1.
Νίκος Κουρής στη «Γίδα»
Ένας άνδρας στο χείλος του γκρεμού. Ένας άνδρας που προκαλεί τρόμο στους οικείους του, επειδή παραβίασε ένα από τα ιερότερα ταμπού.
Ο Μάρτιν του Έντουαρντ Άλμπι, ο βραβευμένος κι εύπορος αρχιτέκτων, ο καλός σύζυγος και πατέρας, γίνεται τώρα, στη διάρκεια του έργου, κάτι τρομακτικό, γκροτέσκο και μολυσμένο: ένας κτηνοβάτης. Αυτός που κάνει σεξ με μια γίδα.
Πώς να σταθεί κανείς απέναντί του; Τι είδους κατανόηση να επιδείξει απέναντι σ' έναν άνθρωπο που δηλώνει σοβαρά ερωτευμένος με ένα τετράποδο; Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή του;
Η σπαρακτική ερμηνεία του Νίκου Κουρή εκτοξεύει την παράσταση σε ένα επίπεδο σπάνιας συγκινησιακής φόρτισης. Μαζί του διανύουμε όλη την οδυνηρή διαδρομή του ήρωα: από τη βασανιστική ενοχή στην απελευθερωτική εξομολόγηση, από την ταραγμένη εγκράτεια στην τρικυμιώδη υπερχείληση των συναισθημάτων και στον υπαρξιακό σπαραγμό του τέλους.
2.
Γιάννης Νιάρρος στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα»
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και καθόλου αυτονόητο το επίτευγμα του νεαρού ηθοποιού στην εν λόγω παράσταση. Χρειάζεται ιδιαίτερη αντίληψη κι ευαισθησία για να αποδώσεις με τόση υποκριτική ωριμότητα τον ρόλο του «διαφορετικού» Κρίστοφερ, ενός εφήβου που παλεύει με κάποια μορφή αυτισμού (στο έργο δεν κατονομάζεται η ιατρική διάγνωση της κατάστασής του και ούτε έχει σημασία), χωρίς να υποκύψεις σε καμία ευκολία ή υπερβολή, σε καμία γραφικότητα. Ο Νιάρρος απλώς είναι.
Ένα ελαφρύ τικ στην έκφραση του προσώπου, ένα μικρό παραξένισμα στον τρόπο που περπατάει, μια ένρινη «πίεση» στη φωνή του, όλες οι «εξωτερικές» επιλογές του φαντάζουν αυτονόητες και ουδέποτε στέκονται χωριστά από το άρρηκτο σύνολο της ερμηνείας του.
Εγκράτεια, αίσθηση ρυθμού και μέτρου, ένας άσβεστος εσωτερικός παλμός πυροδοτούν το αποτέλεσμα, το οποίο αποδεικνύεται άκρως συγκινητικό μέσα στην ανεπιτήδευτη απλότητά του.
3.
Μαρία Ναυπλιώτου στο «Masterclass»
Καμία ηθοποιός δεν μπορεί να «αναπαραστήσει» τη Μαρία Κάλλας και ορθώς δεν είναι αυτό εδώ το ζητούμενο. Η Μαρία Ναυπλιώτου μάχεται γενναία επί σκηνής, και η προσπάθειά της αποκτά τον χαρακτήρα του επείγοντος και του βαθιά προσωπικού.
Η «συνομιλία» της με την Κάλλας την αφορά ουσιαστικά: κι αυτή η σύνδεση μετατρέπεται σε ηλεκτροφόρο πεδίο ακραίων διακυμάνσεων, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων.
Παρακολουθούμε γοητευμένοι αυτή τη γυναίκα που φέρει το τραύμα της αγέρωχα και το κατεθέτει σε κοινή θέα με πάθος, στιλ και αυτοσαρκασμό, αποδεικνύοντας ότι η μεγαλύτερη δύναμη μπορεί να κατοικεί μέσα στο πιο ευάλωτο ον.
4.
Ευαγγελία Καρακατσάνη στον «Μύρτο»
Σφρίγος, ένταση και εξαιρετική αίσθηση του μέτρου χαρακτηρίζουν τη διττή ερμηνεία της ηθοποιού σε αυτή την τόσο αξιόλογη παράσταση.
Από σαλεμένη Καλομοίρα σε επιβλητική Ντόρα, από ανήμπορη υπηρέτρια σε τρομακτική μεγαλοαστή της επαρχίας, η Καρακατσάνη γίνεται ταυτόχρονα ο θύτης και το θύμα, μια γυναίκα που παγιδεύεται, είτε στα υψηλά είτε στα χαμηλά, στο ασφυκτικό πλέγμα κοινωνικής υποκρισίας που τσακίζει τις ηρωίδες του Μάτεσι.
Μια θύελλα μαίνεται αθόρυβη στο πρόσωπό της, κάθε φορά που η μάσκα της υπεροχής κινδυνεύει να ραγίσει, αποκαλύπτοντας μοιραία τη μοναξιά και την απελπισία που κρύβονται επιμελώς από κάτω.
5.
Χρηστίνα Γαρμπή στον «Μύρτο»
Από τις πρώτες φλόγες μιας άναρχης, τραχιάς και άμαθης σεξουαλικότητας που εξαπολύεται προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τις ωδίνες του τοκετού που φέρνουν στο φως ένα νεκρό βρέφος, η ηθοποιός μας καθοδηγεί με πάθος και σθένος μέσα από την κόλαση της Μαρίνας, της άτυχης νεαρής κοπέλας που ενηλικιώνεται με τον πιο φριχτό τρόπο μέσα σε αυτή την ανελέητη κοινωνία των ανδρών.
6.
Χάρης Φραγκούλης στον «Γυάλινο κόσμο»
Αεικίνητος, νευρωτικός, γοητευτικός, ο Τομ του Φραγκούλη στήνει ενώπιόν μας ένα μνημείο στο τραύμα του, μια προσωπική «αναπαράσταση» των παθών του, πασχίζοντας ν' απαλύνει τη θλίψη μέσα από την ομορφιά της δημιουργίας.
Παιδί κι ενήλικας ταυτόχρονα, ο ηθοποιός εκρήγνυται με τις παράλογες ανακρίσεις της μητέρας του, μιμείται την υστερία της, πεισμώνει πως «δε θα φέξει», ή εκτελεί μικρά χορευτικά με τα πιάτα του δείπνου.
Όσο κι αν εκτονώνει τη σύγχυσή του μέσα από χαριτωμένες κωμικές χειρονομίες, όμως, η φωνή του δεν παύει να προδίδει τον πόνο ενός ανθρώπου διχασμένου ανάμεσα στο καθήκον και το όνειρο, ενός ανθρώπου που βασανίστηκε πολύ και πλήρωσε ακριβά το τίμημα των επιλογών του, χωρίς ποτέ να κατακτήσει την πολυπόθητη λύτρωση.
7.
Σοφία Κορώνη στο «Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός μη τόπου)»
Καθισμένη στο μπράτσο μιας παλιάς βελούδινης πολυθρόνας, στον τρίτο όροφο του Μπάγκειου ξενοδοχείου, η ηθοποιός αρχίζει να μας αφηγείται τις περιπέτειες της μικρής Άννας, ηρωίδας ενός τρυφερού διηγήματος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.
Όρθιοι τριγύρω της, θεατές αυτής της μικρής, δεκάλεπτης περφόρμανς που εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης παράστασης-περιήγησης σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο γεμάτο «φαντάσματα», νιώθουμε να συνδεόμαστε ακαριαία με την εύθραυστη γυναίκα που στέκεται δίπλα μας, σε απόσταση αναπνοής.
Η ευάλωτη, απροσποίητη παρουσία της προκαλεί αβίαστα την έντονη συγκινησιακή μας ανταπόκριση.
8.
Μάνος Καζαμίας στο «Άνθρωποι και ποντίκια»
Η ζωτική ορμή και η δίψα για ζωή ξεχειλίζουν από κάθε πόρο του σώματός του, από κάθε φωνήεν του λόγου του.
Μπορεί να σκότωσε τον πατέρα του επειδή κακοποιούσε τη μητέρα του, μπορεί, στη συνέχεια, να πέρασε πολλά χρόνια στη φυλακή, ο ήρωας του Μάνου Καζαμία όμως δεν το έβαλε κάτω: και είναι αυτό το αισιόδοξο πείσμα, αυτή η διαφυλαγμένη ακεραιότητα ενός περιθωριοποιημένου ανθρώπου, που διαισθανόμαστε να κρύβονται κάτω από όλα τα ψυχεδελικά παραφερνάλια της «τρέλας» του.
Μια ερμηνεία πλήρης, καλοδουλεμένη και απολαυστική.
9.
Μαίρη Μηνά στο «Με λένε Έμμα»
Η νεοεμφανιζόμενη ηθοποιός καταφέρνει να προσδώσει φρεσκάδα και ενδιαφέρον σε ένα τετριμμένο έργο, με θέμα την ακανθώδη ενηλικίωση μιας τοξικοεξαρτημένης γυναίκας.
Η άγουρη ομορφιά και η φυσικότητα της ερμηνείας της εκπέμπουν τη μοναδική αχτίδα φωτός σε αυτή την παράσταση.