Μοιάζει σχεδόν υποχρεωτικό να ξεκινήσουμε τον Ιανουάριο με ένα άρθρο σχετικά με τις αποφάσεις του Νέου Έτους σε ότι αφορά τα ανεξάρτητα μέσα. Ιδού μια λίστα με 16 πράγματα που θα ήταν ιδανικό να πάψουν να υφίστανται το 2016, μια λίστα με γκρίνιες, παράπονα και παραξενιές (ίσως) σχετικά με τον τύπο. Ευτυχώς η σύνταξη της ήταν εύκολη, κανείς δεν θέλει να φαντάζεται τι θα περιλαμβάνει το "55 Πράγματα Που Θα Θέλαμε Να Βλέπουμε Σπανιότερα Στον Σχεδιασμό Εντύπων + Περιοδικών Το 2055." Αν φυσικά τα έντυπα εξακολουθούν να υπάρχουν ως τότε (ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ!)
(Πάντως, τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τα χιλιάδες σάιτς που αναφύονται καθημερινά σα λερναία ύδρα.)
1. Προφανείς αντιγραφές ήδη υπάρχοντων περιοδικών.
Υπέροχα βγήκε νέο περιοδικό! Αλλά μοιάζει εντυπωσιακά με το ... και το ύφος γραφής είναι παρόμοιο με το ... κι έχουν χρησιμοποιήσει ακριβώς τους ίδιους εικονογράφους με ... Α, μάλιστα, εδώ ήρθαμε!
2. Κομμάτια 4.000 λέξεων που θα έπρεπε να είναι το πολύ μέχρι 1.500 λέξεις.
Η αποτυχία της σωστής επιμέλειας ενός άρθρου όχι μόνο κακομαθαίνει τους συντάκτες και κατ' επέκταση κάνει την ζωή δύσκολη στους καλούς επιμελητές, αλλά αποτελεί και ασέβεια προς τους αναγνώστες.
Η απόδοση επαίνου όπου πρέπει, είναι σωστή, αλλά η έλλειψη έντιμης κριτικής στον κλάδο του περιοδικού τύπου έχει αρχίσει να δημιουργεί ένα βόλεμα που στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά βλαβερό.
3. Στερεοτυπικές ερωτήσεις σε συνεντεύξεις όπως το "Από πού αντλείς την έμπνευση σου;"
Πραγματικό στοιχειό. Θα επιμείνουμε ότι η ερώτηση αυτή ούτε μία φορά δεν είχε ως αποτέλεσμα μια διαφωτιστική απάντηση.
4. Τα αλαζονικά editorial που παρουσιάζουν την έκδοση περιοδικών σαν ανθρωπιστικό έργο.
Το να εκδίδεις ένα περιοδικό μπορεί να είναι κάτι δύσκολο, αλλά ας μην χάνουμε το μέτρο. Κάποια editorial μοιάζουν με επιστολή ιεραπόστολου στην οικογένεια του, γεμάτα διδαχές και δακρύβρεχτες ιστορίες αυτοθυσίας.
5. Οι συζητήσεις σχετικά με το αν το έντυπο είναι νεκρό...
Όχι, δεν είναι.
6. ..εξίσου ενοχλητικός είναι κι ο στρουθοκαμηλισμός σχετικά με το αν κάποια προϊόντα τύπου βρίσκονται σε δεινή θέση.
Ναι, ισχύει, και οφείλουμε να καταλάβουμε το γιατί.
7. Οι "συνήθεις ύποπτοι" περιζήτητοι εικονογράφοι και φωτογράφοι στους οποίους ανατίθενται ΟΛΕΣ οι δουλειές.
Διαφαίνεται μια αυξανόμενη τάση να ανατίθενται στους ίδιους πάνω κάτω ανθρώπους όλα τα project. Θα ήταν ωραίο να δείξουμε εμπιστοσύνη και σε φρέσκα ονόματα.
8. Να παρέχεται στους συνεντευξιαζόμενους δικαίωμα έγκρισης του τελικού κειμένου.
Το 2015 άκουσα κάποιες ανησυχητικές ιστορίες όπου αυτό αποτέλεσε πρακτική και σε έντυπα με μεγάλη ιστορία. Ναι, η πρόσβαση σε κάποιους ανθρώπους είναι δύσκολη αλλά αν το τελικό κείμενο είναι μια λοβοτομημένη κονσέρβα της ομάδας δημοσίων σχέσεων του εν λόγω προσώπου τότε μάλλον η συνέντευξη δεν αξίζει ούτε το χαρτί στο οποίο θα τυπωθεί.
9. Εταιρικά περιοδικά τα οποία δεν μπορούν να αποφασίσουν τι ακριβώς θέλουν να είναι.
Εργαλείο δημοσίων σχέσεων ή πραγματικό έντυπο; Οι εταιρικοί κατάλογοι που παρουσιάζονται ως περιοδικά δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.
10. Υπέροχο design εντύπου από το New York Times Magazine.
Με μια in-house δημιουργική ομάδα που περιλαμβάνει τους Gail Bichler, Matt Willey, Kathy Ryan και Jason Sfetko, είναι απλά άδικο για όλους τους άλλους.
11. Γενικό αληλλογλείψιμο από 'δω κι από 'κει.
Η απόδοση επαίνου όπου πρέπει, είναι σωστή (όπως μόλις κάναμε πιο πάνω) αλλά η έλλειψη έντιμης κριτικής στον κλάδο του περιοδικού τύπου έχει αρχίσει να δημιουργεί ένα βόλεμα που στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά βλαβερό.
12. Διαφημιστικά κομμάτια με μια υποψία προσχήματος δημοσιογραφίας.
Οι αναγνώστες είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να αντιλαμβάνονται ότι το έντυπο κοστίζει. Το να προσπαθείς να χώσεις πληρωμένο περιεχόμενο σε οποιαδήποτε μορφή (μια "συμπτωματική" κάλυψη του προϊόντος διαφημιζόμενου ή μια φωτογραφία γεμάτη με προϊόν) είναι αρκετά προσβλητική.
13. Η χρήση των ίδιων γραμματοσειρών.
Η φετιχιστική χρήση γραμματοσειρών πηγαίνει κάπως κυκλικά: μια γραμματοσειρά ξεκινά ως τάση, είναι πανταχού παρούσα και στο τέλος προξενεί αποστροφή. Δεν λέμε ότι πρέπει να χρησιμοποιούνται τρελές γραμματοσειρές έτσι, για την φάση. Απλά φαίνεται πως όλοι επιλέγουν τις πιο ασφαλείς επιλογές κι αυτό καταλήγει κάπως βαρετό.
14. Η ακαμψία
Είναι τόσο αναζωογονητικό να αλλάζει ένα περιοδικό το οποίο γνωρίζεις καλά, νιώθεις αυτό το ρίγος προσμονής όταν ανακαλύπτεις ότι τα πράγματα δεν είναι όπως πριν. Πολλοί τίτλοι, μοιάζουν κολλημένοι σε μία ρουτίνα, κάνοντας αέναα τα ίδια και τα ίδια.
15. Το σνομπιλίκι απέναντι στους mainstream εκδότες.
Οι μεγάλοι τίτλοι σίγουρα το χρειάζονται πού και πού ένα χεράκι, αλλά κάποιες φορές η στάση απέναντι στους μεγάλους παίκτες μοιάζει σκόπιμα διεστραμμένη. Φυσικά και θέλουμε να υμνούμε τους τίτλους που απευθύνονται σε συγκεκριμένο, μικρό κοινό, αλλά το να αγνοείς τα μεγάλα έντυπα που απευθύνονται σε μαζικό κοινό είναι αφ' ενός ντροπιαστική χιπστεριά, και αφ' ετέρου μπορούν να σε διδάξουν πολλά αν ξέρεις πού να κοιτάξεις.
16. Αποτυχία στο να φέρουν πραγματικά την ταμπέλα του "ανεξάρτητου" εντύπου.
Λέγεται πλέον ευρέως πως τα ανεξάρτητα έντυπα είναι τα νέα mainstream μέσα, αυτοαναιρούνται από τον διαρκή δημιουργικό συντηρητισμό τους. Ανεξαρτησία σημαίνει ελευθερία, κι αν τα indie έντυπα δεν την απολαμβάνουν τότε είναι όλο λάθος.
________
Με στοιχεία από το aiga.org