Ο Inner.D. (Διαμαντής Αδαμαντίδης) είναι ηθοποιός και μουσικός παραγωγός. Μουσικά ενεργός από το 2009, η διαδρομή του περιλαμβάνει συμμετοχές σε συγκροτήματα, μουσικές συνθέσεις για θέατρο και ταινίες μικρού μήκους. Από το 2019 συνεργάζεται με τον ράπερ Ταφ Λάθος και το Full Band project του, παίζοντας μπάσο. Το πρώτο αγγλόφωνο άλμπουμ του «Slaves», που κυκλοφορεί την 1η Οκτωβρίου, αποτελείται από εννιά κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους (και ως ήχος και ως ύφος) που τα συνδέει κοινή αισθητική, δημιουργημένα τον καιρό της απομόνωσης.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Έχω μια ετεροθαλή αδελφή, αλλά δεν μεγαλώσαμε μαζί, οπότε ουσιαστικά είμαι μοναχοπαίδι», λέει. «Κατά τα άλλα, ένα κλασικό ελληνικό μοντέλο οικογένειας, ο πατέρας μου εργαζόταν τα πρωινά, η μητέρα μου στο σπίτι.
Θυμάμαι να έχω τη μουσική από πάντα στη ζωή μου. Πάντα μια κιθάρα τριγυρνούσε στο σαλόνι, έπαιζε ραδιόφωνο, δίσκοι, κασέτες στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Ήταν ένα σπίτι όπου δεν φοβόμασταν να τραγουδήσουμε. Οι γονείς μου ανήκουν σε αυτήν τη γενιά της οποίας τα ακούσματα περιλάμβαναν από Deep Purple, Beatles, Pink Floyd και David Bowie μέχρι Αλεξίου, Γιάννη Πάριο, Γιώργο Νταλάρα και αδελφούς Κατσιμίχα. Είχα μια παλέτα και διάλεξα τι μου άρεσε και τι όχι. Όταν έφτασε η ώρα να επιλέξω εγώ το τι θα ακούσω, στράφηκα περισσότερο στη μαύρη μουσική και στο χιπ-χοπ. Άκουγα Eminem, Dre, Ημισκούμπρια και τα σχετικά. Βέβαια, η πρώτη κασέτα που άκουσα στο πρώτο μου walkman ήταν οι «Πατάτες» του Χάρρυ Κλυνν.
Το γεγονός ότι μείναμε τόσο καιρό κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας και το ότι απείχα από τους κουραστικούς ρυθμούς της ζωής και του θεάτρου ελευθέρωσε κάπως τη σκέψη και τη φαντασία μου. Ουσιαστικά, αυτά τα κομμάτια είναι ιδέες ετών, μπλεγμένες με σκέψεις της περιόδου του εγκλεισμού. Ένα μείγμα οργής, αγανάκτησης αλλά και ωρίμανσης πάνω σε κάποια θέματα.
Παρατηρώντας την κλίση μου στη μουσική, οι γονείς μου με έγραψαν στο ωδείο. Έμεινα τρία χρόνια, δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι η δημιουργικότητά μου έπρεπε να μπει σε τόσο μικρά κουτάκια. Αυτά στο δημοτικό. Σήμερα, που είμαι τριάντα, ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Πέρα από αυτά τα χρόνια στο ωδείο, όλα τα υπόλοιπα όργανα τα έμαθα μόνος μου. Ακόμη και τη μουσική στον υπολογιστή και το producing. Ένα καινούργιο σύμπαν γεννήθηκε όταν ο πατέρας μου αγόρασε ένα midi καλώδιο και συνέδεσε ένα αρμόνιο με τον υπολογιστή του σπιτιού. Όλα αυτά συνέβησαν γύρω στο 2004. Ήταν μια καλή χρονιά και για μένα, όπως και για όλη τη χώρα.
Έχασα τον πατέρα μου σε μικρή ηλικία, στα δεκαεφτά, με επηρέασε πάρα πολύ. Ουσιαστικά πήρα τα ερεθίσματα και μετά έμεινα μόνος μου, να δω τι θα τα κάνω. Όταν συνέβη, λοιπόν, αποφάσισα να δώσω κατευθείαν εξετάσεις για τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, γιατί και το θέατρο ήταν κάτι που αγαπούσα από μικρός. Τα τρία χρόνια στη σχολή διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και την αισθητική μου, προφανώς και σε σχέση με τη μουσική που κάνω. Ουσιαστικά το ένα τροφοδοτεί το άλλο όλη μου τη ζωή. Έκανα μια θεατρική ομάδα με ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνούσα και δώσαμε τη δική μας οπτική στα πράγματα. Όταν έλυσα μέσα μου τα θέματα περί ομαδικότητας και ατομικότητας, αποφάσισα να προχωρήσω και λίγο παρακάτω ως Inner.D. Σε αυτό το κομμάτι με βοήθησε πολύ ‒χωρίς να το γνωρίζει απαραίτητα‒ ο Παναγιώτης (Ταφ Λάθος), που διατηρεί μια εξαιρετική στάση ως σόλο καλλιτέχνης αλλά και ως μέλος μια μπάντας, καθώς και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που παίζουμε παρέα και απαρτίζουν το Full Band Project. Πέρα από φίλοι, είναι και πηγή έμπνευσης με έναν ανεξήγητο και αδιόρατο τρόπο. Ο Γιάννης, ο Γιάννης, ο Δημήτρης, ο Δημήτρης, ο Λάμπρος, ο Μάνος, ο Γιώργος.
Το γεγονός ότι μείναμε τόσο καιρό κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας και το ότι απείχα από τους κουραστικούς ρυθμούς της ζωής και του θεάτρου ελευθέρωσε κάπως τη σκέψη και τη φαντασία μου. Ουσιαστικά, αυτά τα κομμάτια είναι ιδέες ετών, μπλεγμένες με σκέψεις της περιόδου του εγκλεισμού. Ένα μείγμα οργής, αγανάκτησης αλλά και ωρίμανσης πάνω σε κάποια θέματα.
Όταν ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να κλειστούμε ξανά στα σπίτια μας τον Νοέμβριο του 2020, κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου και άρχισα να συγκεντρώνω υλικό που θεωρούσα ότι μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ενός άλμπουμ. Ήθελα ‒και έπρεπε‒ να κρατήσω το μυαλό μου ξύπνιο και σε εγρήγορση. Έκτοτε συνέχισα να γράφω και να ηχογραφώ στο σπίτι μου ασταμάτητα μέχρι να καταλήξω σε ένα μεγάλο ποσοστό του τελικού υλικού. Οι αρχικές μου βλέψεις ήταν να κυκλοφορήσει στις αρχές του ’21, όμως μπήκαμε πιο βαθιά στη διαδικασία και μας πήρε περισσότερο καιρό ‒ ήταν για καλό, τελικά. Στον δίσκο συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια στο φωνητικό μέρος η Κατερίνα Πλεξίδα, η οποία αγκάλιασε και υποστήριξε αυτό το πρότζεκτ όσο κι εγώ ‒ την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό, γιατί η συμβολή της υπήρξε πολύτιμη. Στον δίσκο υπάρχει επίσης το «Long live the patience», ένα κομμάτι που έχουμε φτιάξει παρέα με τον Μάνο Αγγελάκη, έναν ταλαντούχο άνθρωπο με τον οποίο ήθελα να συνεργαστώ και πέρα από τα όρια της μπάντας και ένιωθα ότι έτσι όπως είχα γράψει αυτό το κομμάτι, έπρεπε να ειπωθεί και από τους δυο μας. Tέλος, θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη, τον DJ Micro, που υπογράφει τη μeίξη και το mastering αυτού του δίσκου και ήταν εκεί έναν ολόκληρο χειμώνα και ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να κάνει αυτά τα εννιά κομμάτια να ακούγονται όπως εγώ ονειρεύτηκα, βάζοντας κι αυτός καταλυτικά την ταυτότητά του και την υπογραφή του σε όλα. Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει αυτόν τον δίσκο καλύτερα από εμένα.
Ονόμασα το άλμπουμ “Slaves”, γιατί η ιδέα του όλου concept στηρίχτηκε στο ομώνυμο κομμάτι. Όλοι σκλάβοι των πάντων και τα πάντα σκλάβοι μας.
Θα έλεγε κανείς πως είμαι τόσο απαισιόδοξος, που τελικά φτάνω στο άλλο άκρο και αγγίζω τις παρυφές της απόλυτης αισιοδοξίας. Θεωρώ ότι ως λαός βρισκόμαστε σε ένα τέλμα αισθητικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό. Ωραία τα λέμε στα τραγούδια, αλλά πρέπει σε κάποια φάση να καταλάβουμε τι θα πει “πολιτεύομαι”. Δεν πολιτεύομαι μόνο μπροστά στην κάλπη ‒ασχολίαστο το πώς‒ αλλά και μπροστά στον καθρέφτη. Παίρνω θέση κοινωνικά με όλη μου την ύπαρξη, όπως αυτή έχει δομηθεί. Τι ακούω, τι βλέπω, τι διαβάζω, τι τρώω, τι πίνω, πώς μιλάω, πώς αγαπάω, πώς ερωτεύομαι, πώς συμπεριφέρομαι στον αδύναμο, στις γυναίκες, στα ζώα. Υστερούμε σε πολλά πράγματα. Πρωτίστως προσπαθώ να το επισημαίνω αυτό στον εαυτό μου και χρησιμοποιώ ως αφετηρία τη μουσική και το θέατρο που κάνω για να εξυγιάνω και τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, αλλά προσπαθώ.
Inner.D. feat. Manos Angelakis - Long Live The Patience
To άλμπουμ «Slaves» του Inner.D. κυκλοφορεί από την Bashment Records σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.