Ο κόσμος μας φέρει τη σφραγίδα της κληρονομιάς του. Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου είναι μια παράδοξη ενσωμάτωση, σωματο-ποίηση, μια σαρκική μορφή του πνεύματος. Ούτε ψυχή ούτε σώμα, ούτε το ένα ούτε το άλλο.¹ Μας κοιτάζει προτού το κοιτάξουμε, μας κοιτάζει ενώ δεν το κοιτάζουμε. Δεχόμαστε το βλέμμα του. Υποτασσόμαστε στο μυστικό του. Στο μυστικό της καταγωγής του.
Παιδί θεών και ανθρώπων. Χώρος θεραπείας, χώρος μεταμόρφωσης, χώρος κάθαρσης. Η τραγική εμπειρία είναι μια επικίνδυνη αποστολή, είναι μια τέχνη, λέει ο Στάινερ. Και αυτό το θέατρο τις έχει ζήσει όλες. Όλες οι σκέψεις του κόσμου έχουν χαραχθεί επάνω του...
Τίποτε δεν μπορεί να του κρυφτεί. Το φως της Αργολίδας είναι στερεοποιημένο μέσα στο μάρμαρο. Είναι το ίδιο φως που λάμπει στο εσωτερικό του ανθρώπου. Ακτινοβολεί τη νύχτα.
Κάθε επίσκεψη είναι πρώτη επίσκεψη, αλλά η μοναδικότητα κάθε πρώτης φοράς την καθιστά επίσης τελευταία φορά. Υπόσχεσαι ότι θα ξανάρθεις...
¹ Ζακ Ντεριντά
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.