«Οι άνθρωποι τείνουν να παίρνουν σταδιακά τη μορφή του εσωτερικού τους κόσμου. Είναι το αντίθετο του Ντόριαν Γκρέι. Μεταμορφώνεσαι εξωτερικά σε αυτό που είσαι πραγματικά εντός σου...». Η Αντζέλικα Χιούστον στη μεγάλή συνέντευξη της που δημοσιεύεται αυτή τη βδομάδα στο περιοδικό New York, μιλά χωρίς φόβο και πάθος για τη ζωή της, από την εποχή που «βγήκε στο κλαρί» ως μοντέλο στην εφηβεία της μέχρι το σημερινό Χόιλιγουντ και το κίνημα #MeToo...
Για τη σημερινή σχέση της με τα ναρκωτικά
Καπνίζω ακόμα φούντα, αλλά δεν τη θεωρώ κίνδυνο στην υγεία μου. Δεν μου αρέσουν τα «φαγώσιμα» [μανιτάρια κλπ] γιατί δρουν αργά και δεν έχεις ιδέα πού ακριβώς πάνε. Μπορεί να καταλήξεις στο κρεβάτι για τρεις μέρες. Δεν μπορώ να κάνω επικίνδυνα πράγματα πλέον. Ποτέ μου δεν κατάλαβα την έλξη του LSD. Μ' αρέσει να περνάω καλά, αλλά δεν είχα ποτέ διάθεση να χάνω το μυαλό μου...
Για τα δύο είδη κόκας που είχε ο Τζακ Νίκολσον σπίτι του: την καλή που είχε «κάτω» για τον ευρύτερο κύκλο καλεσμένων και την σπέσιαλ που είχε «πάνω» για τον ίδιο και τους πολύ οικείους του
Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω αυτή τη φήμη. Το σίγουρο είναι ότι κυκλοφορούσε μια κοκαΐνη στα '70s που θα την χαρακτήριζα πολύ υψηλής ποιότητας. Ήταν σαν φαρμακευτική νιφάδα, σαν αφρός, ελαφριά και άκοπη.
Για την διαφορά καλής και κακής κοκαΐνης
Η κακή κοκαΐνη σε κάνει να νοιώθεις σκατά. Ο λόγος που σε κάνει να τρέχεις στην τουαλέτα είναι μάλλον επειδή είναι ψεκασμένη με καθαρτικό. Η πιο αγνή κοκαΐνη σου προσδίδει ένα πολύ ελαφρύ, αέρινο, καθαρό και εξαιρετικά ευχάριστο συναίσθημα. Στ' αλήθεια όμως, δεν υπάρχει «καλή κοκαΐνη». Δεν πιστεύω ότι είναι καλή ιδέα να κάνει κάποιος κόκα, έστω και περιστασιακά, για «αναψυχή».
Για την σύλληψη της επειδή βρισκόταν στο σπίτι του Τζακ Νίκολσον όπου ο Ρόμαν Πολάνσκι κατηγορήθηκε ότι βίασε την 13χρονη Σαμάνθα Γκέιμερ
Κοίταξε να δεις... Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είχε συμβεί δέκα χρόνια πριν στην Αγγλία ή τη Γαλλία ή την Ιταλία ή την Ισπανία ή την Πορτογαλία και να μην είχε μάθει κανείς ποτέ τίποτα. Έτσι διασκέδαζαν αυτοί οι άντρες τότε. Ήταν σαν ένα κίνημα επιφανών playboys που δρούσαν στη Γαλλία όταν ήμουν μικρή – 15, 16 χρονών- και δούλευα στις πρώτες κολεξιόν μου ως μοντέλο. Πήγαινες στο Régine ή στο Castel στο Παρίσι και όλοι οι ώριμοι άντρες σου την έπεφταν. Το ίδιο σε οποιοδήποτε γνωστό κλαμπ της εποχής στην Ευρώπη. Ήταν σχεδόν "de rigeur" αυτή η δραστηριότητα για άντρες σαν τον Πολάνσκι που είχαν γαλουχηθεί με την ευρωπαϊκή νοοτροπία.
Για το κίνημα #MeToo και το «ανδρικό προνόμιο»
Υπάρχει πάντα το ανδρικό προνόμιο, το οποίο πιθανότατα παραμένει ισχυρότερο από οποιοδήποτε κίνημα #MeToo, διότι ξεκινά από την γέννηση του αρσενικού. Έχω έναν ανιψιό τριών χρονών που τις προάλλες ενώ ήμασταν στην παραλία, ήρθε προς το μέρος μου κρατώντας ένα μπαστούνι και μου ανακοίνωσε «είμαι ο αρχηγός του σύμπαντος». Τα κορίτσια δεν κάνουν τέτοια πράγματα.
Για την αντιπάθεια της στο πρόσωπο του Μπιλ Μάρεϊ
Όταν είχαμε συνεργαστεί στο The Life Aquatic του Γουές Άντερσον, ήταν φριχτός μαζί μου. Δεν ξέρω τι πρόβλημα είχε. Την πρώτη εβδομάδα των γυρισμάτων ήμασταν όλοι σ΄ ένα μικρό ξενοδοχείο και ο Μπιλ Μάρεϊ προσκάλεσε σε δείπνο όλο το καστ εκτός από μένα. Τέτοιες μικροπρέπειες...
Για την σχέση της με τον «ψυχοπαθή» Ράιαν Ο' Νιλ
Θυμάμαι μια φορά φιλιόμαστε για έξι ώρες πάνω σ΄ ένα τραπέζι σπίτι του. Αλλά συμπεριφερόταν σαν ψυχοπαθής. Μια φορά μου έριξε κουτουλιά. Πήρε το κεφάλι μου στα χέρια του και με κουτούλησε με όλη του τη δύναμη επειδή με έψαχνε και δεν με έβρισκε σ΄ ένα πάρτι. Είναι – ή μάλλον ήταν, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για την τρέχουσα κατάστασή του – ένα βαθιά διαταραγμένο άτομο.
Για τον λόγο που δεν εμφανίζεται πια στην οθόνη ο Τζακ Νίκολσον
Από τη στιγμή που δεν του προσφέρουν κάποιον αντίστοιχα συναρπαστικό με το παρελθόν του ρόλο, γιατί να το κάνει; Έχει αρκετά λεφτά για να ζήσει πλουσιοπάροχα τρεις ζωές. Προσωπικά δεν θα ήθελα να τον δω να παίζει στο επίπεδο ρόλων που αποδέχεται εδώ και χρόνια ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Απορώ πώς το κάνει. Πού τα χαλάει τα λεφτά; Στο Nobu που είναι ιδιοκτησία του ή στο Φεστιβάλ της Tribeca που ίδρυσε; Δε νομίζω. Ίσως στις διατροφές που πληρώνει στις πρώην συζύγους του, αλλά και πάλι...
Για τον πατέρα της, Τζον Χιούστον
Αν ήταν αλκοολικός; Δε νομίζω. Σαφώς ήταν κάποιος που του άρεσε να πίνει στο τέλος της μέρας. Χαρακτηρίζουμε αλκοολικούς τέτοιους ανθρώπους; Ποτέ μου δεν κατάλαβα. Σύμφωνα με τον ορισμό των Ανώνυμων Αλκοολικών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλκοολικός. Σύμφωνα με οποιονδήποτε σχεδόν Ιρλανδό, ήταν απλά ένας μέτριος πότης.
Με στοιχεία από το New York