Τα τροπάρια του Κώστα Καφάση. Από τον Σπύρο Στάβερη

Είχα την εντύπωση πως ζούσε ο Κώστας Καφάσης, ίσως επειδή τον φέρνω συχνά στο νού μου. Η είδηση του θανάτου του, τον Οκτώβρη του 2010, είχε περάσει απαρατήρητη.

'Ηδη μία δεκαετία πριν, όταν συναντηθήκαμε για μία φωτογράφιση σε ένα από τα μαγαζιά όπου τραγουδούσε, τον ακολουθούσε μία κάπως συγκαταβατική κάλτ που νομίζω τον αδικεί. Δεν κάθησα τότε να το ψάξω, κράτησα την ανάμνηση ενός πολύ ζεστού ανθρώπου.

Πιο πολύ κι από τα περιστατικά μιάς συνάντησης, τα οποία διαγράφονται συνήθως ασυναίσθητα από τη μνήμη μου, η εικόνα που μένει -και που δημοσιεύεται αν τυχαίνει ιδανικής χρήσης- είναι αυτή που συνοψίζει και ορίζει αυτό που μεσόλαβησε.

Μερικές φορές όμως, είναι τέτοια η επιδρασή της που σβήνει όλες τις υπόλοιπες. 

Είχα ξεχάσει πως ο Κώστας Καφάσης μου είχε χάρισει τόσες ωραίες στιγμές και το ανακάλυψα πάλι τώρα μετρώντας τα φιλμ που είχα τραβήξει.

Αν είναι να αναστήσουμε κάποιους, ας αναστήσουμε τους ανθρώπους τους ζωντανούς και τους ωραίους.

― Σπύρος Στάβερης

Η φωτογράφηση είχε γίνει για το περιοδικό (symbol)