Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Ομάρ Σαρίφ (10 Ιουλίου 2015) είχαμε δημοσιεύσει ένα κείμενο εδώ, στο LIFO.gr (με αφορμή το θλιβερό γεγονός), που επιγραφόταν «Καταδιώκοντας τον Ομάρ Σαρίφ στις γειτονιές του Πειραιά, το 1971 / Η φοβερή σκηνή καταδίωξης με αυτοκίνητα από την ταινία Le Casse του Ανρί Βερνέιγ».
Εκείνο το κείμενο τελείωνε με την εξής φράση: «Υπάρχουν διάφορα παραλειπόμενα από τις κραιπάλες του Μπελμοντό και του Σαρίφ στις ταβέρνες της Πλάκας και αλλαχού, αλλά αυτά δεν έχουν και μεγάλη σημασία τώρα...». Με άλλα λόγια αφήναμε μιαν υπόσχεση πως θα επανέλθουμε στο παρασκήνιο της συγκεκριμένης ταινίας, με κάποια άλλη αφορμή ή και χωρίς αφορμή, που είχε αναστατώσει την κοσμική Αθήνα, στο τέλος του χειμώνα και την άνοιξη του 1971, και που είχε μετατρέψει τους λαμπερούς ηθοποιούς της (και) σε πρωταγωνιστές της αθηναϊκής νύχτας.
Οι πρωταγωνιστές της ταινίας του Ανρί Βερνέιγ, δηλαδή ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο Ομάρ Σαρίφ, η Ντάιαν Κάνον, ο Ρομπέρ Οσέν, η Νικόλ Καλφάν, ο Ρενάτο Σαλβατόρι και όσοι άλλοι, είχαν παραμείνει στην Ελλάδα για περισσότερο από δύο μήνες.
Θέλουμε να πούμε πως αυτά που συνέβησαν πριν από λίγο καιρό στην πρωτεύουσα (Σύνταγμα κ.λπ.), με τα γυρίσματα της ταινίας του Ferdinando Cito Filomarino Born to be Murdered (που έχει για πρωταγωνιστή τον γιο του Denzel Washington, τον John David Washington) δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα είχαν γίνει το 1971, με αφορμή το Le Casse (ε.τ. Οι Διαρρήκτες).
Κατ' αρχάς εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως οι πρωταγωνιστές της ταινίας του Ανρί Βερνέιγ, δηλαδή ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο Ομάρ Σαρίφ, η Ντάιαν Κάνον, ο Ρομπέρ Οσέν, η Νικόλ Καλφάν, ο Ρενάτο Σαλβατόρι και όσοι άλλοι, είχαν παραμείνει στην Ελλάδα για περισσότερο από δύο μήνες. Ένα διάστημα ικανό από μόνο του, ώστε να δημιουργήσει τη σχετική αναστάτωση στους κοσμικούς συντάκτες της εποχής, που δεν θα σταματούσαν να γράφουν, συχνά και με την αναμενόμενη κουτσομπολίστικη διάθεση, για όλα όσα συνδέονταν με τους πρωταγωνιστές μετά από τα γυρίσματά τους – που, σημειωτέον, ήταν τόσο συμπυκνωμένα και κοπιαστικά (τα γυρίσματα), κατάλληλα μόνο για άψογους επαγγελματίες.
Παρά ταύτα ελεύθερος χρόνος υπήρχε, με τους πρωταγωνιστές να χαίρονται και να διασκεδάζουν με τις ποικίλες διεξόδους που τους προσέφερε η αθηναϊκή νύχτα.
Να πούμε επίσης πως η ταινία είχε τύχει της αμέριστης συμπαράστασης του χουντικού καθεστώτος – το οποίο καθεστώς έβλεπε σ' αυτή μια καλή ευκαιρία για να διαφημιστεί στο εξωτερικό. Και δεν λέμε για την άμεση διαφήμιση, καθώς στην ταινία, σε διάφορες φάσεις της, ο φακός φωτογράφιζε τα «πουλιά της χούντας» (κρεμασμένα στις κολώνες κ.λπ.), αλλά κυρίως για την έμμεση. Πως στην Ελλάδα γυρίζονται ταινίες από ξένα συνεργεία, υψηλού τεχνικού-επαγγελματικού επιπέδου, πως η χώρα προσφέρει «ιδανικές συνθήκες δουλειάς», και πως μαζί με τη δουλειά προσφέρει και όλο εκείνο το πακέτο «μετά τη δουλειά», που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είναι ποτέ αμελητέο.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως η χούντα είχε βάλει τους δικούς της (π.χ. τον Παύλο Τοτόμη της ΕΤΒΑ, της Εμπορικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως δηλαδή) να προφέρουν γη και ύδωρ στους συντελεστές της ταινίας, διοργανώνοντας ακόμη και ειδική δεξίωση, στο ξενοδοχείο King George, προκειμένου να καλοπεράσουν οι όντως σημαντικοί πρωταγωνιστές του Le Casse. (Να συμπληρώσουμε πως θυγατρική της ΕΤΒΑ ήταν τότε η εταιρεία Γενική Κινηματογραφικών Επιχειρήσεων, που μερικά χρόνια αργότερα θα εξελισσόταν στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου). Όπως δεν είναι άμοιρο αυτού που λέμε παραπάνω και το γεγονός πως ο Βερνέιγ είχε δηλώσει υπόχρεος προς το καθεστώς, που τον είχε αφήσει να αναστατώσει για μέρες το κέντρο της Αθήνας (κάτι που δεν θα μπορούσε να το κάνει με τίποτα στο Παρίσι, όπως είχε ο ίδιος επισημάνει).
Όλοι γνωρίζουμε (τουλάχιστον οι πιο παλιοί) πως στις αρχές του '70 γινόταν χαμός με το «Ντιρλαντά», που είχε ηχογραφήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1969, για τις ανάγκες του άλμπουμ του «Το Περιβόλι του Τρελλού» [Lyra]. Το τραγούδι δεν τραγουδιόταν μόνο στο εσωτερικό απ' άκρη σ' άκρη, γνωρίζοντας συνεχείς διασκευές (μέχρι και ο άγνωστος τότε Βασίλης Παπακωνσταντίνου το είχε πει), μα και στο εξωτερικό, αφού σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, κάποιος τραγουδιστής ή τραγουδίστρια ή κάποια ορχήστρα θα το έκανε επιτυχία. Στη Γαλλία το "Darla dirladada" το απογείωσε η Dalida, ενώ καλό είναι να πούμε πως και η εκτέλεση του Σαββόπουλου ακουγόταν στη Γαλλία, αφού είχαν κυκλοφορήσει εκεί τόσο το LP του, ως "Le Jardin du Fou", όσο και το σχετικό 45άρι (αμφότερα από τη γαλλική Polydor).
Έτσι, όταν ήρθαν οι Γάλλοι (και όλοι οι υπόλοιποι) στην Αθήνα, για να γυρίσουν το Le Casse, τι πιο φυσικό από το να μάθουν για τον Σαββόπουλο και να ζητήσουν να πάνε να τον δουν και να τον ακούσουν να τραγουδάει το αυθεντικό κατά μίαν έννοια «Ντιρλαντά»; Ο Σαββόπουλος, όμως, βρισκόταν σε άλλη φάση. Την εποχή εκείνη ετοίμαζε τον «Μπάλλο», και το «Ντιρλαντά» ήταν μια πονεμένη ιστορία η οποία δεν είχε τελεσιδικήσει.
Ο Μπελμοντό, λοιπόν, που ήξερε το «Ντιρλαντά» από τη Γαλλία (από τους Les Dirlada και την Dalida προφανώς), ήταν εκείνος που είχε θελήσει να το ακούσει ζωντανά από τον Σαββόπουλο, που τότε τραγουδούσε στο Rodeo (Χέυδεν 34, στην Πλατεία Βικτωρίας). Και όντως. Η παρέα θα βρεθεί στο Rodeo, αλλά ο Σαββόπουλος θα τη σνομπάρει!
Όπως είχαν γράψει τα περιοδικά (Επίκαιρα), ο Σαββόπουλος δεν είχε εμφανισθεί, με τους «αστέρες» να εκνευρίζονται και να αποχωρούν. «Κάτι λέει εκνευρισμένος ο Μπελμοντό στον Ομάρ Σαρίφ και η διασκέδαση τελειώνει άδοξα. Μοναδικός κερδισμένος ο Αιγύπτιος ζεν πρεμιέ, που δέχεται θερμά φιλιά μιας άγνωστης θαυμάστριάς του», όπως διαβάζουμε σχετικά. Η φωτογραφία με τον Διονύση Σαββόπουλο όρθιο (σε φάση αποχώρησης) και με τους χαλαρούς (ακόμη) Ομάρ Σαρίφ, Νικόλ Καλφάν, Ρομπέρ Οσέν και Ζαν-Πολ Μπελμοντό γύρω από ένα τραπέζι του Rodeo με ουίσκι, σόδα και κοκακόλες είναι... μνημείο.
Μια παλιά πρακτική των δημοσιογράφων των κοσμικών στηλών και των ποικίλων καλλιτεχνικών παρατρεχάμενων ήταν να εκμεταλλεύονται τις παρουσίες ξένων «αστέρων» στη χώρα, φέρνοντας δίπλα τους εγχώριους ηθοποιούς ή τραγουδιστές, αφήνοντας, σε κάποιες περιπτώσεις, υπόνοιες πως κάτι πικάντικο θα μπορούσε να συμβαίνει μεταξύ τους. Εξάλλου, μια φωτογραφία ενός Έλληνα ή μιας Ελληνίδας, δίπλα σ' ένα πολύ μεγάλο όνομα του εξωτερικού ποτέ δεν ήταν μικρό πράγμα, καθώς βοηθούσε πάντα στο πρεστίζ του δικού μας ηθοποιού ή τραγουδιστή και εξαργυρωνόταν στα ταμεία.
Τα περιοδικά τότε έγραφαν για τη γνωριμία της Ρίκας Διαλυνά με τον Ομάρ Σαρίφ, που γνωρίζονταν από το Χόλιγουντ (όπως σημείωναν), ενώ δεν παρέλειψαν να τραβήξουν και φωτογραφία του Αιγύπτιου ηθοποιού με την Έλενα Ναθαναήλ, σε κάποιο μαγαζί του Τουρκολίμανου.
Οι «δαιμόνιοι» ρεπόρτερ είχαν, επίσης, την πληροφορία πως θα κατέφθαναν κάποια στιγμή στην Αθήνα και οι σύντροφοι, τότε, των Μπελμοντό και Σαλβατόρι, δηλαδή η Ούρσουλα Άντρες και η Ανί Ζιραρντό (σύζυγος του Σαλβατόρι). Και όντως, αφού βρήκαμε δύο τουλάχιστον φωτογραφίες των Μπελμοντό-Άντρες στα gettyimages, από την κοινή παρουσία τους στην πρωτεύουσα, το 1971.
Το ξενοδοχείο Hilton ήταν η βάση όλης της κουστωδίας και από εκεί κανονίζονταν οι εξορμήσεις είτε στις ταβέρνες στα Αναφιώτικα, είτε στο Rodeo, είτε στο Stork, είτε στα Αστέρια, είτε στο Καζίνο της Πάρνηθας, είτε στη Μαρινέλλα. Από την οποία, λογικά, θα άκουσαν και το «Ντιρλαντά»...
Mαρινέλλα - DARLA DIRLADADA