Από τον Γιώργο Κοκονίδη
Τον Νοέμβριο του 1999 ήμουν στην Αγγλία για σπουδές. Λίγο καιρό πριν μου είχε τηλεφωνήσει η μητέρα μου για να μου πει ότι αρχές Νοεμβρίου θα έπρεπε να παραβρεθώ ως μάρτυρας σε ένα δικαστήριο. Έτσι χωρίς πολλή όρεξη, και χωρίς να ενημερώσω κανένα από τους φίλους μου στη Θεσσαλονίκη, πήγα και έβγαλα εισιτήρια. Ένα ταξίδι αστραπή διάρκειας μόλις δύο ημερών, αφού μετά έπρεπε να επιστρέψω στα μαθήματά μου.
Ήταν βράδυ όταν έφτασα στο Heathrow και μόλις έκανα το check in και πέρασα τον έλεγχο είδα προς μεγάλη μου έκπληξη τη φίλη μου την Άλκηστη, που σπούδαζε κι αυτή κάπου στην Αγγλία. Την φωνάζω και με το που έρχεται κοντά μου μου λέει: «Πας Θεσσαλονίκη για τον Morrissey;». Την κοίταξα σαν χαμένος οπότε κατάλαβε και μου λέει «Δεν ξέρεις ότι αύριο παίζει ο Morrissey στη Θεσσαλονίκη;»
Δεν πίστευα στην τύχη μου. Ένα βαρετό και κουραστικό ταξίδι ξαφνικά θα μπορούσε να καταλήξει στην πραγματοποίηση ενός από τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μου. Να δω ζωντανά τον άνθρωπο που με την φωνή του και τα τραγούδια του, μου κράτησε παρέα αμέτρητα βράδια και με βοήθησε να ξεπεράσω ένα σωρό δύσκολες φάσεις στην εφηβεία μου (και όχι μόνο).
Έφτασα στη Θεσσαλονίκη και όταν έπεσα για ύπνο έβαλα ξυπνητήρι για να είμαι στο κέντρο την ώρα που θα άνοιγε η αγορά και να προλάβω να πάρω εισιτήριο, μην τυχόν και τελειώνανε. Το ίδιο βράδυ ήμουν στη συναυλία.
Πέρασα τέλεια, όπως τέλεια θα περάσω και σε λίγες ώρες στον Λυκαβηττό (την τέταρτη φορά που θα τον δω λάιβ). Γιατί I can’t forget the songs that made me cry and the songs that saved my life.