1 Ουίλιαμ Τρέβορ, Οι εργένηδες των λόφων
Ελληνικά Γράμματα
Τα διηγήματα δεν είναι το αναγνωστικό μου φόρτε, μου δημιουργούν την αίσθηση -κακώς- ότι χάνω την ώρα μου. Αυτός ,όμως, ο τεράστιος Ιρλανδός συγγραφέας μ’ έκανε να καταπιώ τη γλώσσα μου, μού δημιούργησε τη διάθεση να αγοράσω το βιβλίο του κατά εκατοντάδες και να το μοιράζω στο δρόμο. Το διαβαστερό μυθιστόρημά του Η ιστορία της Λούσι Γκολτ ήταν υπερβολικά συμβατικό. Τώρα, όμως, κατάλαβα γιατί τον έχουν συγκρίνει με τον Τσέχοφ. Τέτοια κατασκευαστική ευφυΐα, τόση ευγένεια και ανθρωπισμός στο χειρισμό περίεργων, μοναχικών, μυστήριων ηρώων είχα χρόνια πολλά να βρω σε βιβλίο.
2 Αγγέλα Καστρινάκη, Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας
Ελληνικά Γράμματα
Εδώ συνέβη ακριβώς το αντίστροφο. Τα διηγήματα της Καστρινάκη ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου, γι’ αυτό και το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν αναγνωστική επιταγή. Δικαιώθηκα. Μια ιστορία ερωτικού τριγώνου στα χέρια της δεν μπορεί ποτέ να γίνει ροζ. Άλλωστε, ο υπερτροφικός συγγραφικός της εγκέφαλος είναι συνεχώς παρών, σχολιάζοντας και εξηγώντας την ίδια του τη δουλειά. Απνευστί το διάβασα. Παρόλο που ναι, είμαι κι εγώ από εκείνους που η συγγραφέας κατηγορεί ότι στην Ελλάδα ουδέποτε θεώρησαν τον έρωτα λογοτεχνικό «θέμα για σοβαρούς ανθρώπους».
3Αραβίντ Αντίγκα, Ο Λευκός Τίγρης
μετ. Ρένα Χατχούτ
Modern Times
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο κορυφαίο βρετανικό βραβείο πηγαίνει προς Ινδία-Πακιστάν μεριά. Και ούτε είναι καμιά λογοτεχνική αποκάλυψη το φετινό Booker. Πόση, όμως, τόλμη και φώτιση χρειάζεται ένας συγγραφέας, που ζει, μάλιστα, στην Ινδία και όχι στο Λονδίνο, για να κατεδαφίσει την ίδια του την πατρίδα -πλούσιους και φτωχούς, ινδουϊστές και μουσουλμάνους, σοσιαλιστές και καπιταλιστές; Και όλα αυτά για να εκφράσει την απελπισία του μπροστά στο κοινωνικό και πολιτικό της χάλι. Πολύ χρήσιμο αλλά και απολαυστικό.
4Τζούλιαν Μπαρνς, Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια
μετ. Αλεξάνδρα Κονταξάκη
Μεταίχμιο
Δεν ήταν ό,τι πιο έξυπνο να το διαβάσω χριστουγεννιάτικα, με την κατάθλιψη των γιορτών να επιβαρύνει το θέμα του, που είναι ο θάνατος. Το έχουν πει «αυτοβιογραφία», θα το ’λεγα πραγματεία για τον κοινό ανθρώπινο τρόμο μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος της ζωής. Και, φυσικά, ο τίτλος λέει ψέματα, κανέναν φόβο δεν ξεφορτώνεται ο Μπαρνς. Μάλλον τον μεταδίδει και στους άλλους. Τώρα γιατί το προτείνω; Γιατί ό,τι και να γράψει ο συγγραφέας τού Παπαγάλου τού Φλομπέρ αξίζει τον κόπο.
5Φίλιπ Ροθ, Η Αντιζωή
μετ. Χριστίνα Ντόκου
Πόλις
Άφησα τον Ροθ για τελευταίο, γιατί, αν και γραμμένο το 1986, αυτό το μυθιστόρημά του είναι το πιο επίκαιρο απ’ όλα τα παραπάνω. Εντάξει, στην Αντιζωή ο αγαπημένος μας συγγραφέας είναι ο τέλειος, σύνθετος, δύσκολος, στρυφνός Ροθ - όσο γερνάει τόσο πιο απλός και λιτός γίνεται. Το τμήμα, όμως, του βιβλίου που αφορά το Ισραήλ και το πολιτικό του πρόβλημα, δίνοντας το λόγο σε ένα φανατικό, φασίστα έποικο αλλά και σε έναν προοδευτικό, απογοητευμένο διανοούμενο, είναι ό,τι πρέπει για τις μέρες μας. Μέρες ρουκετών της Χαμάς και βομβαρδισμών του Ολμέρτ.