Ξεκινάμε όπως κάθε Παρασκευή με κριτική βιβλίου, από την Άννα Κουτσιλοπούλου
Sputnik Caledonia του Andrew Crumey
«Everything in the universe both determines and is determined by everything else. Everything is connected. To understand the part we must perceive the whole» - Dr. Kaupff
Μη ψάχνετε αδίκως το όνομα του συγκεκριμένου ντόκτορ στο google γιατί δε θα σας οδηγήσει πουθενά. Ο dr. Kaupff είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του τελευταίου μυθιστορήματος του πολυπράγμονα συγγραφέα Andrew Crumey. Βασικός κυρίως με την έννοια ότι πολλές φορές στα αποφθέγματα γνώσης που μοιράζεται υπάρχουν μερικές από τις κεντρικές και πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του βιβλίου.
Το Sputnik Caledonia είναι ένα επιστημονικά λογοτεχνικό μυθιστόρημα, ή το αντίστροφο αν επιθυμείτε, που ενώνει την παιδική αθωότητα με την ανθρώπινη περιέργεια για την απόλυτη κατανόηση του κόσμου, μέσα από την αφήγηση του 9χρονου Robbie, που μένει στη Σκωτία στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα. Ο Robbie ονειρεύεται να γίνει κοσμοναύτης. Στα 19 του χρόνια κάνει το όνειρο πραγματικότητα, καθώς καλείται να εξερευνήσει τηλεπαθητικά το φαινόμενο της «μαύρης τρύπας».
Στην πραγματικότητα το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη, τα οποία με τη σειρά τους αλληλοσυμπληρώνονται, μπερδεύονται και τελικά σκορπίζονται στο άπειρο σύμπαν ζωής, μνήμης και θανάτου. Ο συγγραφέας, βαθιά πολιτικοποιημένος κι ακόμη βαθύτερα ερωτευμένος με τη φυσική επιστήμη και τη λογοτεχνία, τολμά να αναρωτηθεί για την πολιτικοκοινωνική θέση της Σκωτίας στον Παγκόσμιο χάρτη, αλλά και για την ανθρώπινη αδυναμία – ή δύναμη – να κατανοήσει τη θέση και τη φύση του ατόμου στο Σύμπαν.
Ίσως ο Crumey φιλοδοξούσε να ξεκαθαρίσει το χαοτικό πάρτι του μυαλού μας καθόλη τη διάρκεια της ζωής όπως την ξέρουμε κι εκείνης που ξεφεύγει από κάθε λογικό έλεγχο. Ίσως, μάλιστα, η πραγματικότητα να είναι ακριβώς αυτό το συνονθύλευμα παράλληλων κόσμων, παιδικών κατάλοιπων και αόριστων αναμνήσεων. Αυτό που το Sputnik Caledonia σου αφήνει στην καρδιά όμως είναι μια ξεκάθαρη νοσταλγία για όλα εκείνα που θεωρούσαμε πιθανά να συμβούν όσο μεγαλώναμε και η ακράδαντη πίστη με την οποία τα «ταϊζαμε», προκειμένου να τα πετύχουμε.
Αμάρτησα για την αγάπη μου
Χθες η Μπέλα παραδόθηκε επιτέλους στον Έντουαρντ εντός των ιερών δεσμών του γάμου φυσικά και όπως ήταν αναμενόμενο, γκρεμίστηκαν οι τοίχοι. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέω ίσως έχετε δει το True Blood, αν ούτε αυτό, τότε έχετε χάσει την απόλυτη μόδα των τελευταίων ετών σε ποπ λογοτεχνία και τηλεόραση, που είναι οι αστραφτεροί βρικόλακες.
Λίγες φορές πραγματοποιούνται τόσο δυναμικά comeback στη λογοτεχνία. Οι βρικόλακες ήταν τελευταία φορά πολύ της μόδας το 19ο αιώνα, η οποία κορυφώθηκε με τον «Δράκουλα» του 1897.
Όχι, δε θα σας προτείνω να διαβάσετε τη σειρά Twilight, όχι. Θα προσπαθήσω όμως να συνδέσω τον 19ο αιώνα με τον 21ο με μία μικρή ιστορία του 1836:
Ο Θεόφιλος Γκοτιέ ήταν ένας γνωστός συγγραφέας, ποιητής και κριτικός του 19ου αιώνα. Έγραψε διάφορα βιβλία πριν ενδιαφερθεί για το υπερφυσικό και γράψει την ιστορία “La Morte Amoureuse” ή “Clarimonde”. Ο Romuald, ένας νεαρός ιερέας, κάνει το ακατανόμαστο: όχι μόνο κάνει γλυκό έρωτα σε μια γυναίκα, (αρχικά), αλλά παθιασμένο έρωτα σε μία απέθαντη (στη συνέχεια). Φυσικά η ιστορία δεν μπορεί να έχει καλό τέλος.
Έχετε που έχετε τα iPhone, διαβάστε και κανένα βιβλίο, όχι μόνο Facebook και Twitter. Η απολύτως ατμοσφαιρική ιστορία με χρώματα και συμβολισμούς της Ανατολής υπάρχει δωρεάν για σας στο project Gutenberg. Αν μπερδεύεστε με το κόλπο του QR Code, υπάρχει και το κλασικό download σε txt.