Η Billie Eilish (προφέρεται Άιλις) δεν έχει κλείσει καλά-καλά τα 17 και εξελίσσεται σταδιακά σε μία από τις σημαντικότερες ποπ σταρ της γενιάς της.
Στις 29 Μαρτίου θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ της με τον τίτλο «When we all fall asleep, where do we go?» και είναι ένα από τα πολυαναμενόμενα της χρονιάς. Τα πρώτα δείγματα είναι εξαιρετικά και φανερώνουν ένα εντελώς διαφορετικό teen idol απ' αυτά που έχουμε συνηθίσει.
Όταν ξεκίνησε την καριέρα της σε ηλικία 14 χρονών είδε το πρώτο της κομμάτι, το «Ocean Eyes», μια μπαλάντα για ένα πρώην αγόρι της στο οποίο ακουγόταν σαν μια έφηβη Lana del Rey, να γίνεται viral με το που το ανέβασε στο SoundCloud και να την εκτοξεύει στο σύμπαν της ποπ ελίτ.
Είναι κάπως κλισέ να γράψεις ότι η Eilish ακούγεται πιο ώριμη από την ηλικία της. Αυτό που την κάνει κυρίως να ξεχωρίζει είναι ότι ακολουθεί έναν δικό της δρόμο που φαίνεται από την αισθητική αλλά και από το ύφος της μουσικής της.
Οι followers της στο Instagram ξεπέρασαν γρήγορα τα 10 εκατομμύρια (σήμερα ο αριθμός φτάνει τα 15 εκατομμύρια και διαρκώς ανεβαίνει). Μέσα σε έναν χρόνο μόνο, από ανερχόμενο ταλέντο που αφορούσε ένα συγκεκριμένο ηλικιακά και μουσικά κοινό έγινε το next big thing που συζητούσαν όλοι.
Σε συνεντεύξεις της δήλωνε συχνά το άγχος που της προκαλούσε αυτή η αλλαγή, κυρίως το ότι την αναγνωρίζουν πλέον στον δρόμο, όπου κι αν πηγαίνει.
Billie Eilish - Ocean Eyes (Official Music Video)
Το «Ocean Eyes» ήταν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που είχε μια ακόμα πιο συναρπαστική συνέχεια. Το επόμενο κομμάτι της, το «Bellyache», πιο ρυθμικό και uplifting, είχε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, όπως και η συνεργασία της με τον επίσης πιτσιρικά και νέο σούπερ σταρ του R&B, Khalid, στο «Lovely». Και οι δύο ήταν στη σχετικά έγκυρη λίστα του BBC με τίτλο «Sound of» που αφορούσε τα νέα ταλέντα που θα έκαναν ντόρο το 2018.
Η Eilish συνυπογράφει τη μουσική της με τον μεγαλύτερο αδερφό της Finneas O'Connor, ο οποίος έχει αναλάβει και την παραγωγή και είναι γνωστός περισσότερο ως ηθοποιός σε δεύτερους ρόλους τηλεοπτικών σειρών.
Το «Ocean Eyes» ήταν ένα κομμάτι που προόριζε για το ροκ συγκρότημά του, τους μετριότατους Slightlys, αλλά το έδωσε στην αδερφή του. (Μεταξύ μας, πολύ καλά έκανε, με την αδερφή του ακούγονται πραγματικά εμπνευσμένοι οι στίχοι.)
Μεγάλωσαν σε καλλιτεχνικό περιβάλλον στην καρδιά του Λος Άντζελες. Οι γονείς τους, άσημοι ηθοποιοί, ζορίζονταν να βρουν ρόλους για να τα βγάλουν πέρα. Τα περισσότερα κομμάτια της τα έγραψε στο υπνοδωμάτιό της.
Μάλιστα, όταν μιλάει για την παιδική της ηλικία δεν κρύβει το γεγονός ότι οι γονείς της συνήθιζαν να κοιμούνται σε ένα στρώμα στο σαλόνι για να είναι πιο άνετα τα παιδιά τους. Ακόμα ζει μαζί τους.
Σήμερα σχολιάζει τα ρούχα που λαμβάνει κατά καιρούς από διάφορους σχεδιαστές και το ότι δεν χωράνε στην ντουλάπα της, επειδή εκεί βάζουν τα ρούχα τους και οι γονείς της.
«Οι άνθρωποι που μου στέλνουν αυτά τα πράγματα δεν συνειδητοποιούν ότι μεγάλωσα φτωχικά και δεν ζω σε ένα πλούσιο, μεγάλο σπίτι που να τα χωράει όλα» δήλωσε αφοπλιστικά σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο «Rolling Stone».
«Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ σταρ. Ήταν σκληρά εργαζόμενοι και πάντοτε ευχόμουν να μπορέσουν να κάνουν κάποια στιγμή μεγάλη καριέρα. Δεν έγινα διάσημη επειδή ήταν κι εκείνοι διάσημoι. Δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα».
Είναι κάπως κλισέ να γράψεις ότι η Eilish ακούγεται πιο ώριμη από την ηλικία της. Αυτό που την κάνει κυρίως να ξεχωρίζει είναι ότι ακολουθεί έναν δικό της δρόμο που φαίνεται από την αισθητική αλλά και από το ύφος της μουσικής της.
Ταυτόχρονα, τρέφει μια υγιή εφηβική περιέργεια για το μακάβριο. Μπορεί να ακούγεται σαν μια ηλεκτρονική ανήλικη Fiona Apple –και δεν νομίζω ότι είναι υπερβολική η σύγκριση‒, προσπαθεί όμως περισσότερο να πλησιάσει αισθητικά τον σκοτεινό σουρεαλισμό του Marilyn Manson ή την εμμονή της Lady Gaga με τα τέρατα.
Έτσι, ξεφεύγει εντελώς από την clean-cut εικόνα στάρλετ που ξεπετάγονται κατά καιρούς από το Disney Club ή από κάθε teen pop στερεότυπο.
Αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές στα νέα της κομμάτια που χαρακτηρίζονται από μινιμαλιστικά ηλεκτρονικά beats και φορτισμένες ερμηνείες ακόμα κι όταν τραγουδάει για εφηβικά άγχη, π.χ. ένα πάρτι που τελείωσε, φίλους που έχασε ή αγόρια που της έριξαν χυλόπιτα.
Τα βίντεο της είναι τρομακτικά και σχεδόν προκλητικά μέσα στην αυστηρότητά τους. Δεν έχουν ίχνος σεξουαλικότητας ή χαριτωμενιάς. Στο «Βury a friend», σε μια σκηνή -σοκ, καρφώνουν σύριγγες στη γυμνή της πλάτη ή την αγγίζουν διάφορα χέρια (το έγραψε για τις διάφορες φοβίες που έχει, π.χ. με τις βελόνες).
Billie Eilish - Bury a friend
Το «When a party's over» είναι απλώς αηδιαστικό. Πίνει κάτι σαν μαύρο γάλα και αρχίζει να το αιμορραγεί από τα μάτια και το στόμα. Συχνά μοιάζει σαν να παίζει σε κάποιο horror manga που μεταφέρεται στη live-action εκδοχή του.
Δεν είναι τυχαίο που το πιο πρόσφατο βίντεο της είναι σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Γιαπωνέζου εικαστικού Takashi Murakami, του οποίου το έργο είναι στα όρια μεταξύ υψηλής τέχνης και ποπ κουλτούρας.
Ένα σήμα κατατεθέν του είναι τα πολύχρωμα, «χαμογελαστά» λουλούδια ή κωμικοτραγικά πλάσματα επηρεασμένα από την κουλτούρα των otaku. Ο Murakami τη μεταμορφώνει σε αραχνοειδές τέρας που τρομοκρατεί τα άμοιρα λουλουδάκια και μια ολόκληρη πόλη. (Μπορείς να το δεις μόνο στο Apple Music μέχρι στιγμής).
Η Billie Eilish είναι ιδιαίτερη, πέρα από τα όρια του mainstream. Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς σε αυτή την ηλικία που να κάνει τόσο ενδιαφέρουσα ποπ. Μένει, βέβαια, να ακούσουμε όλο το άλμπουμ για να έχουμε συνολική εικόνα.
Σε μια κριτική συναυλίας της στην «Guardian», πάντως, έγραψαν ότι ήταν συναρπαστικό το να βλέπεις ένα τόσο μεγάλο νεανικό κοινό να τραγουδάει εμψυχωτικούς στίχους τύπου «I'm not afraid any more» από το «Bored».
«Είναι αδύνατον να μην αναρωτηθείς τι ετοιμάζει στο μέλλον αυτή η ταλαντούχα έφηβη, όταν σταματήσουν οι τσιρίδες και τα ουρλιαχτά της πιτσιρικαρίας».
Billie Eilish - When the party's over