Την περασμένη εβδομάδα ο Guardian δημοσίευσε υπό τον τίτλο " Ερειπωμένη Ουτοπία - Εικόνες μια πόλης-νεκροταφείο στην Ελλάδα" το παρακάτω πρότζεκτ. Οι σχεδόν δυστοπικές εικόνες των οικοδομών σε αυτό το μέρος της Ελλάδας φέρουν την υπογραφή διακεκριμένου Έλληνα φωτογράφου Παναγή Χρυσοβέργη και είναι τραβηγμένες στο Ντράφι στο Πικέρμι. Μια περιοχή που προορίζονταν να γίνει το ειδυλλιακό μέρος διαμονής όσων ήθελαν να ξεφύγουν από το κέντρο της Αθήνας. Και έπειτα ήρθε η κρίση...
Ο Παναγής Χρυσοβέργης μας μίλησε από το Λονδίνο στο οποίο βρίσκεται στα πλαίσια της δουλειά του και μας ερμηνεύει το πρότζεκτ και τη ματιά του πάνω στο"Αbandoned Nest": «Στις οικοδομές ο Σκελετός το πρωταρχικό στάδια κατασκευής του τεχνικού έργου, είναι ορατός από την αρχή της κατασκευής, αλλά όχι κατ' ανάγκη στην τελική μορφή της. Αντίθετα στους ζωντανούς οργανισμούς είναι ορατός μόνο μετά τον θάνατο. Η συγκεκριμένη δουλειά, παρόλο που δεν επικεντρώνεται στους ανθρώπους, θεωρώ πως είναι βαθιά ανθρωποκεντρική.» αναφέρει.
Με αυτές τις εικόνες, ήθελα να δείξω αυτό που συνήθως δεν βλέπουμε. Τη δυστυχία ως μία αδιάλλακτη ποινή. Και εδώ η δυστυχία είναι ιδιαίτερα ζοφερή, επειδή έχει γίνει γενική. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λεπίδα της.
Αbandoned Nests
Δεν σας έχει μιλήσει ποτέ κανείς για την πατρίδα μου;
Δεν γνωρίζετε ήδη τα πάντα για την Ελλάδα; Τα πάντα σχετικά με την κατάστασή της την υποβάθμιση και την την αγωνία της; Το λίκνο του δυτικού πολιτισμού, το λίκνο της δημοκρατίας, το λίκνο της αρχαιότητας - πόσο καιρό το παρακολουθείτε να ασφυκτιά; Tα ΜΜΕ σας μεταφέρουν τόσες εικόνες: μαρτυρίες, στοιχεία για εξτρεμιστικές απειλές, εικόνες ταραχών και διαδηλώσεων. Όλα εκείνα που μας είπαν οι ειδικές αναλύσεις μέσα από ένα πρίσμα πληροφοριών που μπορούσαμε να κατανοήσουμε. Και όλα αυτά ήταν απαραίτητα, φυσικά, για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε.
Όμως, μεταφέρουν πραγματικά όλα αυτά το μέγεθος της κρίσης;
Μία κρίση που διατρέχει τη χώρα από άκρη σε άκρη, όπως ένα σπαθί που σχίζει ένα σώμα; Μπορεί αυτή η κρίση να «διαβαστεί» μέσα από εικόνες; Ποιος, από εκείνους που βρίσκονται από την έξω πλευρά, μπορεί να καταλάβει τον πόνο της απώλειας και της εγκατάλειψης; Την αίσθηση της εγκατάλειψης όλων όσα χτίσαμε -όλοι μας, καθένας από εμάς.
Αυτά τα εγκαταλελειμμένα μέρη, τα κατεστραμμένα σπίτια, αυτές οι ημιτελείς ελπίδες για μια ζωή. Ρυπαίνουν την Ελλάδα. Μαρτυρούν ένα ακμάζον παρελθόν, μια ζωή που ήταν κάποτε γεμάτη αφθονία, με τις προσδοκίες να μειώνονται στα μέσα της διαδρομής. Με αυτές τις εικόνες, ήθελα να δείξω αυτό που συνήθως δεν βλέπουμε. Τη δυστυχία ως μία αδιάλλακτη ποινή. Και εδώ η δυστυχία είναι ιδιαίτερα ζοφερή, επειδή έχει γίνει γενική. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λεπίδα της.
Τα έργα αναπτύχθηκαν στην περιοχή Ντράφι. Μία συνοικία βορειοαμερικανικού στυλ στον Δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, στην Ανατολική Αττική. Το Ντράφι είναι ένα πρωτότυπο μοντέλο για βελτιωμένη ποιότητα ζωής μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, μακριά από το γεμάτο ρύπανση κέντρο της Αθήνας. Βρίσκεται σε πλαγιές, με εκπληκτική θέα στο βουνό ή σε βουνά που περιστοιχίζονται από δέντρα, και περιβάλλεται από ιδιωτικότητα και ηρεμία.
Από το 1980 έως το 1995 το Ντράφι έγινε πραγματικότητα, όταν πολλά πολιτικά εμπόδια αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία. Υποδομές, όπως δρόμοι, υπηρεσίες και κοινοτικά πάρκα άρχισαν να αναπτύσσονται πριν χτιστούν σπίτια. Σήμερα, η οικονομική κρίση επιτέθηκε σε αυτή την πλούσια περιοχή. Οι αρχιτεκτονικές γραμμές συνδυασμένες με τις γκρι τσιμεντένιες κατασκευές, είναι μια ελκυστική αντίθεση απέναντι στους τραχείς, κόκκινου χρώματος βράχους, το κίτρινο ψηλό γρασίδι και τους πράσινους θάμνους και δέντρα.
Αυτό το σχεδόν αφηρημένο τοπίο παρουσιάζει μια μοναδική συνέργεια μεταξύ της αρχιτεκτονικής και της φύσης. Δημιουργεί ένα νέο και ενδιαφέρον τοπίο, στο οποίο η αποτυχία, η φτώχεια και η απελπισία ξεχνιούνται εύκολα. Όταν μια χώρα βρίσκεται σε οικονομική κρίση, αυτό συχνά οδηγεί σε εικόνες απελπισίας και θλίψης. Σπάνια συμβαίνει να φαίνεται και να συλλαμβάνεται η ομορφιά κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων στιγμών. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, η ομορφιά είναι σίγουρα ορατή. Μια σχεδόν σουρεαλιστική ομορφιά, που εμφανίζεται να κατευθύνεται από τη μητέρα φύση. Αυτή η σειρά φωτογραφιών θα μεταφέρει το κοινό σε αυτή την ελληνική περιοχή όπου βρίσκεται η ανάπτυξη και η πώληση βιλών και σπιτιών έχει αναβληθεί λόγω της οικονομικής κρίσης.
Αυτές οι τσιμεντένιες κατασκευές απέχουν πολύ από την ολοκλήρωσή τους. Μερικοί ήδη περιμένουν χρόνια για οικονομική ενίσχυση. Κάτι που πιθανότατα δεν θα συμβεί σύντομα.
Π.Γ.
ΤΟ ID ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΗ ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Πτυχιούχος Mηχανολόγος Mηχανικός εργάστηκε ως μηχανικός από το 2005 ως το 2010, και έχοντας την φωτογραφία ως χόμπι, αποφάσισε να αφοσιωθεί περισσότερο σε αυτό το δημιουργικό κομμάτι .
Ξεκινά με το σεμινάριο καλλιτεχνικής φωτογραφίας του Πλάτωνα Ριβέλλη στο μουσείο Μπενάκη. Στη συνέχεια βρίσκεται στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Μέσων του ΤΕΙ Αθήνας και το 2012 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη με υποτροφία στο πρόγραμμα σπουδών «Photojournalism and documentary photography" στο International Center of Photography (ICP). Το Σεπτέμβριο του 2013 ταξιδεύει στη Γαλλία για πρόγραμμα σπουδών στο Ecole Nationale Superieure de la Photographie (ENSP) στην Αρλ. Παράλληλα συμμετέχει σε workshops δίπλα σε καταξιωμένους φωτογράφους, όπως Patrick Zachmann (Magnum Agency), Nikos Economopoulos (Magnum Agency), Ed Kashi (National Geographic), και Bruce Gilden (Magnum Agency).
Το πορτφόλιο και τα πρότζεκτς του με πρωταγωνίστρια την ανθρωπιστική κρίση, έχουν διεθνείς αναφορές σε χώρες όπως οι Ινδία, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Γαλλία, Ιταλία, Εσθονία, Σουηδία, Φινλανδία, Πολωνία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κ.α.
Από το 2011 εικόνες του φιλοξενούνται σε ιστοσελίδες, εφημερίδες και περιοδικά διεθνούς κύρους (Photo. fr, L oeil de la photographie, Le journal de la photographie, National Geographic, κ.α.) και έχει αποσπάσει μια σειρά βραβείων σε διεθνείς και εγχώριους διαγωνισμούς.
Εδώ και περίπου 2 χρόνια εργάζεται στο Παρίσι δίπλα στον διεθνώς καταξιωμένο φωτογράφο και διευθυντή του διεθνούς πρακτορείου Magnum, Patrick Zachmann, ενώ έχει μόνιμη συνεργασία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (MSF) και την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες (UNHCR).