Δεν θα πω πως ο Αλέκος Καρακαντάς, που έφυγε χθες από τη ζωή στα 70 χρόνια του, ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ηλεκτρικός κιθαρίστας –αυτό θα το πουν οι συνάδελφοί του– θα πω όμως τούτο. Κανένας δεν είχε τον ήχο του, έναν ήχο trademark, φτιαγμένο από τη μεγάλη δεξιοτεχνία του κατά πρώτον και βεβαίως από το fuzzbox και τις πατέντες του κατά δεύτερον. Αυτός ο ήχος, έστω και μία φορά να τον άκουγες, κόλλαγε στη μνήμη σου για πάντα. Και είναι τούτη η απόλυτη μαγκιά των μεγάλων κιθαριστών – να μπορεί να τους ξεχωρίσει ο καθείς, ακόμη και ο πιο αδαής, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Αυτό το σπάνιο προσόν το είχε στον απόλυτο βαθμό ο Καρακαντάς.
Η καριέρα του παιδιού αυτού άνοιξε νωρίς στα sixties, όταν μπήκε σ' ένα από τα πρώτα αθηναϊκά γκρουπ της εποχής, τους Bellmonds. Εκείνη η παρέα ήταν που εξελίχτηκε αργότερα σε Juniors, σημαδεύοντας την πρώτη φάση του ροκ στην Ελλάδα. Ήταν ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν το άστρο του Καρακαντά αρχίζει να φωτίζει σιγά-σιγά, στα κλαμπ της εποχής (Quinta, Igloo κ.λπ.) και στις πρώτες επιτυχίες του συγκροτήματος ("Ladys' talk", "Special yanka 65", "Babies' yanka", "It's so easy"). Δυστυχώς όμως για 'κείνον, αλλά και για το δυνατό συγκρότημα τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά.
Το δυστύχημα συγκλονίζει την Αθήνα της εποχής, γίνεται πρώτο θέμα στα μέσα και τον Τύπο, όπως ευρύτερο θέμα γίνεται και η ανύπαρκτη οδική ασφάλεια, που στέλνει στον τάφο κάμποσους νέους, ή λιγότερο νέους, κάθε βδομάδα.
Για τον χώρο του ελληνικού ροκ το δυστύχημα αυτό συνδέεται με πολλά. Φυσικά, συνδέεται με το θάνατο του Θάνου Σουγιούλ και των υπολοίπων νέων ανθρώπων, όπως και με τον σοβαρό τραυματισμό του Αλέκου Καρακαντά, δηλαδή με την ανακοπή της επιτυχημένης πορείας των Juniors, σχετίζεται όμως και με κάτι άλλο... παγκοσμίου ροκ ενδιαφέροντος. Με την αντικατάσταση του κιθαρίστα Καρακαντά από τον Eric Clapton στη σύνθεση των Juniors, για καμιά δεκαριά μέρες!
Μέσα στην ατυχία του ο Καρακαντάς θα αποδειχθεί, όμως, τυχερός. Θα βγει ζωντανός εννοούμε απ' αυτή την τρομακτική περιπέτεια και θα μπορέσει να ξαναπαίξει κιθάρα, στήνοντας ξανά σε μια τροχιά την καριέρα του.
Θα συνεχίσει με τους Juniors, θα μπει στους We Five, ένα από τα σούπερ γκρουπ της εποχής, «βαραίνοντας» σιγά-σιγά τον ήχο του και οδηγώντας τον σε άλλες σφαίρες.
Μαρτυρούν γι' αυτό οι ηχογραφήσεις του με τον Γιώργο Ρωμανό στο κλασικό πλέον LP για το χώρο του ελληνικού ροκ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» [Zodiac, 1970] και στο πολύ ωραίο τραγούδι (επίσης του Ρωμανού, σε στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου) που είπε η Δέσποινα Γλέζου «Στις 15 Ιουλίου θα γίνη έκλειψις ηλίου» [Zodiac, 1970].
Ήταν οι τελευταίες εγγραφές του Αλέκου Καρακαντά πριν φύγει για Γαλλία, συναντώντας εκεί τους Ντέμη Βισβίκη, Δημήτρη Κατακουζηνό και Γιώργο Χατζηαθανασίου, σχηματίζοντας τους Axis.
Είχαν προϋπάρξει βεβαίως οι Aphrodite's Child με την τεράστια επιτυχία τους, κι έτσι, σ' ένα έδαφος κάπως προετοιμασμένο να το πούμε, έρχεται ένα δεύτερο ελληνικό συγκρότημα στο Παρίσι, για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι Axis αποκτούν τεράστια φήμη, ο Καρακαντάς αντιμετωπίζεται σαν «ήρωας» στα live του γκρουπ, την ώρα που το "Ela-Ela" τούς τοποθετεί και στην εμπορική κορυφή.
Εδώ, σ' αυτές τις πρώτες ηχογραφήσεις των Axis, ο Καρακαντάς σπέρνει κιθαριστικό πανικό, αφήνοντας σπάνια progressive παιξίματα ("Bad times gone", "Thought", "Bad trip", "Shine lady shine", "Dedicated", "Days can be better"...).
Εσωτερικές διαφωνίες σε σχέση με την πορεία του γκρουπ θα φέρουν τον Αλέκο Καρακαντά εκτός Axis. Οι πενιές του όμως (ηλεκτρικές και κλασικές) δεν θα σβήσουν, καθώς τον συναντάμε να παίζει (πάντα φοβερά) στον πρώτο δίσκο του Σταμάτη Σπανουδάκη "Beautiful Lies" [Philips, 1972], που βγήκε κι εκείνος στη Γαλλία, καθώς και στο παγκόσμιο "Forever and Ever" [Philips, 1973] του Ντέμη Ρούσσου.
Τέλος, μιαν ακόμη δισκογραφική συμμετοχή του, ως μέλος χορωδίας(!) αυτή τη φορά καταγράφεται και στο πολύ ωραίο LP του Claudio Baglioni "E Tu..." [RCA Victor, 1974], στο οποίο τη γενικότερη επιστασία είχε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Από 'κει και πέρα η καριέρα του Αλέκου Καρακαντά παίρνει άλλη τροπή. Εν τω μεταξύ έχει αλλάξει και η μουσική πια, καθώς το ροκ στα μέσα των seventies, δεν ήταν πια εκείνο που ήταν στα sixties και στις αρχές της δεκαετίας, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται πλέον δύσκολα.
Μέσα κι έξω από τα πράγματα, για πολλά χρόνια, ο Αλέκος Καρακαντάς, θα παρατήσει σταδιακά την κιθάρα, θα ασχοληθεί περισσότερο με τα πλήκτρα, και προς αυτή την κατεύθυνση, του κιμπορντίστα πια, θα προσπαθήσει να επιβιώσει καλλιτεχνικά παίζοντας και σε λαϊκά μαγαζιά.
Τα τελευταία κάμποσα χρόνια βλέπαμε τον Αλέκο Καρακαντά (στα πλήκτρα πάντα) να εμφανίζεται με τα progressive-jazz-rock σχήματα τού φίλου του ντράμερ (από την εποχή των Axis) Χρήστου Στασινόπουλου, μαζί με παλιούς και νεότερους μουσικούς.
Πάντα αγαπητός από τους συναδέλφους του, και πάντα άψογος, ευγενής και αξιοπρεπής στις δημόσιες παρουσίες του, ο Αλέκος Καρακαντάς υπήρξε ένας τεράστιος μουσικός, που του έπρεπε πολύ μεγαλύτερη τύχη στη ζωή.
Θα τον θυμόμαστε, πάντα, όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά (ή από μακριά μέσω των δίσκων του).