Ο Lemmy αγαπούσε την Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες ροκάδες και μεταλλάδες έπιναν και θα πίνουν πάντα νερό στ’ όνομά του. Ο Lemmy υμνήθηκε απ’ όλους και υμνείτο υπό μονίμου βάσεως – κι αυτό είναι κάτι σπάνιο, για όσους ζουν πολλά χρόνια. Γιατί, να μην το ξεχνάμε αυτό, ο Ian Kilmister πάτησε τα 70, πριν μας χαιρετήσει…
Θυμάμαι στη δεκαετία του ’80, κυρίως, το πώς αντιμετώπιζαν οι έλληνες κριτικοί τους Motörhead. Ακόμη και οι πιο δύστροποι απ’ αυτούς, που θα έθαβαν ακόμη και τον… αριστουργηματικό δίσκο της μάνας τους ή της κόρης τους, είχαν πάντοτε να γράψουν διθυράμβους για τον Lemmy. Αναγνώριζαν σ’ αυτόν και στα τραγούδια του το πιο πούρο, αγνό και καθαρό rock n’ roll, που θα μπορούσε να (μας) δονεί μέχρι το άπειρο. Και είναι αλήθεια πως καμμία rock n’ roll μπάντα του κόσμου (ούτε καν οι Rolling Stones) δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τα vibes των Motörhead στη σκηνή. Όποιος τους είχε δει, έστω και μια φορά live, το ξέρει…
Το 1988, τον Μάρτιο, οι Motörhead με τον Lemmy επισκέπτονται την Αθήνα. Δίνουν στο Σπόρτινγκ τρεις συναυλίες, η πρώτη εκ των οποίων (εκείνη που έτυχε να δω κι εγώ) ήταν το κάτι άλλο. Δεν έχει ξανακουστεί τέτοιος ήχος στη χώρα μέχρι τότε. Πώς δεν είχε γκρεμιστεί το Σπόρτινγκ μόνο ο θεός το ήξερε… Αφάνταστο και… αφόρητο μπουμπουνητό, που οδηγούσε τους χιλιάδες θεατές της σάλας στο παραλήρημα και την έκσταση…
Να τι είχε γράψει ένα νεανικό περιοδικό της εποχής το «Αγόρι» (#569, 6/4/1988) λίγες μέρες αργότερα:
«Με απόλυτη επιτυχία έγιναν στην Αθήνα και οι τρεις συναυλίες των “βασιλιάδων του απόλυτου ροκ” Motörhead. Την πρώτη μέρα (12/3) υπήρξαν ορισμένα προβλήματα:
Περίπου 200 νεαρά άτομα έφθασαν από τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να παρακολουθήσουν το σούπερ γκρουπ, δίχως όμως να έχουν εφοδιαστεί με εισιτήρια εκ των προτέρων. Ως γνωστόν τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί για την πρώτη συναυλία αρκετό καιρό πριν. Υπήρχαν μόνο για τη δεύτερη και τρίτη μέρα. Όμως, οι Θεσσαλονικείς, έπρεπε να επιστρέψουν πίσω την επόμενη μέρα Κυριακή. Το πρόβλημα ήταν μεγάλο.
Δεκάδες νεαροί Αθηναίοι θέλησαν να βρουν εισιτήρια για την πρώτη μέρα, μόνο που κι αυτοί το σκέφθηκαν την τελευταία στιγμή. Επίσης συγκεντρώθηκε μεγάλη μερίδα, νεαρών κυρίως ατόμων, που είχαν την επιθυμία να παρακολουθήσουν τις συναυλίες δωρεάν. Είναι το βίτσιο του Νεοέλληνα. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ήταν επόμενο να υπάρξουν ορισμένες μικροσυμπλοκές μεταξύ ΜΑΤ και χεβιμεταλάδων, που η τύχη τους θέλει να τρώνε ξύλο.
Καθώς η αστυνομία είχε περικυκλώσει το τετράγωνο –του Σπόρτινγκ– και επέτρεπε μόνο σε όσους είχαν εισιτήριο να εισχωρήσουν μέσα σ’ αυτό, άρχισαν τα πρώτα επεισόδια, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ορισμένοι νεαροί, οι οποίοι στην συνέχεια έσπασαν πέντε-έξι αυτοκίνητα στην τύχη, δυο-τρεις βιτρίνες και έριξαν βόμβα μολότοφ έξω από κοντινή τράπεζα, δίχως να προξενήσουν βαριές ζημιές. Κατά την διάρκεια όλων αυτών των συμβάντων οι Motörheadαποθεώνονταν από 2500 περίπου ακροατές, οι οποίοι τους κάλεσαν τρεις φορές στην σκηνή να ξαναπαίξουν μετά τη συναυλία. Ο Lemmy και η παρέα του δεν άργησαν να εμφανιστούν και να πουν κοφτά και σταράτα πως χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά αν τους ζητηθεί θα ξανάρθουν και πάλι οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό σημαίνει πως γούσταραν και με το παραπάνω. Όλα αυτά έγιναν στην πρώτη συναυλία 12/3/1988.
Η δεύτερη ήταν καλύτερη από πλευράς ήχου και συμπεριφοράς ακροατηρίου. Καταγράφηκαν αποσπάσματα της συναυλίας από το κανάλι 2 της ΕΤ για λογαριασμό του μουσικού TV προγράμματος “Μουσικό Καλειδοσκόπιο” του Κώστα Σγόντζου. Ο σταθμός Αθήνα 9,84 FM Stereo ήταν ο πρώτος που απέσπασε συνέντευξη για την εκπομπή “Heavy Metal 9,84”.
Η τρίτη συναυλία του συγκροτήματος (14/3) ήταν απογοητευτική από άποψη κόσμου, συμπεριφοράς και κυρίως από τον ήχο. Όμως πρέπει να τονίσω πως σε γενικές γραμμές αυτές οι συναυλίες ήταν απαραίτητες για την εκτόνωση της νεολαίας. Οι Motörheadήρθαν αργά στον τόπο μας, αλλά καλύτερα αργά παρά ποτέ. Έμειναν κατενθουσιασμένοι με το ελληνικό κοινό, και έδωσαν την υπόσχεση πως είναι σε θέση να ξανάρθουν “any fucking time”…».
Εκείνες οι συναυλίες των Motörhead υπήρξαν ιστορικές. Είναι αλήθεια πως τις γούσταραν πολύ και οι ίδιοι οι μουσικοί, που έπιαναν τις δονήσεις του κοινού μετατρέποντάς τες σε rock n’ roll ενέργεια. Έτσι, ήταν φυσικό κι επόμενο ο απόηχός τους να περάσει και σε δίσκο. Και μιλάμε για το δισκάκι με τα κομμάτια “Metropolis (Acropolis)/ Orgasmatron” [FM], που συνόδευε το LP τους “Nö Sleep At All” [Roadrunner, 1988].
Τα κλιπάκια από την εκπομπή του Σγόντζου θα μας βοηθήσουν να θυμηθούμε καλύτερα…