Το πρώτο βίντεο των Blaze, το «Virile», ξεκινάει με τους στίχους του Nat King Cole «You call it madness, but I call it love» και παρουσιάζει το απόλυτο bromance: σε ένα μικρό στούντιο στο Παρίσι δυο κολλητοί περνούν ανέμελες ώρες, καπνίζουν, φτιάχνουν μουσική, χορεύουν, ζουν καθημερινές ανθρώπινες στιγμές. Είναι φίλοι ή εραστές, δεν έχει και πολλή σημασία.
Η αγάπη στα βίντεο των Blaze είναι μια έντονη, αλλά ακαθόριστη κατάσταση, δοσμένη με τόσο σπαρακτικό τρόπο, που σε αφοπλίζει. Αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο στο επόμενο βίντεο, για το κομμάτι «Territory», όπου ένας νεαρός Αλγερινός γυρνάει στο πατρικό του και η συγκίνηση φτάνει στο αποκορύφωμα όταν συναντάει τους δικούς του σε ένα εκπληκτικό μικρού μήκους φιλμ, στιγμές του οποίου θυμίζουν στα καθ' ημάς την Ευδοκία και το Από την άκρη της πόλης του Γιάνναρη, αλλά κατάγεται από τα «Παιδιά της Ζωής» του Παζολίνι, τον Ζενέ και τον Φασμπίντερ.
Στο νέο τους βίντεο με τίτλο «Queens» μιλούν για τη γυναικεία φιλία μέσα από μια τσιγγάνικη κηδεία.
Αυτό το σπάνιο και γοητευτικό βλέμμα στις εθνικές μειονότητες, γεμάτο συναισθηματική φόρτιση αλλά και ανθρωπιά, δεν το συναντάς συχνά σε μουσικά βίντεο, ούτε καν σε ταινίες. Γι' αυτό οι Blaze είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις που έχουν βγει από τη Γαλλία. Καμιά φορά η μουσική τους δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από τις δυνατές εικόνες τους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.
Αυτό το σπάνιο και γοητευτικό βλέμμα στις εθνικές μειονότητες, γεμάτο συναίσθημα αλλά και ανθρωπιά, δεν το συναντάς συχνά σε μουσικά βίντεο, ούτε καν σε ταινίες. Γι' αυτό οι Blaze είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις που έχουν βγει από τη Γαλλία. Καμιά φορά η μουσική τους δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από τις δυνατές εικόνες τους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.
Τα δύο ξαδέρφια, ο Guillaume και ο Jonathan Alric, που σκάνε στα γέλια όταν αναφέρεσαι στη συγγένειά τους, άρχισαν να φτιάχνουν μαζί μουσική όταν o Jonathan χρειάστηκε να επενδύσει μουσικά τη μικρού μήκους ταινία που ετοίμαζε για τη σχολή του. Ζήτησε από τον Guillaume, που ασχολούνταν με το dub, να τον βοηθήσει και κάπως έτσι ξεκίνησαν. Υιοθέτησαν το ψευδώνυμο Blaze, που στη γαλλική αργκό σημαίνει «όνομα», και αμέσως ξεχώρισαν για την εξαιρετική τους αισθητική.
Η μουσική δεν είναι η βασική τους ασχολία αλλά κάτι που προέκυψε, ενώ, μέχρι τώρα, δεν λειτουργούσε αυτόνομα, χωρίς την εικόνα, τουλάχιστον δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους.
Παρ' όλα αυτά, στις αρχές της χρονιάς έβγαλαν ένα EP και πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους με τίτλο «Dancehall». Το ονόμασαν έτσι χάρη στην αγάπη τους για την dub.
Τα δύο ταλαντιούχα ξαδέρφια, γενικώς, δεν λένε πολλά λόγια. Λακωνικοί και λιγομίλητοι (σπάνια δίνουν συνεντεύξεις, προτιμούν να τους κρίνουν καθαρά μέσα από τη δουλειά τους), δεν ενδιαφέρονται να προβληθούν από τα media ως πρόσωπα, τους αρκεί να παίζονται τα βίντεό τους. Στη συνομιλία μας αυτό το ξεκαθάρισαν από την αρχή.
«Ξεκινήσαμε να κάνουμε μουσική πριν από πέντε χρόνια» λέει ο Jonathan. «Δεν ήταν συνειδητή απόφαση ούτε η μουσική ούτε το να φτιάχνουμε τα βίντεο μόνοι μας. Ήταν κάτι φυσικό, σαν μια ανάγκη. Όταν είμαστε στη διαδικασία σύνθεσης της μουσικής, έρχονται απευθείας κάποιες εικόνες στο μυαλό μας και το αντίστροφο.
»Μας εμπνέουν σχεδόν τα πάντα που είναι σε μορφή ποίησης. Εξαρτάται από τον τρόπο που βλέπεις όσα σε περιτριγυρίζουν. Έχουμε πάρα πολλές επιρροές, από την κλασική μουσική μέχρι το electro, τη salsa και την dub.
»Στο "Dancehall" θέλαμε να εξερευνήσουμε νέα συναισθήματα και να πούμε μια μεγαλύτερη ιστορία. Συγκεκριμένα, θέλαμε να ασχοληθούμε με την κοινότητα των Ρομά εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν είχαμε το κατάλληλο κομμάτι ή την κατάλληλη ιδέα. Όταν κάναμε το "Queens", όμως, βρήκαμε το ιδανικό κομμάτι για να αφηγηθούμε αυτό το στόρι. Δεν μας αρέσει ο όρος "concept".
The Blaze - Territory
»Πιστεύουμε ότι για να το πραγματοποιήσεις πρέπει να σκεφτείς με αρκετούς κανόνες. Αυτό που κάνουμε γίνεται με φυσικό τρόπο. Μιλάμε για τους νέους επειδή είμαστε νέοι, μιλάμε για bromance επειδή είμαστε φίλοι κ.λπ.
»Μας εμπνέουν σκηνοθέτες όπως ο Αμπντελατίφ Κεσίς, ο Αλεχάντρο Ινιάριτου ή η Άντρεα Άρνολντ. Ειδικά το "American Honey" της Άντρεα Άρνολντ, που είναι τόσο ποιητικό. Δεν μας ενδιαφέρει πώς θα εκλάβει ο κόσμος τα βίντεο, δεν έχει καθόλου σημασία. Δεν θέλουμε να περάσουμε κάποιο μήνυμα, επιλέγουμε να είμαστε διακριτικοί στον τρόπο που αφηγούμαστε κι αυτό το κάνουμε εσκεμμένα. Νομίζω ότι όταν φτιάχνεις μουσική έχεις έναν διαφορετικό τρόπο να βλέπεις τα πράγματα».
Το «Dancehall» είναι ένας δίσκος χωρίς εξάρσεις, με απλά μουσικά θέματα, που στηρίζονται σε ηλεκτρονικές μπασογραμμές και πιάνο, που φαίνονται αρκετά ξεπερασμένα, με ήχο που έχει χιλιοακουστεί και δύσκολα θα βρει κοινό το 2018 (γι' αυτό και σχεδόν όλες οι κριτικές είναι κακές). Τα βαριά, περίεργα φωνητικά τους είναι πειραγμένα για να δώσουν αυτή την απόκοσμη χροιά στη μουσική τους.
Oι The Blaze σε live τους
Το «Pitchfork» το αποδίδει στο ότι το τραγούδι δεν φαίνεται να είναι το φόρτε τους, ενώ οι αγγλικοί στίχοι τους ακούγονται κάπως αδύναμοι και αποσπασματικοί. Όλοι οι αρθρογράφοι όμως αποθεώνουν τα visuals και όχι τον παγερό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη μουσική τους. Και εκεί βρίσκεται το μυστικό της απήχησής τους.
Έχουν παίξει ήδη σε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου. «Θα θέλατε να σκηνοθετήσετε μια μεγάλου μήκους ταινία; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;» τους ρωτάω.
«Προσπαθούμε να ζούμε στο σήμερα. Επομένως, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τα μελλοντικά μας σχέδια. Φυσικά, έχουμε πολλή έμπνευση και εν καιρώ θα δούμε πώς θα κινηθούμε».
Ένα ακόμη μικρό αριστούργημα: Το video για το «Heaven»
Info:
Το άλμπουμ των Blaze κυκλοφορεί από την Animal 63/Sony UK/RCA.