Η τοξικότητα, τα απόβλητα και τα «παράδοξα» που συνδέονται με αυτά, όχι μόνο με την οικολογική ή περιβαλλοντική έννοια του όρου, αλλά επίσης σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και καταστάσεων στη δημόσια σφαίρα, είναι το ζητούμενο της έκθεσης «Paratoxic Paradoxes» που φιλοξενεί το Νέο Μουσείο Μπενάκη σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να συμμετάσχουν με απευθείας ανάθεση έργου είναι η queer καλλιτέχνις, σκηνοθέτις και περφόρμερ Wu Tsang, η οποία αναδείχθηκε μέσα από την lgbt κοινότητα του Λος Άντζελες, έχοντας σταδιακά διευρύνει την οπτική και τις αναζητήσεις της «ώστε να αφορούν ολοένα περισσότερους ανθρώπους, καλλιεργώντας, κοντά στην ξεχωριστή κοινοτική μας αυτοσυνείδηση, μια συλλογικότερη». Ο χορός, η κίνηση, η επαφή ως ανατρεπτική μορφή αντίστασης ενάντια στην τοξικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος και πώς αυτή η τελευταία μπορεί να «λειανθεί» όταν άτομα και κοινότητες διαφορετικής προέλευσης και σύνθεσης επικοινωνούν και συνυπάρχουν πέρα από στεγανά ή προκαταλήψεις, είτε αυτά αφορούν τη στερεοτυπική τους απεικόνιση είτε την εικόνα που έχει διαμορφώσει ο ένας για τον άλλον, βρίσκονται στο σκεπτικό της δικής της συνεισφοράς.
— Πες μου δυο-τρία πράγματα για την έκθεση και τη συμμετοχή σου σε αυτήν.
Ανέλαβα την δημιουργία του έργου με το οποίο συμμετέχω στην έκθεση «Paratoxic Paradoxes» πρόσφατα οπότε το έργο μου είναι ακόμα υπό διαμόρφωση και δεν έχει τελικό τίτλο! Τα γυρίσματα έγιναν στο Λος Άντζελες, όμως το μοντάζ το κάνω εδώ, στην Αθήνα. Ο δικός μου προβληματισμός όσον αφορά το ζήτημα «(παρα)τοξικότητα» κινείται στο επίπεδο των τοξικών κοινωνικών περιβαλλόντων και της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης σε αυτά. Για την καλλιτεχνική του αποτύπωση συνεργάστηκα με τον ποιητή και συγγραφέα Fred Moten, καθώς και με τον καθηγητή Stefano Harney. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο προβολές πάνω στο ίδιο πρότζεκτ που αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται: η μία είναι κάτι σαν μαύρο κουτί, μια αφηρημένη σύνθεση, η άλλη είναι ένα φιλμάκι γυρισμένο έξω, στη φύση, με τη συμμετοχή δύο χορευτών και την κάμερα να ακολουθεί την κίνηση των σωμάτων τους, «χορεύοντας» μαζί τους, αντί απλώς να την αναπαριστά. Ο χορός, η κίνηση, η επαφή ως ανατρεπτική μορφή αντίστασης ενάντια στην τοξικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος, κάπως έτσι το σκέφτομαι. Επίσης, πώς μπορεί η τοξικότητα αυτή να «λειανθεί», όταν άτομα και κοινότητες διαφορετικής προέλευσης και σύνθεσης μπορούν να επικοινωνούν και να συνυπάρχουν πέρα από στεγανά ή προκαταλήψεις, είτε αυτά αφορούν τη στερεοτυπική τους απεικόνιση είτε την εικόνα που έχει διαμορφώσει ο ένας για τον άλλον.
Η Αμερική «έστριψε» απότομα δεξιά μέσα σε έξι μόλις μήνες. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που συνέβη. Ξεγυμνωθήκαμε. Πρέπει να ξαναβρούμε τους δρόμους και τις αντιστάσεις μας.
— Είχες, νομίζω, τέτοιους προβληματισμούς από την εποχή του «Wildness», του ντοκιμαντέρ που γύρισες για το ιστορικό τρανς μπαρ Silver Platter στο Λος Άντζελες, σημείο αναφοράς για την ισπανόφωνη lgbt κοινότητα της πόλης.
Πράγματι, αποδείχτηκε μάλιστα ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ, καθώς έδειχνε την αλληλεπίδραση που υπήρχε με μια ομάδα νεαρών καλλιτεχνών που έδιναν εκεί εβδομαδιαίες περφόρμανς. Ναι, έχω κάνει αρκετές δουλειές αναφορικά με την lgbt κοινότητα, από 'κει άλλωστε έκανα τα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα, που εστίαζαν σε queer προβληματικές – είναι σημαντικό να μπορείς να συμβάλλεις στη διαμόρφωση της γλώσσας ενός καινούργιου κόσμου που εξελίσσεται, να υιοθετείς συνειδητά ακτιβιστικές στρατηγικές στην καλλιτεχνική σου δημιουργία, δίχως να εγκλωβίζεσαι στην αυτοαναφορικότητα. Πλέον, όμως, επιθυμώ να εξερευνήσω ευρύτερους ορίζοντες, όπως π.χ. το σκεπτικό και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον γίνεται αποδεκτό ως τέτοιο από την ομήγυρή του, ενώ κάποιο άλλο όχι, γεγονός που ευνοεί από καθημερινές διακρίσεις μέχρι τις γενοκτονίες, ενώ επίσης σχετίζεται με το ποια άτομα έχουν «δικαίωμα» στην ορατότητα και ποια όχι.
— Επίκαιροι προβληματισμοί σε μια Αμερική όπου πλέον διαφεντεύει ο Τραμπ.
Η Αμερική «έστριψε» απότομα δεξιά μέσα σε έξι μόλις μήνες. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που συνέβη. Ξεγυμνωθήκαμε. Πρέπει να ξαναβρούμε τους δρόμους και τις αντιστάσεις μας. Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνο θετικό, το ότι μετά το αρχικό σοκ βλέπω πολύ κόσμο αποφασισμένο να ξεσηκωθεί και να αλλάξει τα πράγματα.
— Η πόλη μας πώς σου φάνηκε;
Έχω επισκεφτεί αρκετές φορές την Αθήνα τον τελευταίο καιρό και ομολογώ ότι, ναι, μου αρέσει! Τη βρίσκω ανήσυχη, συναρπαστική και γεμάτη ζωντάνια, με όλες τις αντιφάσεις και τα «μείον» της. Μου αρέσει η ενέργειά της, οι άνθρωποι, που τους βρίσκω ζεστούς και γενναιόδωρους, ακόμα και η γλώσσα – θα μπορούσα μέχρι και να ζήσω κάποτε εδώ. Γνωρίζω, βέβαια, για την οικονομική κρίση και όλα αυτά τα δυσάρεστα, όμως ποια ευτυχία είναι εξαγοράσιμη και σε τι νόμισμα;
— Τι αντιπροσωπεύει για 'σένα η τέχνη;
Έναν χώρο όπου μπορώ να κατεβάσω ταχύτητες, να χαλαρώσω και να αποκωδικοποιήσω την πανταχού παρούσα γύρω μου πληροφορία, εξετάζοντας τις επιπτώσεις της από πολλές διαφορετικές οπτικές και μετουσιώνοντάς τη, στη συνέχεια, σε κάτι –ελπίζω!– δημιουργικό. Ξεκίνησα με περφόρμανς και στη συνέχεια δοκίμασα τις δυνάμεις μου στη σκηνοθεσία, εξακολουθώντας να πιστεύω στη θεμελιώδη αξία της προσωπικής εμπειρίας σε ό,τι καταπιάνεται κανείς – η παρατήρηση ακολουθεί, κι αυτό την κάνει, νομίζω, ουσιαστικότερη. Κάτι ακόμα που με έχει απασχολήσει και καλλιτεχνικά είναι η φύση «μοντέρνων» ασθενειών όπως ο καρκίνος, η ανταπόκριση των σωμάτων στις χορηγούμενες θεραπείες και πόσο εφικτές είναι οι δυνατότητες αυτοΐασης.
Ιnfo:
«Paratoxic Paradoxes»
Νέο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138
20:00
Εγκαίνια: 23/3 έως τις 21/5