Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ πολεμάει το Netflix και παζαρεύει ευρύτερο παράθυρο για τις ταινίες του στις αίθουσες, ενώ όλοι αναρωτιούνται γιατί η γιγαντιαία πλατφόρμα ανοίγεται ντελικάτα, όπως με το Ρόμα, ή θορυβωδώς, όπως στην περίπτωση του Ιρλανδού, προς το σινεμά. Επειδή αγαπάει (και) την τέχνη; Δύσκολο να αποδειχτεί. Γιατί θέλει να γοητεύσει ένα πιο αντιστασιακό, σινεφίλ κοινό; The more, the better, συνεπώς δεν το αποκλείουμε. Στην προσπάθειά της να βρει περιεχόμενο; Με τέτοια μανία να προσφέρει ποικιλομορφία και ποσότητα, εννοείται.
Διακαώς, ωστόσο, το Netflix θέλει να προλάβει τα γεγονότα. Που δεν είναι άλλα από την άφιξη του Disney+. Όσοι κοιτάζουν την αγορά με περιέργεια και ανησυχία, γνωρίζουν πως τα ερωτήματα για τη χρησιμότητα του Ρόμα και του Ιρλανδού σε μια πλατφόρμα που καθημερινά γεμίζει με προϊόντα είναι δευτερεύοντα.
Σχεδόν όλα τα στούντιο έχουν ένα τηλεπικοινωνιακό αφεντικό, τη Viacom ή την AT&T. Παρέχουν θελκτικά πακέτα για να συνδυάσουν γρήγορες ταχύτητες και μπόλικη τροφή στους δέκτες, ένα οικόσιτο Shangri-La, και να είσαι μέσα στα πράγματα, αντί να τα κυνηγάς έξω από το σπίτι σου.
Το Netflix, από την άλλη, μαζεύει από πολλούς και παράγει αβέρτα, θυμίζοντας το πάλαι ποτέ μικρό κι ευγενικό πολυκατάστημα που εξελίχθηκε σε αχανές σούπερ-μάρκετ που προσκαλεί τρανταχτά ονόματα για απανωτά εγκαίνια.
To Disney+ θα περιλαμβάνει όλη τη Marvel, τους Πολέμους των Άστρων που έγιναν, που έρχονται, συν τα παράγωγά τους, την Pixar, που είναι θησαυρός, τα παιδικά, που αποτελούν τη μαγιά, και όλες τις παραγωγές με σήμα το ποντίκι.
Ένα από τα μεγάλα του πλεονεκτήματα; Η χαμηλή τιμή που, στη διαίρεση, το κάνει προσβάσιμο σε όλα τα σπίτια. Τόσο, που σε χρόνο-ρεκόρ απέκτησε το watercooler effect: στη χώρα μας δεν ρωτάνε πια τι κατέβασες αλλά τι είδες χθες στο Netflix. Τώρα θα τα βρει σκούρα.
Το Disney+, χωρίς να έχει δεσμευτεί με ακρίβεια, υπόσχεται ακόμα χαμηλότερη συνδρομή και δεν χρειάζεται καν να συστηθεί. Σταδιακά αποσύρει τις ταινίες του από το Netflix και κλείνει το παράθυρο συνεργασιών, καθώς τις κρατάει για το μεγάλο του λανσάρισμα, που ο πρόεδρος Μπόμπ Άιγκερ τοποθετεί στα τέλη του 2019, σε απόλυτη προτεραιότητα.
Θα περιλαμβάνει όλη τη Marvel, τους Πολέμους των Άστρωνπου έγιναν, που έρχονται, συν τα παράγωγά τους, την Pixar, που είναι θησαυρός, τα παιδικά, που αποτελούν τη μαγιά, και όλες τις παραγωγές με σήμα το ποντίκι. Αλλά και τα remakes που σχεδιάζονται με τηλεοπτικά επεισόδια πασίγνωστων κινηματογραφικών «μαγαζιών» (δεν φαντάζεστε πόσα...).
Eπιπρόσθετα, παραγγελιές όπως το Diary of a female President, που πρέπει να είναι μια ντισνεϊκής έμπνευσης αντιπολίτευση στον Τραμπ, πιο ενήλικο περιεχόμενο που θα περνάει μέσα από το «Hulu», τα αθλητικά διά του ESPN+, καθώς και το θέαμα που προσφέρει το National Geographic.
Και πέρα από το niche, ας μην ξεχνάμε τη Fox του 20ού και του 21ου αιώνα. Εξού τα 70 και πλέον δισ. που ξοδεύτηκαν για την εξαγορά της.
Μιλάμε για αρχειακό θησαυρό προς εκμετάλλευση και μελλοντικά σχέδια που ήδη εκπονούνται. Ακόμη δεν έχει γίνει τίποτε πρακτικά, ίσως γιατί οι λεπτομέρειες θα καθοριστούν από το πολύπλοκο οργανόγραμμα και νέες υπηρεσίες που ξεφυτρώνουν ανά πάσα στιγμή.
Ο λόγος που η Disney περιμένει τόσο καιρό να ξεκινήσει είναι ενδεχομένως η τεχνολογική πιστοποίηση και εφαρμογή της τέλειας λειτουργίας της πλατφόρμας, εκτός από τα logistics.
Όταν όμως εμφανιστεί στο ψηφιακό προσκήνιο, θα είναι το βαρύτερο πυροβολικό που έχει δει μέχρι στιγμής η τιτανομαχία του streaming. Με το πιο γνωστό σήμα κατατεθέν και άπειρες δυνατότητες για πυροδότηση παλιών, δοκιμασμένων συνταγών.
Ο κόσμος δηλώνει κουρασμένος από τις συνδρομές. Έχει να πληρώσει και την μπάλα την ντόπια (γιατί οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται), και την καλή, τη διεθνή.
Από την άλλη, αναζητά όλο και λιγότερο, και εντελώς στοχευμένα, το θέαμα στην ελεύθερη αγορά, στον καθαρό αέρα της κλειστής αίθουσας. Εκτός αν τον βρίσκει τσάμπα, ξέρετε πού.
Οι ειρωνείες προστίθενται: οι κινηματογραφικές παραγωγές πολλαπλασιάζονται, αλλά η theatrical προθεσμία τους μειώνεται, γιατί απευθύνονται βασικά στο κοινό του καναπέ.
Η διαφορά της επίπτωσης που θα έχει κάτι τέτοιο σε μια χώρα όπως η Ελλάδα είναι η ριζωμένη συνήθεια να ΜΗΝ πηγαίνουμε σινεμά, παρά μόνο κατά περίπτωση και ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού και της παρέας.
Στον πόλεμο ανάμεσα στους νέους γίγαντες των home media σίγουρα θα πληγωθεί το Netflix, αλλά το μεγάλο θύμα θα είναι η αίθουσα, που δεν ξέρει να διαχειριστεί σωστά το κοινό της.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO