Πήρε το μεγάλο ρίσκο και είπε στον ατζέντη του στο Λος Άντζελες. «Αφήνω μούσια. Για μερικούς μήνες δεν θέλω καμιά οντισιόν». Τα μάζεψε και ήρθε στην Ελλάδα. Ο απίστευτα σέξι γκέι βρικόλακας Τάλμποτ του σίριαλ «True Blood» άρχισε να μπαινοβγαίνει σε μοναστήρια κι εκκλησίες. Με καθόλου σκοτεινό σκοπό. Για να υποδυθεί έναν καλόγερο στα Μετέωρα του Σπύρου Σταθουλόπουλου, που ήδη κέρδισαν τις εντυπώσεις στο 62ο Φεστιβάλ Βερολίνου. Την Κυριακή θα ξέρουμε αν θα φέρουν και κάποιο βραβείο στην Ελλάδα. Συμπρωταγωνίστριά του η Ταμίλα Κουλίεβα. Το Theo Alexander είναι πια το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Θοδωρή Ζουμπουλίδη. Ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα από το El Greco του Σμαραγδή, αλλά όταν ζεις στο Λ.A., παίζεις σε επεισόδια του «CSI: NY» και γίνεσαι εξώφυλλο σε σέξι πόζες, μια προσαρμογή του Theodore Zoumpoulidis μάλλον βοηθάει. «Εγώ το διάλεξα το Θίο Αλεξάντερ», μου λέει. Από τον Μεγαλέξανδρο, αποτολμάω την ερώτηση. «Φυσικά, κι αυτός μια χίμαιρα κυνηγούσε».
Ούτε που το περίμενα ότι θα μιλούσα μ’ έναν βυζαντινής καταγωγής βρικόλακα για μια «ιερόσυλη» ταινία γύρω από τον αδιέξοδο έρωτα μιας μοναχής κι ενός καλόγερου και θα μου προέκυπτε αυτό το παθιασμένο, ενθουσιώδες, θρήσκο και γεμάτο θαυμασμό για τον μοναχισμό Ελληνόπουλο. Αν ένιωσε την ανάγκη να επισκεφτεί το Άγιο Όρος, «ψάχνοντας το κλίμα μιας άλλης εποχής», τότε που έχτιζε τον ρόλο του αδελφού του Ελ Γκρέκο, σκεφτείτε τι έκανε τώρα για τα Μετέωρα. «Είμαι καζαντζακικός», δηλώνει. «Ο μοναχισμός συμβολίζει για ‘μένα το ότι στο τέλος της μέρας είμαστε όλοι μόνοι μας. Μόνοι μας παλεύουμε. Σε μια ολονυχτία στο Άγιο Όρος ρώτησα έναν μοναχό στην ηλικία μου: “Αν πρέπει ένα μόνο πράγμα να βγάλω από τον ρόλο μου, ποιο θα ‘θελες να είναι;”. “Θοδωρή, να δείξεις ότι είμαστε άνθρωποι. Κάθε μέρα πέφτουμε και κάθε μέρα σηκωνόμαστε”, μου είπε και το πρόσωπό του έλαμπε. Ο έρωτας στα Μετέωρα, αυτός ο τυφώνας μεταξύ δυό ανθρώπων ταγμένων στη θρησκεία δεν μπορεί να μην είναι θείος. Είναι καταδικασμένος από τους ανθρώπους, όχι από τα βουνά, τα δέντρα και τη φύση».
Ο Θοδωρής, ετών 31, μεγαλωμένος στην Αθήνα, απόφοιτος της Σχολής Μωραΐτη, ήθελε από μικρός να γίνει ηθοποιός. Έπρεπε, όμως, πρώτα ν’ αποδείξει στον επιχειρηματία πατέρα του, που τώρα είναι ευτυχής συμπαραγωγός των Μετεώρων, ότι «δεν το κάνει από ματαιοδοξία, αλλά από πραγματική αγάπη». Σπούδασε, λοιπόν, «μπίζνες με άριστα στο Boston University» και μετά άνοιξε ο δρόμος για την καλύτερη δυνατή θεατρική παιδεία στη Νέα Υόρκη.
Τι θέλει από την τέχνη του; «Ταινίες που να μπορούν ν’ αλλάξουν έστω και για δυο ώρες τον άνθρωπο. Εγώ, μετά το Ζ του Γαβρά, δεν ήμουνα πια ο ίδιος. Το σινεμά θέλει ρομαντισμό και τρέλα». Αυτό το εφηβικό πάθος τον ένωσε και με τον μεγαλωμένο στην Κολομβία και τρομερά ταλαντούχο σκηνοθέτη Σπύρο Σταθουλόπουλο. «Μετά την επιτυχία της ταινίας του PVC-1 στις Κάννες, του στέλνανε στο Λ.A. σενάρια 100 και 150 εκατ. δολαρίων. Κι εμείς πήραμε μια κάμερα, ανεβήκαμε στα ελληνικά βουνά και κατεβήκαμε με ταινία. Κανονικό αντάρτικο. Δεν είναι καρμικό όλο αυτό; Δεν μπορεί, κάποια θαύματα μας βοήθησαν».
Με αποχαιρετά, ζητώντας μου το τηλέφωνο τού Χρόνη Μίσσιου. Μόλις έχει διαβάσει το Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» κι έχει ενθουσιαστεί. Ελπίζω να τον συνάντησε.