Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν η Record Store Day και τα δισκοπωλεία της πόλης είχαν την τιμητική τους. Το Intersonik Net Radio έστησε ένα street party στην Ηπίτου ειδικά για την περίσταση, το six d.o.g.s, το οποίο έχει τη δική του δισκογραφική εταιρεία που κυκλοφορεί μόνο βινύλια, οργάνωσε ένα τεράστιο παζάρι με δίσκους και συναφή αντικείμενα και σχεδόν όλα τα δισκάδικα συμμετείχαν με ειδικές προσφορές και εκπτώσεις.
Και όχι, όλο αυτό δεν αφορά μόνο τους χίπστερ. Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και στην έτερη μεγάλη εκδήλωση του χώρου, το «Vinyl is back», δείχνει ότι αυτού του είδους τα events δεν τα παρακολουθεί αποκλειστικά ένα ειδικό κοινό. Αν πιστεύετε ότι το βινύλιο έχει πεθάνει πια στις μέρες μας, θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Στην Αθήνα υπάρχουν 60 περίπου δισκοπωλεία. Μιλάμε για μικρά μαγαζιά που συνήθως ειδικεύονται σε κάποιο είδος μουσικής. Για παράδειγμα, στο Art Nouveau θα βρεις κυρίως Progressive και κλασικό ροκ, στο Dark Side Records goth και μέταλ, στο Imantas, low bap, στο Rock'n'Roll Circus κυρίως μαύρη μουσική, τζαζ, σόουλ και φανκ, στο Kasseta Record Shop ηλεκτρονική μουσική από edits, italo disco και Balearica μέχρι τις σκηνές του Ντιτρόιτ και του Σικάγο. Στο «Δισκάδικο», που μεταφέρθηκε πέρσι στο Μοναστηράκι από τους Αμπελόκηπους, υπάρχει μεγάλη ποικιλία, το ίδιο και στο Μουσικό Εργαστήρι, το πιο παλιό «εν ζωή» δισκάδικο της πόλης, ενώ μία από τις πιο νέες προσθήκες, το Homcore, πουλάει, εκτός από βινύλια, και συνθεσάιζερ, στο διπλανό δωμάτιο από το στούντιο του Leon Segka.
Στην εποχή του streaming, τι σημαίνει να έχεις το Νο 1 άλμπουμ;
Σύμφωνα με την εταιρεία Nielsen και την ετήσια έρευνά της για την αμερικανική αγορά, οι πωλήσεις βινυλίου έχουν εκτοξευθεί κατά 260% από το 2009. Μόνο το 2014 πουλήθηκαν 9,2 εκατ. δίσκοι βινυλίου. Μπορεί να μιλάμε μόλις για το 3% των πωλήσεων της παγκόσμιας αγοράς, όμως παρατηρείται σαφώς μια ανοδική τάση. Μένει να φανεί αν αυτό θα φτάσει στα όρια της «αναβίωσης» ή θα καταγραφεί απλώς ως μία ακόμα μόδα που θα περάσει. Ένα επιπλέον στοιχείο που ίσως να συνδυάζεται με το φαινόμενο είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας οι πωλήσεις των «άλμπουμ καταλόγου» (δηλαδή αυτών που βγήκαν σε κυκλοφορία τουλάχιστον 18 μήνες πριν) ξεπέρασαν αυτές των νέων άλμπουμ, και μάλιστα κατά 4,3 εκατ. αντίτυπα.
Βέβαια, στην Αμερική, όπου καλώς ή κακώς γεννιούνται οι περισσότερες τάσεις στη μουσική βιομηχανία, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για το αν υφίστανται πια άλμπουμ όπως τα ξέραμε. Στην εποχή του streaming, τι σημαίνει να έχεις το Νο 1 άλμπουμ; Σίγουρα δεν είναι το άλμπουμ που έχουν αγοράσει οι περισσότεροι. Στο αμερικανικό billboard μετράνε πια, εκτός από τις φυσικές πωλήσεις, τα ψηφιακά downloading αλλά και τις φορές που ακούστηκε ένα άλμπουμ στις υπηρεσίες streaming, όπως το Spotify. Όμως αρκεί να ακουστεί μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι αρκετές φορές (συγκεκριμένα 1.500 φορές) και κανένα άλλο από τα τραγούδια που το συνοδεύουν στον δίσκο και αυτό θα καταμετρηθεί ως «πώληση» ενός άλμπουμ. Το τελευταίο άλμπουμ του Kanye West, το «The Life of Pablo», είναι το πρώτο στην ιστορία που έφθασε στην πρώτη θέση του chart βασιζόμενο κατά 70% στις ακροάσεις των streaming υπηρεσιών.
Σε έναν τέτοιο κόσμο πώς μπορεί να σταθεί το βινύλιο; Οι λάτρεις του θα μιλήσουν για την «τελετουργία» της ακρόασης ενός δίσκου στο πικάπ που συγκεντρώνει όλη την προσοχή σου, για τον καλύτερο ποιοτικά ήχο που αποδίδει το συγκεκριμένο μέσο, για το εξώφυλλο που το συνοδεύει και αποτυπώνει πλήρως την αισθητική του καλλιτέχνη, λόγω του μεγέθους, και άλλα πολλά. Σίγουρα με την πρόοδο της τεχνολογίας η μουσική γίνεται πιο προσιτή σε όλους. Aπό το δωμάτιο του σπιτιού σου και με ελάχιστο κόστος μπορείς να αποκτήσεις τεράστιες μουσικές βιβλιοθήκες. Όμως αυτή η εξατομικευμένη εμπειρία δεν χτίζει κοινότητες και εδώ ακριβώς βρίσκεται η σημασία και ο ρόλος των δισκάδικων στην πόλη ως μικρών γωνιών πολιτισμού, μέσω των οποίων ο μουσικόφιλος μπορεί να μάθει κάτι που δεν θα το έχει επιλέξει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.