Στις 26 Οκτωβρίου, με τον τίτλο «ANTI» η Μπιενάλε της Αθήνας παρουσιάζει την 6η διοργάνωσή της από το 2007, μια καθόλου αμελητέα πορεία στον χρόνο και απόδειξη της ισχυροποίησής της ως θεσμού στην εικαστική ζωή της πόλης.
Θα φιλοξενηθεί σε ένα σύμπλεγμα κτιρίων γύρω από την πλατεία της Παλαιάς Βουλής με κύριο εκθεσιακό χώρο το περίφημο κτίριο ΤΤΤ στην οδό Σταδίου 15 (που μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε ως κτίριο του ΟΤΕ και η ονομασία του προέρχεται από την Εταιρεία Τηλεφώνων, Τηλεγράφων και Ταχυδρομείων που στεγαζόταν εκεί στο απώτερο παρελθόν).
Θα συμμετάσχουν περισσότεροι από 90 διεθνείς καλλιτέχνες και θα είναι μια έκθεση που τολμά να παραδεχτεί στον ίδιο της τον εαυτό ότι θα αποτελέσει μια «ευκαιρία για να δούμε τον εκθεσιακό μηχανισμό σαν καθαρτήριο χωρίς κάθαρση», δηλαδή σαν ατέρμονο δράμα με του οποίου την ύπαρξη εις το διηνεκές θα έπρεπε, πολύ απλά, να συμβιβαστούμε.
Η φετινή Μπιενάλε συγχρηματοδοτείται από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω ΕΣΠΑ) και βρίσκεται υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού με την υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων και της Περιφέρειας Αττικής. Θα συμμετάσχουν περισσότεροι από 90 διεθνείς καλλιτέχνες και θα είναι μια έκθεση που τολμά να παραδεχτεί στον ίδιο της τον εαυτό ότι θα αποτελέσει μια «ευκαιρία για να δούμε τον εκθεσιακό μηχανισμό σαν καθαρτήριο χωρίς κάθαρση», δηλαδή σαν ατέρμονο δράμα με του οποίου την ύπαρξη εις το διηνεκές θα έπρεπε, πολύ απλά, να συμβιβαστούμε.
Επιμελητές του «ΑΝΤΙ» είναι η Stefanie Hessler, ο Κωστής Σταφυλάκης και ο Poka-Yio. Για τη Stefanie Hessler, που είναι μεν Γερμανίδα, αλλά οι σταθερές βάσεις της είναι το Λονδίνο και η Στοκχόλμη, φημολογείται ότι είναι η πιο περιζήτητη επιμελήτρια εκθέσεων σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως. Επίσης, ότι είναι υπερπαραγωγική.
Αυτές τις φήμες, είτε πρόκειται για «παραμυθοπλασία» (parafiction) είτε είναι «μετα-αλήθεια» (post–truth) ‒για να αξιοποιήσουμε δύο όρους που ανακύπτουν τακτικά στο langage του «ΑΝΤΙ»‒, μάλλον δεν θα έπρεπε να τις αντιμετωπίσουμε ως «απολαυσιακά απορρίμματα» αλλά ούτε και να τις πάρουμε ως δεδομένες.
Αξίζει, ωστόσο, να συγκρατήσουμε το ακόλουθο απόσπασμα από δικές της αναφορές στην αθηναϊκή Μπιενάλε, που φαίνεται να αποκαλύπτει ένα ενδιαφέρον στίγμα των προθέσεων της έκθεσης: «Το "ΑΝΤΙ" αφορά την ανάκτηση της διαφοροποίησης πέρα από τα "σαγόνια" της μόδας και του μίσους της ακρο-δεξιάς».
Κατά τα άλλα, ο Κωστής Σταφυλάκης και ο Poka-Yio συνυπογράφουν μια πολύ μεστή και εύστoxη «εισαγωγή» στην έκθεση ειδικά για τη LiFO: «Το ερώτημα της 6ης Μπιενάλε είναι "τι σημαίνει ΑΝΤΙ"; Τι μέρος του λόγου είναι; Με αφορμή την έκθεση πολλοί περιμένουν να τους καλέσουμε να αντισταθούν σε κάτι. Θα κάνουμε μάλλον το αντίθετο. Τους καλούμε να ενδώσουν στη σαγήνη του ίδιου του "ΑΝΤΙ": στις μορφές που παίρνει η διαδεδομένη επιθυμία για καταγγελία του συστήματος, εναλλακτική ζωή, φυγή και διαδικτυακή εναντίωση.
Το "ΑΝΤΙ" είναι το σύγχρονο παιχνίδι ρόλων στην online και offline ζωή μας. Από τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του αιώνα το "ΑΝΤΙ" συνδέεται άρρηκτα με τον τρόπο που κάποιος απολαμβάνει. Το "ΑΝΤΙ" χαρακτηρίζει την ίδια τη δομή της απόλαυσης. Η έκθεση αναζητάει, λοιπόν, τις εκφράσεις του "ΑΝΤΙ" μέσα στις αρένες της καθημερινής ζωής, μέσα στους μηχανισμούς που παράγουν τον σύγχρονο εαυτό.
Προτείνουμε, λοιπόν, να προπονηθείτε με τον Iepe Rubingh στο νεοσύστατο άθλημα του Chessboxing, να συμμετάσχετε στον οργιαστικό χορό των Young Boy Dancing Group, να ντυθείτε γουρούνια και να μπείτε στη λαστιχένια γουρούνα της Saeborg, να πιείτε ζωμό σέλερι στη λέσχη ευκαιριών του Jakub Jansa, να παρελάσετε με το Μέτωπο του Γερμανικού Μήλου, να παίξετε στα LARP (Live Action Role-Playing) του Ed Fornieles, να επισκεφτείτε έναν ναό αλμπίνων μοναχών από τον Λυκούργο Πορφύρη, να παίξετε τα Lo-Fi βιντεοπαιχνίδια της Porpentine Charity Heartscape, να επενδύσετε στα κρυπτονομίσματα του Fornieles και της Sarah Friend, να κατασκευάσετε όπλα μαζικής εξόντωσης υπό τις οδηγίες της Helle Siljeholm, να βυθιστείτε στον κόκκινο ναό της συνωμοσίας της Joey Holder, να ξεναγηθείτε σε μασονικές στοές από τους Lizzie Fitch και Ryan Trecartin, να ανακαλύψετε τον bdsm νεογοτθικό μουσικό κόσμο της Actually Huizenga, να γιορτάσετε τον ελληνογερμανικό έρωτα στην ταβερνομπιραρία GiGi, να χαλαρώσετε στο American Dinner της Monira Al Qadiri, να ακολουθήσετε το πλάσμα-σμήνος του Johannes Paul Raether μέχρι τον βράχο της Ακρόπολης, να διδαχτείτε νέους τρόπους περιποίησης του εαυτού στο SPA της Geumhyung Jeong, και τόσα άλλα που δεν γίνεται να αναφερθούν εδώ. Επίσης, αν αυτοπροσδιορίζεστε ως "μαρξιστής που πεθαίνει", μπορείτε να δειπνήσετε με άλλους "μαρξιστές που πεθαίνουν" στο γεύμα του Quenton Miller. Μια χρήσιμη συμβουλή: μην αντιστέκεστε».