Τελευταία φορά που είδα το όνομα των Radiohead στο newsfeed μου ήταν το καλοκαίρι. Ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν επικρίσεις για τη συναυλία που έκαναν στο Ισραήλ. Όπως και στην περίπτωση του Nick Cave, πρόσφατα, που προκάλεσε τις αρνητικές αντιδράσεις των Roger Waters και Thurston Moore, έτσι και το βρετανικό συγκρότημα τα άκουσε εντονότατα για τη συγκεκριμένη sold-out εμφάνιση του στο Τελ Αβίβ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν απασχολούν τον μουσικό Τύπο αρκετά πια, εκτός κι αν κυκλοφορήσουν νέα δουλειά ή αν ο Jonny Greenwood γράψει κάποιο σάουντρακ για τις ταινίες του Paul Thomas Anderson. Λογικό, έτσι κι αλλιώς είναι 32 χρόνων συγκρότημα. Πράγμα που σημαίνει ότι πλέον έχουν φτάσει στην ηλικία που το έργο τους αποδομείται και επανεξετάζεται και πλέον μπορεί κάποιος να τολμήσει να δηλώσει ότι δεν του αρέσουν. Δεν είναι κακό να πεις ότι «δεινοσαυρίζουν». Δεν ξέρω αν ο ήχος τους έχει γίνει αναχρονιστικός, σίγουρα όμως δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις καινοτόμους, όπως άλλοτε. Μακάρι, βέβαια, όλοι οι ροκοδεινόσαυροι να έβγαζαν τόσο δυνατά κομμάτια όπως αυτοί. Έχουν γίνει κάτι σαν τους U2, στο πιο συμπαθητικό. Χθες, μάλιστα, με έπιασε μια εμμονή να μάθω στα καλά του καθουμένου την ηλικία του Thom Yorke, o οποίος πλέον πενηνταρίζει.
Είναι άξιο απορίας γιατί κάποιος ήδη αναγνωρισμένος και φτασμένος καλλιτέχνης έχει την ανάγκη να μπει στο Rock'n'Roll Hall of Fame και να αναγνωριστεί κι άλλο.
Πριν από λίγες εβδομάδες, ξαναεμφανίστηκε το όνομά τους στην επικαιρότητα επειδή έγινε πρόταση να μπουν στο Rock'n'Roll Hall of Fame το 2018 ανάμεσα σε 19 υποψήφιους, όπως οι Kate Bush, Bon Jovi, Depeche Mode, Nina Simone, MC5, Zombies, Dire Straits, Eurhythmics κ.ά. Για να προταθεί ένας μουσικός ή συγκρότημα η κύρια προϋπόθεση είναι να έχουν περάσει 25 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου. Οι Radiohead κυκλοφόρησαν το «Pablo Honey» το 1993.
Το Rock'n'Roll Ηall of Fame είναι ένας αμερικανικός θεσμός που δημιουργήθηκε το 1983 από τον ιδρυτή της Atlantic Records, Ahmet Ertegun, και σκοπό έχει να αναγνωρίσει τους καλλιτέχνες, παραγωγούς και ηχολήπτες που επηρέασαν όσο κανείς άλλος την εξέλιξη του rock'n'roll ανά τα χρόνια. Είναι ένα επίσημο μουσείο της ροκ μουσικής, μια και αρχειοθετεί τη δουλειά μουσικών σε ένα εντυπωσιακό κτίριο που βρίσκεται στο Κλίβελαντ. Το Rock Hall, όπως αποκαλείται, άνοιξε επίσημα τις πόρτες τους το 1986 και μέχρι τώρα έχει δεχτεί πάνω από 10 εκατομμύρια επισκέπτες.
Για να έχεις την τιμή να είσαι ανάμεσα στους «μεγάλους» του περνάς από ψηφοφορία. Από τους υποψηφίους, μόνο οι 5 που θα συγκεντρώσουν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων ή ξεπεράσουν το 50% των ψήφων θα ανακηρυχθούν νικητές, αν μπορείς να τους αποκαλείς έτσι. Αυτό ισχύει από το 2011.
Πιο συγκεκριμένα, αν και προκαλεί λίγο πονοκέφαλο η διαδικασία, διεξάγεται για ένα μικρό χρονικό διάστημα μια δημόσια ψηφοφορία αμέσως μετά την ανακοίνωση των ονομάτων.
Τα 5 επικρατέστερα ονόματα που θα βγουν από αυτή την ψηφοφορία θα προστεθούν σε αυτά που θα βγάλουν κάποιες άλλες ειδικές επιτροπές.
Τα ονόματα των φιναλίστ στέλνονται σε ένα διεθνές σώμα αποτελούμενο από 900 ειδικούς, καλλιτέχνες, ιστορικούς και μέλη της μουσικής βιομηχανίας, που θα δώσουν το τελικό ok, εξετάζοντας πόση επιρροή είχαν αυτοί οι καλλιτέχνες σε άλλους μουσικούς, το μέγεθος του έργου τους και της καριέρα τους, την καινοτομία τους αλλά και το στυλ και την τεχνική τους. Στο τέλος γίνεται και μια τελετή τον Δεκέμβριο για να τιμήσουν τους νικητές.
Δεν κάνει εντύπωση το ότι η βασικότερη κριτική στον θεσμό έχει να κάνει με τον τρόπο που βγαίνουν οι φιναλίστ. Απ' ό,τι φαίνεται, οι «ειδικές» επιτροπές απαρτίζονται από λίγα άτομα, μια ελίτ, που δεν είναι συνήθως μουσικοί, όπως π.χ. ο Jann Wenner, ο ιδρυτής του «Rolling Stone», και παίρνουν αποφάσεις ανάλογα με το γούστο τους στη μουσική. Τρέχα γύρευε δηλαδή, καθώς μερικά τρανταχτά και σπουδαία ονόματα της ιστορίας της ροκ απουσιάζουν αισθητά από το Hall of Fame. Διάφορα άλλα για τα οποία τους κατηγορούν είναι ότι προτείνουν πολλούς καλλιτέχνες κάθε χρόνο, προφανώς για να ικανοποιήσουν τους πάντες, ή επίσης ότι από τους 719 καλλιτέχνες που έχουν μπει στο Hall of Fame μόνο 61 είναι γυναίκες. Γενικά, η έλλειψη διαφάνειας προκαλεί αμφιβολίες για την ίδια τη διοργάνωση.
Το ανέκδοτο είναι ότι εξαιτίας της υποψηφιότητάς τους φέτος οι Radiohead έγιναν στόχος δύο «φιλελεύθερων» Αμερικανών κωμικών του Fox News, του τηλεοπτικού κολοσσού που τελευταία στην Αμερική φημίζεται περισσότερο για τον συντηρητισμό και το γλείψιμο στον Τραμπ παρά για οτιδήποτε άλλο. Ουδείς μπορεί να καταλάβει τον λόγο.
Οι Greg Gutfeld και Kat Timpf επιτέθηκαν στο συγκρότημα και στους φαν του, αποκαλώντας τους «περίεργους, υποσιτισμένους και στενόχωρους». Περιέγραψαν τη μουσική τους ως «μια διαρκή μουρμούρα και κλαψούρισμα πάνω από ήχους κινητού τηλεφώνου». Δεν είναι κρυφό ότι ο Thom Yorke ενίοτε κλαίει στα κομμάτια και θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου, γι' αυτό τον αγαπάμε ή τον μισούμε.
Οι δύο κωμικοί, που δέχτηκαν δικαίως τα πυρά των φαν του γκρουπ, το ξέσκισαν τελείως με το επιχείρημα ότι οι Radiohead είναι κάτι σαν τους «Coldplay του φτωχού» και ότι όποιος τους ακούει είναι σαν να έχει κολλήσει ψείρες.
Η «Guardian» τους απάντησε με το χαρακτηριστικό βρετανικό φλεγματικό χιούμορ ότι για πρώτη φορά εδώ και 10 χρόνια η Αμερική βρίσκεται πίσω από τη Βρετανία στα μουσικά πράγματα και ότι απλώς είναι άσχετοι επειδή, για να πούμε τα αυτονόητα, πρέπει να είσαι εντελώς χαζός για να συγκρίνεις το συγκρότημα με τους Coldplay και να επιμένεις ότι έχεις δίκιο. Ο Greenwood έκανε λίγο πλάκα με τις λέξεις που χρησιμοποίησαν, χωρίς να ασχοληθεί ιδιαίτερα στο Τwitter, και η ιστορία έληξε άδοξα εκεί.
Προσωπικά, όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι πόσοι «άσχετοι» μπορεί να σχολιάζουν και να περνούν απόψεις για τη μουσική σήμερα. Εντάξει, αυτή η ιστορία παραήταν τραβηγμένη αλλά και στα social media δεν βλέπουμε συχνά τέτοια φαινόμενα; Είναι επίσης άξιο απορίας γιατί κάποιος ήδη αναγνωρισμένος και φτασμένος καλλιτέχνης έχει την ανάγκη να μπει στο Rock'n'Roll Hall of Fame και να αναγνωριστεί κι άλλο. Γιατί είναι τόσο σημαντικό, πέρα από τους τύπους; Θυμάμαι τους Sex Pistols που μπήκαν στο «Χολ» το 2006 και αρνήθηκαν να παρευρεθούν στην τελετή με ένα καθόλου κολακευτικό γράμμα που έμοιαζε να το έχει γράψει δεκάχρονος. Εκεί έγραφε ο John Lydon ότι το μουσείο είναι ένας «λεκές από ούρα» και ότι δεν θα γίνουν οι μαϊμούδες τους. Επίσης, είπε κάτι ακαταλαβίστικο για «κρασί με κάτουρο» – νομίζω καταλαβαίνει κανείς την ακριβή ελληνική μετάφραση. Μπορεί κάποιος να πει τώρα κάτι ανάλογο στο Fox News, πλιζ;