Στις 26 Μαΐου μια ντίβα του καμπαρέ επιστρέφει ξανά στην Αθήνα. Η Ute Lemper, μοναδική χορεύτρια, ερμηνεύτρια και ηθοποιός θα παρουσιάσει μια παράσταση-αφήγηση στο Μέγαρο Μουσικής, με τίτλο Last Tango in Berlin. Η παράσταση ταξίδι στο χρόνο και στην επαφή της Λέμπερ με τις διαφορετικές κουλτούρες όλα αυτά τα χρόνια μιας αστραφτερής και αξιοθαύμαστης καριέρας στις πόλεις του κόσμου. Νέα Υόρκη, Βερολίνο. Παρίσι, Μπουένος Άιρες, Βιέννη, Σίδνεϊ.
Όταν μιλάμε για καμπαρέ, οι σταρς του είδους μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αναμφίβολα ένα από αυτά τα ονόματα σε αυτή την μικρή λίστα είναι της Ούτε Λέμπερ. Οι ερμηνείες της στα τραγούδια των Μπρεχτ και Βαϊλ την έκαναν διάσημη παγκοσμίως, αλλά δεν περιορίστηκε ποτέ μέσα σε αυτό. Αρκούν ελάχιστα λεπτά για να καταλάβει κανείς το μεγάλο ταλέντο της. Η παρουσία της είναι καθηλωτική. Όπως συμβαίνει με τις μεγάλες προσωπικότητες του θεάματος και μόνο η πληθωρική της παρουσία στη σκηνή μαγνητίζει το κοινό με την πολύπλευρη καλλιτεχνική της προσωπικότητα.
Είμαι Νεοϋορκέζα με την Ευρώπη πάντα στην καρδιά μου. Δε νοιώθω καθόλου Αμερικανίδα. Η ευρωπαϊκή κληρονομιά είναι ο θησαυρός μου. Αυτή την ταυτότητα θέλω να μεταφέρω κάθε φορά με τις παραστάσεις μου.
«Και ενώ θα είναι πάντα αυτά τα τραγούδια που καθορίζουν την καριέρα μου, θεωρώ τον εαυτό μου εντελώς απελευθερωμένο καλλιτεχνικά», λέει. «Αυτό που με εμπνέει είναι βασικά η ζωή. Έχω δημιουργήσει μια τόσο πλούσια ζωή με έναν πολύ προσωπικό τρόπο, με τα παιδιά μου και τη ζωή μου στη Νέα Υόρκη. Νομίζω ότι δεν είμαι παθιασμένη για κάτι συγκεκριμένο, έχω πάθος για τα πάντα. Για την ίδια τη ζωή, την αγάπη και την εμπειρία».
Της στείλαμε ένα μέιλ, όπως την προηγούμενη φορά που είχε έρθει στην Αθήνα. Το πρωί βρήκαμε στο μειλ τις απαντήσεις της. Εκτός από σοβαρός επαγγελματίας η Ούτε Λέμπερ είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να συζητήσεις για πολλά.
«Ο τίτλος «Τελευταίο Τανγκό στο Βερολίνο» είναι συμβολικός», γράφει. «Μιλά για την στιγμή της τελευταίας ελευθερίας πριν από την Έξοδο, για το όνειρο πριν από τη σκοτεινή εποχή, αλλά και για τη συλλογική επιθυμία του πάθους και της αποπλάνησης με ορμή και χωρίς λογοκρισία. Στην παράσταση αυτή υπάρχουν τα τραγούδια που με συνόδευαν στο ταξίδι της ζωής μου από αυτά της Πιάφ και του Πιατσόλα μέχρι τα δικά μου. Είναι με τη σειρά του ένα συμβολικό ταξίδι μέσα στον αιώνα και μέσα από τη ζωή μου, που αντικατοπτρίζει τις χώρες που έχω ζήσει και την έμπνευση που μου έχουν δώσει».
— Μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα πολιτικό γεγονός ή μια πολιτική περίοδο που άσκησαν μεγάλη επιρροή σε εσάς καλλιτεχνικά;
Φυσικά. Γεννήθηκα 15 χρόνια μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή ήταν μια περίπλοκη ταυτότητα. Είχα πολλά αναπάντητα ερωτήματα στην καρδιά μου και μέχρι σήμερα δεν έχω κατορθώσει να δώσω όλες τις απαντήσεις. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν μια απίστευτα σημαντική στιγμή για τη Γερμανία, με όραμα και πολλούς ταλαντούχους και σπουδαίους καλλιτέχνες που μετανάστευσαν για να τροφοδοτήσουν τον πολιτισμό άλλων λαών, ως επί το πλείστον τις ΗΠΑ. Αν εξετάσουμε τους καλλιτέχνες αυτούς μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της Βαϊμάρης, θα δούμε ότι το προοδευτικό πνεύμα και έργο που ανέπτυξαν δε θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με τόσο μεγάλη ένταση, σε κανέναν άλλο πολιτικό ορίζοντα. Έτσι όταν μετανάστευσαν άφησαν πίσω το καινοτόμο και επαναστατικό έργο τους ως παρελθόν, για να δημιουργήσουν μια νέα πιο ήμερη ταυτότητα. Εμένα προσωπικά, η πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι ένα γεγονός που με έχει σημαδέψει με απόλυτο τρόπο. Όμως περισσότερο, με σημάδεψε η ζωή μου, εδώ στη Νέα Υόρκη. Εδώ και 18 χρόνια ζω σε ένα τόπο μεγάλης ποικιλομορφίας και είναι το πιο απελευθερωτικό και εμπνευστικό πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί.
— Αισθάνεστε σαν Ευρωπαία στη Νέα Υόρκη ή σαν πολίτης του κόσμου, σχεδόν δίχως μνήμη;
Είμαι Νεοϋορκέζα με την Ευρώπη πάντα στην καρδιά μου. Δε νοιώθω καθόλου Αμερικανίδα. Η ευρωπαϊκή κληρονομιά είναι ο θησαυρός μου. Αυτή την ταυτότητα θέλω να μεταφέρω κάθε φορά με τις παραστάσεις μου.
Η ποίηση είναι σαν ένα κρυστάλλινο πρίσμα. Αντανακλά τη ζωή και όλα τα χρώματα που συμπεριλαμβάνει. Η ποίηση είναι μια συγκέντρωση όσων υπάρχουν γύρω μας, θραύσματα των συναισθημάτων, πτυχές των οραμάτων και της ομορφιάς , μια ανάσα ζωής . Μπορεί να είναι μια στιγμή ακινησίας ή μια στιγμή καταιγίδας και πάθους. Η μουσική για μένα πρέπει να υπηρετεί την ακεραιότητα της ποίησης, να μη την διαταράσσει. Αυτό κάνω όταν έχω μπροστά μου για παράδειγμα τους στίχους της ποίησης του Νερούδα. Με την ίδια περίσκεψη σκύβω επάνω σε κάθε λογοτεχνικό κείμενο. Το θέμα της αγάπης, του έρωτα συνδέεται πάντα με πολύ μουσική.
— Αν ανατρέξετε στην καριέρα σας, ποιές στιγμές θεωρείτε πιο σημαντικές;
Νομίζω οι ερμηνείες μου και η αναβίωση της μουσικής του Βάιλ και των άλλων συνθετών της εποχής της Βαϊμάρης. Ήταν απαραίτητο η μεταπολεμική Γερμανία να αντιμετωπίσει τις ερωτήσεις σχετικά με το παρελθόν της και να ανοίξει ένα διάλογο για την περίπλοκη ταυτότητά της. Τα κομμάτια μιας σχετικά "εμπορικής" μου διαδρομής στα μιούζικαλς όπως το Καμπαρέ και το Σικάγο, ακόμα και αν δεν ήμουν ποτέ εντελώς χαρούμενη όταν έκανα αυτές τις ερμηνείες. Οι συναυλίες που έχουν σαν περιεχόμενο, αυτό ακριβώς που μου αρέσει να κάνω στη μουσική: να συνδέω και να φέρνω το παλιό ρεπερτόριο στον καινούργιο αιώνα. Είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου και το πιο ερευνητικό.
— Ποια τραγούδια σας αγαπάτε περισσότερο και ποια είναι αυτά που πάντα ζητά το κοινό σας;
Είναι το Sourabaya Johnny , το Ballad of Mack the Knife, το Dans le port d' Amsterdam και το Ne me quitte pas. Αυτά είναι τα πιο αγαπημένα μου και τα πιο αγαπημένα του κοινού μου. Δεν παραλείπω να τα λέω στα live.
Info:
Ute Lemper – Last Tango in Berlin
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
26 Μαΐου 2015
Ώρα Έναρξης: 20:30