Ας ξεκινήσω μ' αυτό, όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί: Οι συναυλίες του Γιάννη Πάριου αποτελούν πολιτισμικό σοκ, μία δοκιμασία των αισθήσεων του εκάστοτε θεατή, που του αρέσουν ή δεν του αρέσουν τα τραγούδια του, είναι αδύνατον να μην υποκλιθεί στην ερμηνευτική περσόνα και στην άκρως επικοινωνιακή του δύναμη! Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία των ακροατών του Πάριου. Μεταξύ αυτών, δηλαδή, που εκτιμούν τον τραγουδιστή για τις φωνητικές του ικανότητες, αναγνωρίζουν τις πρώτες συνεργασίες του με συνθέτες σαν τον Μάνο Λοΐζο και τον Σταύρο Ξαρχάκο (λίγο αργότερα με τον Ξαρχάκο), αντιμετωπίζουν με χιούμορ κάπως το μελό ερωτικό ρεπερτόριο του στα 80s και αδιαφορούν παντελώς για το φλερτ του με το τραγούδι της πίστας και τα σουξέ του Φοίβου τα τελευταία χρόνια.
Στη δεύτερη συναυλία του Πάριου στο Κατράκειο θέατρο της Νίκαιας, που προγραμματίστηκε εκτάκτως λόγω της τεράστιας κοσμοσυρροής από την προηγούμενη πρώτη, έμοιασε ολόκληρη η Β΄Πειραιώς να βρίσκεται στην...υπηρεσία του τραγουδιστή! Από νωρίς το απόγευμα υπήρχαν τροχονόμοι που οδηγούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα προς το θέατρο, ενόσω στην Πέτρου Ράλλη είχε σχηματιστεί μποτιλιάρισμα! Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα να παρακολουθήσω συναυλία κι αφού οι πόρτες άνοιξαν στις 19.30 το απόγευμα επί δύο ώρες το θέατρο συνέχισε να γεμίζει ασφυκτικά από ανθρώπους όλων των ηλικιών!
Μα ναι, ο Γιάννης Πάριος παραμένει ο Έλληνας Χούλιο Ιγκλέσιας κι ας κοντεύει τα 70! Αυτό φάνηκε, εφόσον δεν ήταν λίγες οι φορές που τα σεκιούριτι της συναυλίας απομάκρυναν από κοντά του...ορδές καψουρεμένων γυναικών, ηλικίας από 20 μέχρι 70 ετών! Respect!
Στις 21.30 ακριβώς η πολυμελής ορχήστρα έκανε την εμφάνιση της στο stage μαζί με τα μέλη της χορωδίας που θα συνόδευε τον Πάριο: μια ομάδα νέων μαυροντυμένων παιδιών, που δημιούργησε αυτομάτως έναν επιβλητικό σκηνικό διάκοσμο. Όταν ο ίδιος ο Πάριος βγήκε, προτού καν ανοίξει το στόμα του, γνώρισε την αποθέωση. «Σηκωθείτε, κύριε, έστω για ένα λεπτό, για τον Γιαννάκη μας» με πρόγγηξε μία κυρία μπροστά μου, επειδή δε σηκώθηκα από τη θέση μου να χειροκροτήσω όρθιος το είδωλο της! Τέτοιο πράγμα δεν μού'χε ξανασυμβεί, το παραδέχομαι.
Η έναρξη της βραδιάς έγινε με το "Σήμερα", το τραγούδι του Σταμάτη Σπανουδάκη που ο Πάριος τραγούδησε σε α' εκτέλεση, λίγο πριν αυτό ηχογραφηθεί και με την Άντζελα Δημητρίου. Επίσης μαυροντυμένος ο Πάριος, υπερκινητικός, καλωσόρισε το κοινό του και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον Πειραιά, όπου βρισκόταν - κατάλληλη πάσα για μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του, το "Η θάλασσα του Πειραιά" (1971).
Όσο η ώρα περνούσε και ο κόσμος ολοένα και πορωνόταν περισσότερο, η περιέργεια μου οξυνόταν αναφορικά με το ρεπερτόριο του. Φοβόμουν μην έλεγε τα τελευταία κομμάτια του, που δε γνωρίζω και ως εκ τούτου θα γινόταν βασανιστήριο η συναυλία. Ωστόσο, κάτι τέτοιο ευτυχώς δε συνέβη!
Τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη ("Κάνε λιγάκι υπομονή", "Της Γερακίνας γιος"), το "Ανάθεμα σε" του Παντελή Θαλασσινού, το "Άνθρωποι μονάχοι" του Γιάννη Σπανού, δύο μίνι αφιερώματα στον Μίκη Θεοδωράκη και στον Αντώνη Βαρδή, ανακατεμένα όλα σαν ένα τεράστιο ποτ - πουρί μαζί με το "Καλημέρα τι κάνεις" του Σπανουδάκη, το "Θα σε θυμηθώ (Σαν τρελό φορτηγό)", το "Για πάντα μαζί", μερικά σε δική του μουσική συν ένα μόνο από τον κοινό τους δίσκο με τον Φοίβο. Το σπαραξικάρδιο "Ένα γράμμα", που από την αρχή της συναυλίας το ζητούσε ο κόσμος, ήταν προς το τέλος μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.
Μα ναι, ο Γιάννης Πάριος παραμένει ο Έλληνας Χούλιο Ιγκλέσιας κι ας κοντεύει τα 70 (είναι γεννημένος τον Μάρτιο του 1946)! Αυτό φάνηκε, εφόσον δεν ήταν λίγες οι φορές που τα σεκιούριτι της συναυλίας απομάκρυναν από κοντά του...ορδές καψουρεμένων γυναικών, ηλικίας από 20 μέχρι 70 ετών! Respect! Κι ο ίδιος, ενώ έδειχνε να το απολαμβάνει και να αποκαλεί το κοινό του, ''αγάπες μου'', μπήκε στη διαδικασία να παρακαλέσει τον γυναικόκοσμο να αποχωρήσει από τη σκηνή για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά του, εν προκειμένω να συνεχίσει το πρόγραμμα του.
Λίγο μετά, έγινε αντιληπτό πως ο Πάριος δεν ήταν "αυστηρός", αλλά δεν ήθελε, πολύ απλά, να χαλάσει το κλου της βραδιάς. Κι έτσι, όταν μας παρότρυνε ''να ταξιδέψουμε λίγο'', ο νους όλων πήγε στα περιβόητα ''Νησιώτικα'' του, τον πλέον εμπορικό δίσκο στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας. Ο κακός χαμός! Ένα νεύμα του έφτασε για να ξεχυθούν εκατοντάδες άνθρωποι σαν αφιονισμένοι μπροστά στη σκηνή, μετατρέποντας μία συναυλία "ερωτικού" περιεχομένου σε ξέφρενο νησιώτικο γλέντι. Να είχες χίλια μάτια να απολάμβανες το θέαμα! "Ντάρι - Ντάρι", "Αρμενάκι", "Θα πάρω μια ψαρόβαρκα", κλπ. Αυτό είναι που λένε "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", μόνο που εδώ ένας λαλούσε και χίλιοι χόρευαν...Το πόση ανάγκη έχει ο κόσμος να χορέψει και να ξεδώσει με τόσα που τον έχουν φορτώσει, είναι απερίγραπτο!
Κι όταν τελείωσε και το μέρος με τα "Νησιώτικα" και ο κόσμος αποχώρησε από τη σκηνή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο Πάριος έμεινε μόνος με την ορχήστρα για να ερμηνεύσει το, cult διαστάσεων, ''Πιο καλή η μοναξιά''. Σε μία άκρη του θεάτρου καθόταν ο γιος του, ο Χάρης Βαρθακούρης που πρωτοτραγούδησε μαζί του το εν λόγω κομμάτι σε ηλικία 9 ετών, μα που δεν έκανε τη χάρη στο κοινό, παρά τις φωναχτές... ικεσίες, να βγει και να το τραγουδήσουν ντουέτο πάλι live. Σωστός ο Βαρθακούρης! Δεν παραβλέπω να αναφέρω πως ο Πάριος καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας αναφερόταν στον πρωτότοκο γιο του με κολακευτικά λόγια αγάπης μέσα από την καρδιά του.
Τέλος, από ερμηνευτικής άποψης, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Πάριο σε συναυλία, άρα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η διάθεση του να αφήνει κορόνες σε όλα τα τραγούδια, ως τενόρος, είναι καινούργια ή παλιά τακτική του. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο ίδιος προφανώς για να βλέπει το κοινό του να παραμένει αμείωτο εδώ και τόσες δεκαετίες.
Μία πραγματικά επιτυχημένη συναυλία, για να μην πω ''η ελληνική συναυλία της χρονιάς'', από έναν ροκ σταρ που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το ροκ, είναι όμως 100% σταρ!