Lana Del Rey
Blue Banisters
O πιο περίεργος, πολύπλευρος και αυτοβιογραφικός δίσκος της Lana Del Rey. Για πρώτη φορά στην καριέρα της γίνεται έντονα προσωπική και δεν υιοθετεί την εστέτ περσόνα που μας έχει συνηθίσει στις προηγούμενες δουλειές της ‒ ή μήπως γενικότερα μας δουλεύει; Δεν έχει σημασία. Από την παραγωγή λείπει ο συνεργάτης της τα τελευταία χρόνια Jack Antonoff κι αυτό κάνει τα τραγούδια του άλμπουμ πιο ατμοσφαιρικά, πιο αργά, σχεδόν εμμονικά, εκφράζουν, όμως, απόλυτα το 2021. Στο «Dealer» ουρλιάζει, στο «Black bathing suit» εξομολογείται σχετικά με την πανδημία ότι «αν αυτό είναι το τέλος, τότε θέλω έναν σύντροφο», ενώ στο «Wildflower Wildfire» αναφέρεται στα τραυματικά παιδικά της χρόνια. Όσο παιρνούν τα χρόνια η Lana γίνεται ακόμα περισσότερο αμφιλεγόμενη, αινιγματική, αλλά σίγουρα ποτέ βαρετή. Ένας καλλιτέχνης που σου έρχεται στο μυαλό αναπάντεχα όταν ακούς τα νέα της κομμάτια είναι ο Leonard Cohen. Ξεχωρίζουν τα: «Arcadia», «Sweet Carolina», «Black bathing suit».
Duran Duran
Future Past
Ακριβώς σαράντα χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Duran Duran επιστρέφουν όχι με κάποια επανέκδοση αλλά με καινούργια τραγούδια και κάποια ας την πούμε ανανέωση. Τα τραγούδια γράφτηκαν πριν από την καραντίνα, σύμφωνα με τον John Taylor, και αφορούν τις κρίσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Παρουσιάζει το άλμπουμ κάπως μουντό. Γιατί άραγε; Το «Future Past» δεν υστερεί σε λάμψη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν τους. Η φωνή του Simon Le Bon ακούγεται σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έχουν μια πλειάδα εκλεκτούς καλεσμένους στην παραγωγή, όπως οι Erol Alkan, Giorgio Moroder και Mark Ronson, ενώ συμμετέχουν οι Tove Love, Ιvorian Doll, Chai και Mike Garson. Τη θέση του Andy Taylor εδώ έχει πάρει ο Graham Coxon των Blur. Γίνεται πάντα πάρτι στο ηλεκτρονικό φανκ σύμπαν των Duran Duran και θα ήταν κάπως ξενερωτικό να ήταν διαφορετικά. Ξεχωρίζουν τα: «Anniversary», «All of You», «Beautiful Lies», «More Joy»!
The War on Drugs
I Don’t Live Here Anymore
Στο πέμπτο τους άλμπουμ οι War of Drugs εξελίσσονται με απροσδόκητο τρόπο. Τα κομμάτια που παρουσιάζουν εδώ πρέπει να θεωρηθούν μια μικρή νίκη έναντι όσων θεωρούσαν τη μουσική τους μονότονη ή τον Adam Granduciel μέγα κλέφτη. Όπως δήλωσε, το άλμπουμ μιλάει «για το πώς είναι να μεγαλώνεις, να γερνάς και να ξεπερνάς τον εαυτό σου, αλλάζοντας εντελώς». Και είναι ακριβώς όπως τα λέει. Γράφει τις πιο συνηθισμένες ροκ μελωδίες, αντλώντας στοιχεία από το shoegaze, τον Bruce Springsteen και τον Bob Dylan, δημιουργώντας έναν ήχο καταδικό του, απαλό και θεραπευτικό. Δεν υπάρχει ούτε μια αδύναμη στιγμή στο άλμπουμ. Ξεχωρίζουν τα: «Living Proof», «Change», «I don’t live here anymore».
James Blake
Friends That Break Your Heart
Ο James Blake φτιάχνει ένα αξιομνημόνευτο άλμπουμ για τις τοξικές, χαμένες φιλίες που μοιάζουν περισσότερο με καταραμένες ερωτικές σχέσεις και μοιάζει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια όταν τραγουδάει «Ιt hurts like the end of the world» («Πονάει σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου») στο «Coming Back» μαζί με τη SZA. Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης οι JD, SwaVay, Monica Martin. Ελάχιστοι καλλιτέχνες μπορούν να εκφράσουν τόσο συναίσθημα από ένα trap beat και ο Blake είναι ένας από αυτούς. Ξεχωρίζουν τα: «Coming Back», «Say what you will», «Show Me», «I’m so blessed you’re mine».
Danai Nielsen
Who Are They
Mετά από μια σειρά εντυπωσιακών σινγκλ, όπου ξεχώρισε η ποπ αλλοπρόσαλλη διασκευή στην «Κοντούλα Λεμονιά», η Ελληνοδανέζα Danai Nielsen κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ. Ο ήχος της είναι πολύχρωμος, ηλεκτρονικός και, όπως παίζει με την εναλλαγή της ελληνικής και αγγλικής γλώσσας στο πολύ καλό ομώνυμο κομμάτι, έτσι παίζει και με τα φύλα, αλλοιώνοντας τη φωνή της ώστε να ακούγεται ανδρική. Δυνατή δουλειά. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε περισσότερα κομμάτια στα ελληνικά, τα καταφέρνει άψογα, έτσι κι αλλιώς. Ξεχωρίζουν τα: «Who are they», «Mermaid», «Let me love you»
Prins Obi
The Grasshopper Lies Heavy
Ένας παρανοϊκός δίσκος εκτός εποχής που μόνο ο Prins Obi, aka Γιώργος Δημάκης, θα μπορούσε να κυκλοφορήσει. Είναι η τέταρτη προσωπική του δουλειά, έγραψε και ηχογράφησε το άλμπουμ ολομόναχος κατά τη διάρκεια των δυο αθηναϊκών lockdowns. Ως έμπνευση αναφέρει τα ονόματα των Todd Rundgren και Stevie Wonder. Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται δώδεκα απολαυστικά κομμάτια βουτηγμένα στην ψυχεδέλεια, με άπειρες αναφορές στο συγκεκριμένο είδος. Ο αθεόφοβος έχει γράψει μέχρι και ένα κομμάτι αφιερωμένο στο αγαπημένο του άνιμε. Έχει πλάκα και, το κυριότερο, περνάς καλά. Ξεχωρίζουν τα: «Devil’s Treats», «Νeon Genesis Evangelion».
Little Simz
Sometimes I Might Be Introvert
Στη Βρετανία οι κριτικοί πίνουν νερό στο όνομά της και δικαίως. Σε κάθε νέα της δουλειά η Little Simz γίνεται όλο και καλύτερη. Στο τέταρτο άλμπουμ της επαναπροσδιορίζει το γυναικείο χιπ-χοπ. Αν και αυτό έκανε από την αρχή της καριέρας της, πλέον ακούγεται περισσότερο συνειδητοποιημένη και αποφασισμένη. Μoυσικά αψεγάδιαστο, πλούσιες ρίμες, κινηματογραφική ατμόσφαιρα, εξομολογήσεις, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει την ανάλογη εμπορική απήχηση. Μικρό το κακό. Ξεχωρίζουν τα: «Woman», «Speed», «Fear No Man».
Ed Sheeran
=
Ο Sheeran μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έκανε παιδί, αλλά η μουσική του, δυστυχώς, είναι μία από τα ίδια: γυαλισμένη ποπ για τις μάζες. Ίσως είναι καιρός να τελειώνει αυτό το ρεύμα του καλού λευκού αγοριού που τραγουδά τα σώψυχά του. Βέβαια, ο Sheeran δεν φαίνεται να χάνει τη χάρη του. Παραμένει ένας από τους πιο εμπορικούς Βρετανούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Ξεχωρίζουν τα: «Shivers», «Τhe Joker and The Queen».
Coldplay
Music of the Spheres
Έχει φτάσει πλέον το τέλος της παντοδυναμίας των Coldplay στα τσαρτ; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν πια την απήχηση που είχαν πριν από μερικά χρόνια. Το «Music of the spheres» μοιάζει να διακατέχεται από το άγχος τους να παραμείνουν στην κορυφή. Δεν γίνεται να μην κουνήσεις το κεφάλι σου, ειδικά όταν τους βλέπεις να συνεργάζονται με k-pop μεγαθήρια όπως οι BTS στο «My Universe». Χρειάζονται αλήθεια οι Coldplay τους BTS ή τη Selena Gomez; Ιδού η απορία. Πάντως, στα βρετανικά τσαρτ πήγαν απευθείας στο Νο 1. Ξεχωρίζουν τα: «Higher Power», «My Universe».
Helado Negro
Far In
Ένα φωτεινό καλοκαιρινό άλμπουμ που ακούγεται κάπως παράταιρο, ειδικά τις συννεφιασμένες ημέρες του φθινοπώρου. Παρά τη λάθος εποχή που κυκλοφόρησε, οι καταπραϋντικές μελωδίες του «Helado Negro» ή ο Roberto Carlos Lange δεν χάνουν στο ελάχιστο τη μαγεία τους. Άλλοτε τραγουδάει στα αγγλικά, άλλοτε στα ισπανικά, άλλοτε και στα δύο. Φέρνει σε μια πιο γήινη εκδοχή του Devendra Banhart, χωρίς την έξτρα δόση παλαβομάρας. Ξεχωρίζουν τα: «Aguas Frias», «La Naranja», «Outside the Outside»