Δεν είναι πως βλέπουμε τον Ρικάρντο Νταρίν συχνά στον ισπανόφωνο κινηματογράφο. Δηλαδή, συχνά τον βλέπουμε, αλλά ποτέ σε κακή ταινία. Θυμάστε μια παλαιότερη εποχή που λέγαμε: «Α, εδώ παίζει ο τάδε ηθοποιός, η ταινία πρέπει να είναι καλή!». Ε, αυτό μοιάζει να έχει χαθεί από τότε που ο Νίκολας Κέιτζ επέλεξε να παίξει στον «Βράχο».
Δεν υπάρχουν, με άλλα λόγια, τα προπύργια, οι σταθερές, τουλάχιστον στο αμερικανικό σινεμά. Ο Ρικάρντο Νταρίν όμως είναι μια τέτοια σταθερά και σημειώστε πως, παρά τις προτάσεις που έχει δεχτεί, δεν πρόκειται να τον δείτε σύντομα σε αμερικανική ταινία. Τουλάχιστον αυτό μου είπε όταν τον συνάντησα πέρσι, στις Κάννες, με αφορμή τον «Πρόεδρο» του Σαντιάγκο Μίτρε που κυκλοφόρησε χθες στις αίθουσες. Παρεμπιπτόντως, είναι μια πολύ καλή ταινία.
Ένα άγχος το είχα, αν θα τα καταφέρναμε εννοώ. Σκεφτείτε το, σου λέει κάποιος «θα ενσαρκώσεις τον Πρόεδρο της χώρας σου». Υπάρχει πάντα ο φόβος της μεγαλομανίας του ηθοποιού που μπορεί να σε καταπιεί ολόκληρο. Η ταινία αυτή όμως λέει κάτι με το οποίο συμφωνώ απολύτως.
Συνέντευξη στον Άκη Καπράνο
— Κύριε Νταρίν, ενσαρκώνετε τον Πρόεδρο της Αργεντινής και έχει ενδιαφέρον αυτό, καθώς ο ίδιος είστε κάτι σαν πρεσβευτής του αργεντίνικου κινηματογράφου και γενικότερα του ισπανόφωνου, αν μου επιτρέπετε.
Είμαι ηθοποιός, αυτή είναι η δουλειά μου. Νομίζω τα φουσκώνετε λίγο.
— Κάπου διάβασα πως ο Τόνι Σκοτ σας ζήτησε προσωπικά για τον ρόλο του «κακού» στο «Man on fire» το 2004.
Ισχύει, αλλά ποτέ μου δεν βρήκα έναν καλό λόγο για να ταξιδέψω μέχρι το Χόλιγουντ.
— Οι Αμερικανοί παραγωγοί, πάντως, αγοράζουν συχνά τα δικαιώματα ταινιών στις οποίες έχετε πρωταγωνιστήσει.
Ψάχνουν ιστορίες σε όλο τον κόσμο. Οι δικές μας μπορεί και να τους έρχονται πιο φτηνά. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν. Συνήθως τις καταστρέφουν. Δεν ξέρω... Είδατε τι έκαναν με τις «Εννιά Βασίλισσες»; (σ.σ. αναφέρεται στην ταινία «Criminal»).
— Να σας πω την αλήθεια, ούτε που το θυμόμουν.
Ε, να σας το θυμίσω εγώ: τοποθέτησαν τη δράση στο Λος Άντζελες. Από κει και μόνο καταλαβαίνει κανείς πως δεν δίνουν δεκάρα για το πρωτότυπο υλικό. Ξέρετε πως υπήρχε όρος στο συμβόλαιο που απαγόρευε στον Μπιελίνσκι (σ.σ. σεναριογράφος και σκηνοθέτης του πρωτoτύπου) να βρίσκεται στο set των γυρισμάτων; Όχι απλώς δεν ήθελαν τη βοήθεια του, του το απαγόρευαν κιόλας!
— Σας αποθάρρυνε γενικότερα αυτό;
Νομίζω πως κάνουμε μια χαρά δουλειά και στην Αργεντινή. Σίγουρα τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα, οικονομικά μιλώντας. Αλλά μπορούμε να κάνουμε ταινίες για τις οποίες να είμαστε υπερήφανοι.
— Είστε ικανοποιημένος με τον «Πρόεδρο»;
Ναι. Είναι και δύσκολο θέμα, εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε αποτύχει. Μου αρέσει και ο ήρωας, ένας Πρόεδρος, ένα φανταστικό πρόσωπο που ταυτόχρονα έχει τις προσωπικές του διαμάχες, όπως αυτή με την κόρη του, η οποία αντιμετωπίζει μια κατάσταση έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, και καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ταινίας. Έχει ένα παράδοξο ως χαρακτήρας: είναι ένας Πρόεδρος που δεν έχει πολλά προνόμια ούτε στη χώρα του αλλά ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό από μόνο του ήταν αρκετά ενδιαφέρον για να με τραβήξει, να με κάνει να πω το «ναι» στον ρόλο.
— Είστε δύσκολος γενικά;
Περιμένω να δω αν θα με «χτυπήσει» στο στομάχι ένα σενάριο και μετά παίρνω τις αποφάσεις μου. Είπα το «ναι» πολύ σύντομα, επειδή είχα εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη, τον Σαντιάγκο Μίτρε. Παρ' όλα αυτά, ένα άγχος το είχα, αν θα τα καταφέρναμε εννοώ. Σκεφτείτε το, σου λέει κάποιος «θα ενσαρκώσεις τον Πρόεδρο της χώρας σου». Υπάρχει πάντα ο φόβος της μεγαλομανίας του ηθοποιού που μπορεί να σε καταπιεί ολόκληρο. Η ταινία αυτή όμως λέει κάτι με το οποίο συμφωνώ απολύτως.
Το τρέιλερ της ταινίας.
— Και ποιο είναι αυτό;
(παύση) Ξέρετε, έχω την αίσθηση ότι οι δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής είναι πολύ νέες κι έχουν πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουν μέχρι να μάθουν να περπατούν. Μερικές φορές ο Πρόεδρος της ταινίας δεν καταλαβαίνει από πού προέρχονται αυτά που αφηγείται η κόρη του, αν είναι αλήθεια ή όχι. Μοιάζει λίγο με τη «θολούρα» που σου προκαλεί η εξουσία. Προχθές θυμήθηκα μια κινεζική παροιμία που λέει: «Αν θες να δεις την αλήθεια ενός ανθρώπου, δώσε του απόλυτη εξουσία για πέντε λεπτά».
— Τα καταφέρατε, λοιπόν, εδώ;
Θεωρώ πως κατορθώσαμε να αποτυπώσουμε ένα μεγάλο μέρος της λατινοαμερικάνικης κοινωνίας, τη ματιά της, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Πιστέψαμε πολύ σε αυτή την ταινία. Συζητούσαμε διαρκώς με τον Σαντιάγκο, προσθέταμε και αφαιρούσαμε ψηφίδες του χαρακτήρα μέχρι να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν στηριχτήκαμε σε παιχνίδια και ψέματα αλλά στο κείμενο και στο πώς θα το αποδώσουμε.
Αυτό κάνω πάντα άλλωστε, περιμένω να πατήσω πάνω στο σενάριο και να μπορέσω να φτάσω στο ύψος που απαιτείται. Τις περισσότερες φορές είμαι τυχερός, όπως με το «Μυστικό στα μάτια τους». Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτή την ταινία.
— Να τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε δει το αμερικανικό ριμέικ;
Δεν το έχω δει ακόμα και δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ορίστε, κάτι τέτοια λέω και άντε μετά να μου κάνουν πρόταση από το Χόλιγουντ (γέλια). Ίσως θα έπρεπε να αγοράσουμε εμείς τα δικαιώματα του «Ταξιτζή» για να κάνουμε μια δική μας βερσιόν ‒ έχει κι αυτός άλλωστε τις πολιτικές του προεκτάσεις.
— Σας αφορά αυτό; Εννοώ η πολιτική κατεύθυνση μιας ταινίας;
Όχι τόσο η κατεύθυνση όσο οι πιθανότητες που προκύπτουν από την ιστορία της. Και είναι σημαντικό για εμένα να μπορώ να απελευθερώνομαι πλήρως όταν δουλεύω έναν ρόλο – ειδικά τώρα αυτόν του Προέδρου. Οι δημοσιογράφοι της χώρας μου με ρωτούσαν διαρκώς σε ποιο πολιτικό πρόσωπο έχω βασίσει την ερμηνεία μου και τους έλεγα πολύ απλά «σε κανέναν, πρόκειται για μυθοπλασία». Την ίδια στιγμή, όμως, η πλοκή, αυτά που συμβαίνουν δηλαδή, κουβαλούν έναν γνήσιο ρεαλισμό σε σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε. Σας λέω, ήταν πολύ δύσκολο!
— Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει ιστορίες τόσο εθνοκεντρικές όσο αυτές των ταινιών σας να βρίσκουν τέτοια απήχηση σε χώρες όπως η Ελλάδα;
Νομίζω πως το αργεντίνικο σινεμά ξέρει να αφηγείται «μικρές» ιστορίες πολύ καλά, ακόμα και στην περίπτωση του «Προέδρου». Όταν, λοιπόν, αφηγείσαι ιστορίες ανθρώπων, αυτό που θα ανακαλύψεις εκεί αφορά τον καθένα.