Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου συνέβησαν μερικά πολύ αξιοσημείωτα πράγματα για τo ροκ στα αμερικανικά και βρετανικά charts. Αρχικά, στη δεκάδα των τελευταίων υπήρχαν πέντε ολόκληροι δίσκοι που εμπίπτουν στην κατηγορία του ρoκ, με τις περιπτώσεις των Prophets of Rage και National να ξεχωρίζουν, γεγονός που στις μέρες μας είναι τόσο σπάνιο όσο και ένας νέος δίσκος των Rolling Stones. Την ίδια στιγμή, στην κορυφή και των δύο charts βρισκόταν ένα άλλο ροκ άλμπουμ (το έκτο φέτος που φτάνει στο Νο 1 στα αμερικανικά charts) από μια μπάντα που είναι συνηθισμένη σε τέτοιες εμπορικές επιτυχίες. Ο λόγος φυσικά για τους Foo Fighters και το νέο, ένατο άλμπουμ τους με τίτλο «Concrete and Gold». Επίσης, αυτή την εβδομάδα κατάφερε να σκαρφαλώσει στη δεκάδα των βρετανικών charts και το άλμπουμ με τα greatest hits του συγκροτήματος που είχαν κυκλοφορήσει το 2009. Όχι ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση είτε σ' εμάς είτε στον ίδιο τον Dave Grohl και την μπάντα του, αφού μέχρι σήμερα έχουν βαρεθεί να κερδίζουν πρωτιές: δύο δίσκοι που έγιναν Νο 1 στο Billboard, 24 singles στο top 10 των αμερικανικών mainstream rock charts, 15 εκατομμύρια πωλήσεις άλμπουμ μόνο στη χώρα τους, τέσσερις δίσκοι βραβευμένοι με Grammy για το καλύτερο ροκ άλμπουμ της χρονιάς, συνεχόμενες sold-out συναυλίες και πολλές άλλες διακρίσεις που θα χρειαζόμουν ξεχωριστό κείμενο για να τις χωρέσω. Γιατί όμως τόση αγάπη για μια μπάντα της οποίας η μουσική, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι απλώς συμπαθητική;
Ασφαλές ροκ για όλη την οικογένεια, την εποχή που χρειαζόμαστε αιχμηρή ροκ περισσότερο από ποτέ.
Σοβαρά όμως, έχει καταντήσει ο μαϊντανός της mainstream μουσικής βιομηχανίας. Όλοι φτιάχνουν την αγιογραφία του, αλλά κανείς δεν πηγαίνει τη συζήτηση στην ουσία του θέματος, δηλαδή στη μουσική του. Μάλλον γιατί αν πιαστούμε από αυτή, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αν το καλοσκεφτείτε, η τελευταία φορά που ο Dave Grohl συμμετείχε σε κάποιο μουσικό εγχείρημα που συζητήθηκε σοβαρά και είχε κάποια πραγματική μουσική αξία ήταν ως drummer σε ένα από τα καλύτερα ροκ άλμπουμ της νέας χιλιετίας, το «Songs for the deaf» των Queens Of The Stone Age. Αυτό όμως συνέβη πριν από 15 χρόνια. Τώρα, αν θέλουμε να τον συναντήσουμε σε κάποια άλλη σπουδαία δισκογραφική δουλειά, θα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, αρχές της δεκαετίας του 1990, στα δύο αριστουργήματα των Nirvana, το «Nevermind» και το «In Utero».
Έτσι, έρχομαι στο ζουμί της υπόθεσης. Ό,τι και αν κάνει ο Dave Grohl στην καριέρα του, όλοι θα τον θυμούνται ως τον drummer των Nirvana. Αυτό όμως δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως η πρώην μπάντα του ήταν τόνους πιο θρυλική σε σχέση με την τωρινή. Ο ίδιος έχει βάλει το χεράκι του για να κρατήσει ζωντανό αυτόν το μύθο, κάνοντάς τον μέρος και λόγο επιτυχίας της μετέπειτα ζωής του. Παίζει τον ρόλο περίφημα και του ταιριάζει. Μοιράζει τις δυνάμεις του εξίσου στις δημόσιες σχέσεις της δικής του μπάντας και στη συντήρηση της ιδιότητάς του ως πρώην μέλους των Nirvana. Αποκαλύπτει συνεχώς νέες ιστορίες για τον Kurt Cobain, χώνεται σε οτιδήποτε τους αφορά, παίρνει βραβεία για χάρη τους, τους διασκευάζει, φτιάχνει ντοκιμαντέρ με αφορμή αυτούς και γενικά δεν λέει να αφήσει αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας στην άκρη, γιατί πολύ απλά δεν τον συμφέρει. Ναι, σύμφωνοι, υπήρξε βασικό μέλος ενός εκ των σπουδαιότερων συγκροτημάτων της μουσικής ιστορίας, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει απ' οτιδήποτε έκανε στη συνέχεια.
Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, λοιπόν, αυτή του η συμμετοχή στο εμβληματικό συγκρότημα τού άνοιξε την πόρτα, στα πρώτα του προσωπικά βήματα, για τη συνεργασία του με τέρατα της αμερικανικής ροκ γενεαλογίας και του χάρισε συμβόλαια με μεγάλες δισκογραφικές. Ο Dave Grohl γνωρίζει τον τρόπο να είσαι επιτυχημένος rock star σήμερα: βάλε δυο-τρία θρυλικά ονόματα να συμμετέχουν στον δίσκο (John Paul Jones, Paul McCartney, Joe Walsh κ.ά.) μαζί με μερικά πιο ποπ για να πιάσεις κι άλλο κοινό (Justin Timberlake), οργάνωσε μια μεγάλη καμπάνια προώθησης του δίσκου και γενικά κάνε ό,τι μπορείς για να αποπροσανατολίσεις το κοινό από την ουσία. Αυτή είναι η μουσική, για να μην ξεχνιόμαστε. Και εκείνη των Foo Fighters, στη χειρότερη των περιπτώσεων, είναι κακή και στην καλύτερη, απλώς συμπαθητική. Είναι ραδιοφωνικό, ακίνδυνο ροκ που κάθε φορά ακολουθεί τον ίδιο τυφλοσούρτη για να πετύχει: μάτσο κιθάρες, ήχος διαστάσεων αρένας, κάποιες μελωδίες, μερικά ουρλιαχτά και... έχουμε ακόμα έναν δίσκο των Foo Figters! Άλλωστε, συνταγή που πετυχαίνει δεν την αλλάζεις.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, δεν είναι ότι η μουσική των Foo Fighters δεν έχει απολύτως καμία αξία. Υπάρχουν αμέτρητοι fans ανά την υφήλιο που γεμίζουν στάδια και τραγουδούν όλοι μαζί τα τραγούδια των Αμερικανών. Ο Dave Grohl είναι ένας entertainer. Ξέρει πώς να ψυχαγωγήσει τους πιστούς του, πώς να κάνει ένα πολύ διασκεδαστικό show και τελικά να φτιάξει μουσική που δεν μπορείς ούτε να μισήσεις αλλά ούτε και να αγαπήσεις πραγματικά. Άλλωστε, το έχει πει και ο ίδιος: «Θέλω να θεωρούμαστε η απάντηση της γενιάς μου στον Tom Petty, μια συνεπής μηχανή παραγωγής hits που φτιάχνει ροκ της εργατικής τάξης». Αν εκεί τελειώνει ο ρόλος της κορυφαίας εμπορικά ροκ μπάντας του πλανήτη, του μουσικού είδους που κάποτε σήμαινε κάτι παραπάνω από μερικά ευπώλητα και πιασάρικα κομμάτια, τότε κάτι πάει όντως πολύ στραβά. Ασφαλές ροκ για όλη την οικογένεια, την εποχή που χρειαζόμαστε αιχμηρή ροκ περισσότερο από ποτέ.
Δυστυχώς, η πρωτιά των Foo Fighters στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά charts δεν είναι απόδειξη της επιστροφής του ροκ αλλά επισφράγιση του αργού και βασανιστικού θανάτου του.
Foo Fighters - Run