[εικόνες: Πάνος Μιχαήλ, via]
Στο νέο σου βιβλίο «Τελευταία Συναυλία», όταν καταστρέφεται η συναυλία ενός κοριτσίστικου συγκροτήματος, οι Αόρατοι Ρεπόρτερ γυρίζουν τον πλανήτη αναζητώντας στοιχεία για να λύσουν ένα μουσικό μυστήριο. Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες εσύ;
Είδα πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη τη Μαριέττα Φαφούτη που ήταν καταπληκτική λάιβ, σα να ακούς το δίσκο, τέτοια ποιότητα ήχου και ενορχήστρωσης και φωνής, αλλά και τους Hurts, που κι αυτοί μ’ άρεσαν πολύ.
Κι η πρώτη;
Μέσα της δεκαετίας του ’80, στην παραλία της Θεσσαλονίκης έπαιζαν οι Τρύπες. Είχα πάει με τον μπαμπά μου, 6-7 ετών, κι έγιναν επεισόδια με κροτίδες, φωτιές, αστυνομία και κυνηγητά. Συναρπαστική συναυλιακή εμπειρία... Τώρα που μιλάμε, συνειδητοποιώ ότι το βιβλίο ξεκινάει με μία καταστροφική συναυλία που έχει όλα τα στοιχεία που έζησα στην πρώτη μου συναυλία, άρα υποσυνείδητα μπορεί και να επηρεάστηκα.
Όταν ήσουν στην ηλικία των Αόρατων Ρεπόρτερ, ποια ήταν τα μουσικά σου είδωλα;
Στα τέλη των ‘80s άκουγα όλους τους σούπερ σταρ: Mαντόνα, Mάικλ Τζάκσον, Πρινς, Τζορτζ Μάικλ... Διάβαζα τα τσαρτς, ασχολιόμουν τρομερά με τη μουσική βιομηχανία, αγόραζα ξένα περιοδικά (το Bravo, το Smash Hits) κι ελληνικά (Ποπ Κορν, Τοπ και Στίχοι, Discomoda In, Ποπ και Ροκ) έβλεπα τα βιντεοκλίπ στα δορυφορικά μουσικά κανάλια, περίμενα πώς και πώς το Μουσικόραμα.
Για παιδάκι ήμουν κάτι σαν κινητή εγκυκλοπαίδεια της ποπ. Αν υπήρχε και το ίντερνετ τότε, δεν ξέρω αν θα το άντεχα, θα πέθαινα από υπεροξυγόνωση, απ' τη χαρά μου.
Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ασχολείσαι με τη μουσική από τότε μέχρι σήμερα;
Η αγωνία τού να κυκλοφορήσει ένας δίσκος που περιμένεις και για τον οποίο σιγά-σιγά θα μάθεις πράγματα έχει αντικατασταθεί από την άμεση ικανοποίηση που δίνει το ίντερνετ - σε δευτερόλεπτα μπορείς να μάθεις τα πάντα. Όλα είναι πιο χρηστικά για τους μουσικόφιλους, αλλά οι περισσότεροι έχουμε δεκάδες gigabytes μουσικής στο κομπιούτερ μας, μουσική που ποτέ δεν προλαβαίνουμε ν’ ακούσουμε, πόσο μάλλον να εκτιμήσουμε.
Ποιες είναι οι επιρροές σου για τους «Αόρατους Ρεπόρτερ»;
Ο Ηρακλής Πουαρό κι η Μις Μαρπλ, οι ταξιδιωτικές περιπέτειες των παιδικών βιβλίων με τον δημοσιογράφο Ρουλταμπός, οι Μυστικοί Επτά της Ένιντ Μπλάιτον, πολλά κόμικς αλλά και αγαπημένοι μου καλλιτέχνες (ή και φίλοι μου) που εισχωρούν στα βιβλία μου πλάγια, σαν κλείσιμο του ματιού.
Από πού εμπνεύστηκες για το συγκεκριμένο βιβλίο;
Απ’ τη δημοσιογραφική μου καριέρα, απ’ τα ταξίδια μου, απ’ τα γραφεία της LifO (οι φίλοι μου εκεί ίσως αναγνωρίσουν και τους εαυτούς τους) κι από την παιδική μου ηλικία, τότε που έφτιαχνα ψεύτικες εφημερίδες και περιοδικά, που τα κρατούσα κρυφά.
Επίσης, από τη σημερινή μουσική βιομηχανία. Η γρήγορη διασημότητα, η μουσική στο ίντερνετ, τα βίντεο στο YouTube, οι μικροί σούπερ σταρ τύπου Τζάστιν Μπίμπερ, όλ’ αυτά μού φαίνονται πολύ αστεία κι ήθελα να τα προσεγγίσω μ’ έναν τρόπο που θα διασκέδαζε τα παιδιά αλλά και θα τους έδειχνε ότι η διασημότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτοσκοπός, σε αντίθεση με την αξιοποίηση του ταλέντου - κι ότι η αλήθεια, και στη δημοσιογραφία και στη ζωή, είναι το σημαντικότερο πράγμα.
Πού ταξιδεύουν οι ήρωες αυτήν τη φορά;
Σε διάφορες πόλεις, όπου υπάρχουν ύποπτοι ή στοιχεία. Κι εκεί γνωρίζουν ένα σωρό πράγματα για ξένες χώρες και κουλτούρες (αλλά και για τους εαυτούς τους). Ζουν περιπέτειες στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, σε επαύλεις του Χόλιγουντ, στη φύση του Σίδνεϊ, στα γκέιζερ του Ρέικιαβικ, στους δρόμους του Βερολίνου. Αλλά και στο κέντρο της Αθήνας, όπου είναι και τα κεντρικά τους γραφεία.
Υπάρχουν παιδιά που με αφορμή τους Αόρατους Ρεπόρτερ αποφάσισαν να γίνουν δημοσιογράφοι;
Στα σχολεία που κάνω εκδηλώσεις γνωρίζω παιδιά που φτιάχνουν σχολικές εφημερίδες κι ονειρεύονται να γίνουν δημοσιογράφοι. Χαίρομαι γιατί δεν έχουν ως πρότυπο τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλεόρασης - μερικές φορές τους κοροϊδεύουν. Ενδιαφέρονται για το πρωτογενές ρεπορτάζ και την αλήθεια, απωθούνται από φωνές και συμφέροντα.
Όλοι αυτοί συμμετέχουν στο πραγματικό μπλογκ των Αόρατων Ρεπόρτερ ως ανταποκριτές. Όποιο παιδί θέλει μας στέλνει θεματάκια που μπαίνουν με το όνομά του. Τη σελίδα τη διαβάζουν πολλά παιδιά, επειδή ασχολείται με θέματα που τους ενδιαφέρουν: τεχνολογικά, περιβαλλοντολογικά, καλλιτεχνικά, χιουμοριστικά, επιστημονικά.
Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για τα βιβλία σου;
Έχω δυσάρεστα πολλή φαντασία και ασυνήθιστη, ακόρεστη σχεδόν, όρεξη για γράψιμο. Όταν όμως ξεκίνησα να γράφω παιδικά βιβλία, αρρώστησε σοβαρά η μαμά μου και ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα θα την έχανα (συνειδητοποιώντας δηλαδή τη θνητότητα όλων μας), ήθελα να προλάβω ν’ αποτυπώσω όσες περισσότερες από τις ιστορίες που είχα στο μυαλό μου, για να προλάβει να τις δει τυπωμένες. Από τότε πέρασαν τρεισήμισι χρόνια κι εκείνη ήταν η μούσα μου και για τα δέκα βιβλία που έχω γράψει .
Διάβασε το νέο βιβλίο;
Επειδή δεν μπορεί να διαβάσει πια μόνη της, πριν από λίγες μέρες της διάβασα εγώ την Τελευταία Συναυλία. Ο ήρωας των Ρεπόρτερ, ο Γιώργος, συνειδητοποιεί κάποια λάθη του και τρέχει να προλάβει τη μητέρα του πριν να είναι αργά. Ευτυχώς, δεν είναι αργά και το βιβλίο έχει ένα happy end ιδιαίτερα συγκινητικό, τέτοιο που θα θέλαμε και στην πραγματική ζωή.
ΟΚ, είναι ένα διασκεδαστικό βιβλίο, με όλα αυτά που αρέσουν στα παιδιά. Πιστεύω, όμως, πως αφού το διαβάσουν, δεν θα ξαναδούν ποτέ τη μητέρα τους με τον ίδιο τρόπο, ποτέ δεν θα την ξαναθεωρήσουν δεδομένη - ίσως μάλιστα να την αγαπήσουν ακόμα περισσότερο. Ακούγοντας το τέλος του βιβλίου η μητέρα μου συγκινήθηκε και χάρηκε, κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου.
Κι όταν, δυστυχώς, θα την έχω αποχαιρετίσει για πάντα, ίσως να σκέφτομαι πως τουλάχιστον πρόλαβα να γράψω αυτό το βιβλίο – και να της το διαβάσω εγώ ο ίδιος, μέχρι και την τελευταία σελίδα...