Ο Νίκος Γ. Καλλιανιώτης γεννήθηκε στην Κοζάνη αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Στα 23 του πήρε την απόφαση να φύγει μόνιμα για τις ΗΠΑ προκειμένου να σπουδάσει. Ο πατέρας του ζούσε ήδη εκεί. Είχε πάει κι αυτός για μεταπτυχιακό και έμεινε λόγω δουλειάς.
Εκεί έμελλε να αρχίσει να ασχολείται με τη φωτογραφία και να ολοκληρώσει το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα, με τίτλο ''Αmerica in a Trance", γύρω από τη ζωή στην πρώην μεγάλη βιομηχανική επαρχία της Πενσυλβάνια, για το οποίο ήδη έχει γίνει αφιέρωμα σε διεθνή ειδησεογραφικά μέσα όπως η «Washington Post».
Με τη φωτογραφία δεν είχε καμία επαφή όσο ζούσε στην Ελλάδα. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του όμως στις ΗΠΑ, είδε τις φωτογραφίες του να δημοσιεύονται σε μεγάλα έντυπα.
«Εκείνος που ζει στο Μανχάταν και ποτέ δεν έχει επισκεφτεί τις συγκεκριμένες περιοχές, μιας και κατά τη σεβαστή του άποψη βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής και σκέψης της άλλης πλευράς της Αμερικής»
Παρόλο που μένει μακριά, του αρέσει να φωτογραφίζει την Ελλάδα. Τα τελευταία, μάλιστα, δύο χρόνια έχει ξεκινήσει ένα φωτογραφικό project γύρω από τη ζωή στην Ελλάδα, με το όνομα «Motherland'». Στα ελληνικά, ''Πατρίδα''.
Σκοπός του, όποτε βρίσκει χρόνο και έρχεται στη χώρα καταγωγής του, να συνεχίζει να τραβά φωτογραφίες. «Είναι διαφορετικό να επισκέπτεσαι τα ίδια σοκάκια, τους δρόμους, τα χωριά και τις πόλεις που κάποτε μεγάλωσες κρατώντας μία κάμερα» λέει.
Η πρώτη του επαφή με την Αμερική ήταν στην Νέα Υόρκη. Μια πόλη, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι και δεν είναι αμερικανική πόλη.
Με τη δουλειά του ταξίδεψε σε αρκετές περιοχές της αμερικάνικης επαρχίας. Η σχέση του με την Πενσιλβανία, όπου και τελικά έκανε το φωτογραφικό project, ήταν από τότε αρκετά στενή, καθώς εκεί ζούσε η οικογένειά του. Ο ίδιος πλέον μένει επίσης σε μια μικρή πόλη της περιοχής, στο Σκράντον, όπου η ζωή είναι «ευτυχώς πιο απλή».
«Εκείνος που ζει στο Μανχάταν και δεν έχει επισκεφτεί ποτέ τις συγκεκριμένες περιοχές, μιας και κατά τη σεβαστή του άποψη βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την κουλτούρα, αλλά και τον τρόπο ζωής και σκέψης της άλλης πλευράς της Αμερικής» εξηγεί ο Νίκος Γ. Καλλιανιώτης.
Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους πήρε την απόφαση τελικά να ξεκινήσει με το αυτοκίνητό του και να διανύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα στην ύπαιθρο της Πενσιλβανία, μιας περιοχής η οποία πια δε θυμίζει σε τίποτα την άλλοτε βιομηχανική κοιτίδα της Αμερικής.
Ταξίδεψε για τρία ολόκληρα χρόνια έχοντας μόνο μία κάμερα και ένα φακό στο χέρι, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι τελικά η Αμερική. Μια χώρα που κατά τα λεγόμενά του δεν έχει καμία σχέση με το Χόλιγουντ και τον τρόπο ζωής που προσπαθεί να προβάλλει προς τα έξω ο λαμπερός του κόσμος.
Ο ίδιος χαρακτηρίζει το περιβόητο αμερικανικό όνειρο ως μια «ξεθωριασμένη εικόνα». «Αναμφισβήτητα υπάρχει κρίση στην Ελλάδα, αλλά αν θες να δεις μια άλλου είδους κρίση, αξίζει να νοικιάσεις ένα αυτοκίνητο και να κάνεις ένα ταξίδι στο «Rust Belt», μια περιοχή τριάντα φορές μεγαλύτερη από τη χώρα μας», λέει.
Η Πενσιλβανία κάποτε αποτελούσε σημείο αναφοράς της βιομηχανικής «έκρηξης» στις ΗΠΑ. Η μετεγκατάσταση όμως πολλών επιχειρήσεων και εργοστασίων στην ανατολική Ασία, έβαλε stop στις παραγωγικές μονάδες της περιοχής, με αποτέλεσμα οι εικόνες με τα ερειπωμένα εργοστάσια πλέον να αποτελούν πλέον φυσικό μέρος του τοπίου.
«Ακούγεται νοσταλγικό και ίσως καταθλιπτικό αλλά η εποχή που οι άνθρωποι αυτής της γης κατάφερναν να στέλνουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο, είτε ως εργαζόμενοι στα εργοστάσια παραγωγής ατσαλιού, είτε ως ιδιοκτήτες και υπάλληλοι στα μικρά μαγαζάκια της γειτονιάς, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί» τονίζει.
Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες του project «Αmerica in a Trance» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Damiani αποτυπώνουν με έντονο τρόπο το στοιχείο της μοναξιάς.
Ένας άνδρας να λιάζεται μόνος του στην αυλή, μια γυναίκα να τρέχει με το σκύλο της ενώ όλοι οι δρόμοι είναι άδειοι, δυο άνθρωποι περιμένουν στη στάση το λεωφορείο, απέναντι από ένα άδειο εργοστάσιο. Η αίσθηση αυτή πηγάζει από τον ίδιο, είναι, όμως, και αυτό ένα μέσο για να φανεί, όπως λέει, ο τρόπος με τον οποίο εγκαταλείφθηκε ένα κομμάτι της Αμερικής που έχτισε και ανέθρεψε όλη την υπόλοιπη.
Τι είναι αυτό, όμως, που κρατά από το φωτογραφικό ταξίδι των τριών ετών; «Μπορώ να πω πως η εμπειρία αυτή ήταν σαν ένα πτυχίο κοινωνικοπολιτών επιστημών που με βοήθησε να μάθω κάποια πράγματα καλύτερα, να ωριμάσω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
Info:
Μπορείτε να παραγγείλετε το φωτογραφικό λεύκωμα «Αmerica in a Trance» του Νίκου Γ. Καλλιανιώτης εδώ.
Περισσότερες πληροφορίες για τον φωτογράφο στην ιστοσελίδα του http://www.nikokallianiotis.com/