μία δεκαετία αργότερα, τη φράση του Λακάν ο Χρήστος. Έτσι είναι, στον έρωτα χαρίζουμε αυτό που μας λείπει, ελπίζοντας πως το ίδιο θα κάνει κι ο άλλος. Πως θα μας χαρίσει αυτό που η έλλειψή του είναι τόσο βασανιστική. Κι αν δεν το κάνει, υποθέτουμε ότι δεν μας ερωτεύτηκε αρκετά. Ένα πλεόνασμα έλλειψης μαγικά κλειδώνει, σε κάτι σαν – δύο ελλείψεις κλειδώνουν σε μία κατάφαση, σε μία κατάσταση, όπου, της φαντασίας υπερέχουσας, πλανάται η μοναδική ευκαιρία για πληρότητα. Στον έρωτα, όταν δεν είναι άγιος, τίποτα δεν μας ενώνει, αντίθετα, μας χωρίζει, αλλά και μας κρατά καθηλωμένους, το μέγεθος της έλξης. Επειδή τα αντίθετα έλκονται, κάθε μεγάλη έλξη μας διαφοροποιεί. (Μαρία Μήτσορα, Με λένε Λέξη, εκδ. Πατάκη)
5. Του Στοχασμού: Χάνα Άρεντ, Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, Σούζαν Σόνταγκ, Μισέλ Μπερνστάιν, Μαρία Δεληβοριά, Φραγκίσκη Αμπατζομπούλου, Έμμα Γκόλντμαν, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Άγκνες Χέλλερ.
6. Περιττή η πανουργία: Ο Χέγκελ ερμήνευσε το παρελθόν ως Ιστορία και με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε τη διαλεκτική ως θεμελιώδη νόμο κάθε ιστορικής αλλαγής. Αυτή η ανακάλυψη μας δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε το μέλλον ως Ιστορία. Για τον Μαρξ, η επαναστατική πολιτική είναι η δράση που κάνει την Ιστορία να ταυτιστεί με τον θεμελιώδη νόμο κάθε ιστορικής αλλαγής. Αυτό καθιστά περιττή την «πανουργία της σκέψης» του Χέγκελ (ο Καντ χρησιμοποίησε τον όρο «τέχνασμα της φύσης»), ο ρόλος της οποίας ήταν να αποδώσει μια αναδρομική πολιτική αιτιολογία στην πολιτική δράση, δηλαδή να την κάνει κατανοητή. (Χάνα Άρεντ, Υπόσχεση Πολιτικής, μτφρ. Κατερίνα Χαλμούκου, εκδ. Κέδρος).