Tα 58 κλείνει σήμερα ο κύριος Μπραντ Πιτ, ένας από τους φωτογενέστερους και πιο αξιόπιστους εν ενεργεία πρωταγωνιστές. Με την εμφάνισή του θα μπορούσε να ακολουθήσει καριέρα ρομαντικού πρωταγωνιστή ή να χτίσει μια μπλοκμπάστερ φιλμογραφία που θα ζήλευε κι ο Γουίλ Σμιθ. Ο ίδιος, όμως, με το που ανέβηκαν οι μετοχές του στα μέσα των '90s, έδειξε ότι οι προθέσεις του ήταν διαφορετικές.
Ευτύχησε να γνωρίσει τον Ντέιβιντ Φίντσερ, που τον έχει εμπιστευτεί μέχρι στιγμής σε τρία projects του, κυνήγησε συνεργασίες με δημιουργούς εγνωσμένης αξίας ή νεόκοπους σκηνοθέτες, συμμετείχε σε ταινίες υψηλού καλλιτεχνικού και εμπορικού ρίσκου, αδιαφορώντας για τη διάρκεια του ρόλου του, και σύντομα στο ήδη αξιόλογο ερμηνευτικό βιογραφικό του ήρθε να προστεθεί και το παραγωγικό όραμα – είναι ιδρυτικό μέλος της Plan B Entertainment.
Tο πρώτο του Όσκαρ το κέρδισε για την παραγωγή του 12 Χρόνια Σκλάβος (2013), τον περασμένο Φεβρουάριο πανηγύρισε και την πρώτη του οσκαρική νίκη στις ερμηνευτικές κατηγορίες για τη συμμετοχή του στο Once Upon a Time in Hollywood (2019) του Κουέντιν Ταραντίνο. O ίδιος δηλώνει ότι θέλει να αραιώσει τις εμφανίσεις του μπροστά από τον φακό και να αφοσιωθεί στην παραγωγή, μα το σαράκι της υποκριτικής φαίνεται να τον τρώει ακόμα.
Μέσα στον επόμενο χρόνο αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στο Bullet Train, τη νέα action εξτραβαγκάντζα του Ντέιβιντ Λιτς (Αtomic Blonde, Deadpool 2), αλλά και στο ενδοβιομηχανικό έπος του Νταμιάν Σαζέλ, Babylon.
O ίδιος δηλώνει ότι θέλει να αραιώσει τις εμφανίσεις του μπροστά από τον φακό και να αφοσιωθεί στην παραγωγή, μα το σαράκι της υποκριτικής φαίνεται να τον τρώει ακόμα.
Για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες που συνοψίζουν την πολυπρόσωπη καριέρα του, δέκα ταινίες που αναδεικνύουν την επιτυχή του ισορροπία ανάμεσα στην εμπορική ευαισθησία και το καλλιτεχνικό στοίχημα.
Interview with the Vampire
1994
του Νιλ Τζόρνταν
Από τις ωραιότερες φιλμικές καταθέσεις στον βαμπιρικό μύθο, η Συνέντευξη του σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν εκκινεί από μια πρώτη ύλη μαζικής διασκέδασης για να ανοίξει φιλοσοφική συζήτηση πάνω στο αίτημα για αιώνια ζωή και τη διαχρονική επιβίωση του Κακού, αξιοποιεί στο έπακρο την υπερσυγκέντρωση γοητείας στο καστ, προσθέτει στο μίγμα ομοερωτική διάθεση, απώθηση γοτθικών απολήξεων και μελαγχολία, ανακατεύει καλά και σερβίρει ένα μεθυστικό κινηματογραφικό κοκτέιλ που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο τον φίλο του σινεμά του φανταστικού.
12 Monkeys
1995
του Τέρι Γκίλιαμ
Το 1995 είναι η χρονιά που ο Μπραντ Πιτ ανεβαίνει κατηγορία. Αφενός πρωταγωνιστεί στο Seven (1995), αφετέρου έχει τον χαρακτηριστικότερο δεύτερο ρόλο σ' αυτή εδώ τη νέο-ρομαντική, μετα-αποκαλυπτική διασκευή του La Jetée (1962) από τον Τέρι Γκίλιαμ. O παραληρηματικός Τζέφρι Γκόινς είναι ακόμα ένας χαρακτήρας στο κινηματογραφικό σύμπαν του σκηνοθέτη που καταφεύγει στην τρέλα για να βρει λογική και ο Πιτ με μια σειρά από ανακυκλούμενα τικ, νευρωτικές χειρονομίες και μανιακά ξεσπάσματα αφήνει την κριτική της εποχής με το στόμα ανοιχτό και γοητεύει την οσκαρική Ακαδημία, η οποία τον καλωσορίζει στο κλαμπ της με μια υποψηφιότητα Β' Ανδρικού Ρόλου.
Fight Club
1999
του Ντέιβιντ Φίντσερ
Eννοείται πως και οι άλλες δύο συνεργασίες του Πιτ με τον Φίντσερ, το Seven (1995) και το The Curious Case of Benjamin Button (2008) είναι must-see, ωστόσο για τις ανάγκες της παρούσας λίστας προκρίνεται το Fight Club, ταινία γενιάς και κατάμαυρη σάτιρα, που καυτηριάζει την ατελέσφορη προσπάθεια της generation X να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή της μέσω της υπερκατανάλωσης και της προσέγγισης ενός αυστηρά προσδιορισμένου μοντέλου επιτυχίας. Ο Μπραντ Πιτ δίνει στον Τάιλερ Ντέρντεν του την απαραίτητη δόση αυτοϋπονομευόμενου machισμού, ώστε να υπηρετήσει το ύφος και το όραμα του σκηνοθέτη του, και πλάθουν μαζί έναν εμβληματικό χαρακτήρα.
Ocean's 11
2001
του Στίβεν Σόντερμπεργκ
Μονταρισμένη πάνω στους funky ήχους του Ντέιβιντ Χολμς, ραφιναρισμένη, κομψή και ανεπιτήδευτα cool, όπως ο γαλαξίας αστέρων που πρωταγωνιστεί, η Συμμορία των 11 συγκαταλέγεται ανάμεσα στους επιφανείς εκπροσώπους του είδους της ταινίας απάτης. Ακολούθησαν δύο εξίσου γοητευτικά sequels, ολοκληρώνοντας μια τριλογία που, με τα inside jokes, τους στακάτους διαλόγους και τις ευφάνταστες ληστείες της, συνθέτει μια γοητευτική, αναίσχυντα ψυχαγωγική «φούσκα» ευεξίας κι απόδρασης, στην οποία μπορούμε να καταφεύγουμε, όποτε δυσκολεύει η κατάσταση.
The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford
2007
του Άντριου Ντόμινικ
Το ελεγειακό σάουντρακ των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις, η στοιχειωτική φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς και οι νωχελικοί ρυθμοί συνθέτουν μια πένθιμη murder ballad για τον «θρύλο που τυπώθηκε» και την αλήθεια που δεν προτιμήθηκε, για τη «δολοφονία» του Ρόμπερτ Φορντ από τον μύθο του Τζέσε Τζέιμς.
Μίλια μακριά από τη χοντροκοπιά της επόμενης συνεργασίας του σταρ με τον σκηνοθέτη Άντριου Ντομινίκ (Killing them Softly), αυτό εδώ το πρωταγωνιστικό όχημα είναι ενδεικτικό της ριψοκίνδυνης καλλιτεχνικής φύσης του Μπραντ Πιτ. Κι αν απέτυχε αρχικά στα ταμεία, η μεταγενέστερη επανεκτίμησή του δικαίωσε την επιλογή του Αμερικανού ηθοποιού.
Burn After Reading
2008
των Τζόελ και Ίθαν Κοέν
Με αφετηρία τη συνωμοσιολογική έκρηξη της εποχής, οι αδερφοί Κοέν έστησαν ακόμα μια μαύρη κωμωδία πάνω στη δονκιχωτική προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει και να ταξινομήσει το χάος. Κι επειδή η ταινία γυρίστηκε σε μια περίοδο που οι αδερφοί φαινόταν να περνούν κρίση μέσης ηλικίας, οι ήρωες εδώ αγωνιούν να γίνουν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, να αποκτήσουν μεγαλύτερο ρόλο στο (όποιο) Σχέδιο, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα.
Eνσαρκώνοντας την μπουφονική φιγούρα του γυμναστή Τσαντ, ο Μπραντ Πιτ ενεργοποιεί το κωμικό του ένστικτο, κλέβει την παράσταση και μετέχει ενεργά στην πιο σοκαριστική σκηνή του φιλμ.
Inglourious Basterds
2009
του Κουέντιν Ταραντινο
Τhrowback στις πολεμικές περιπέτειες πολυσυλλεκτικού καστ, που έκαναν θραύση στα '60s, και εκκίνηση μιας άτυπης τριλογίας που γράφει ξανά την Ιστορία μέσω του σινεμά. Οι Μπάστερδοι σηματοδοτούν τη στιγμή που το ενδοκινηματογραφικό παιχνίδι του Ταραντίνο αναβαθμίζεται, που ο σκηνοθέτης αποφασίζει να εντάξει τη λειτουργία του μέσου στις θεματικές του και που επιχειρεί να προβιβαστεί από την κατηγορία του «τρομερού παιδιού» σε εκείνη των μεγάλων. Στον ρόλο του υπολοχαγού Άλντο Ρέι ο σταρ Μπραντ Πιτ συναντά τον καρατερίστα Μπραντ Πιτ, MVP της ταινίας όμως είναι ο Κριστόφ Βαλτς, που πλάθει έναν αξέχαστο κινηματογραφικό κακό.
Tree of Life
2011
του Τέρενς Μάλικ
Από την κοσμογονία της εισαγωγής μέχρι την ουτοπία του φινάλε, το φιλμ του Τέρενς Μάλικ συνιστά ένα πνευματικό ταξίδι σε αναζήτηση του (όποιου) Θεού, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στα στοιχεία της φύσης, στον ουρανό ή στο βλέμμα του Άλλου. Μην ψάχνεις διαλόγους στο σινεμά του Μάλικ, οι διάλογοι, όπου υπάρχουν, επικαλύπτονται από τους εσωτερικούς μονολόγους των ηρώων του, που κάποτε σχηματίζουν μια υποψία διαλόγου μεταξύ τους και κάποτε όχι, λες και οι ψυχές των ηρώων πασχίζουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.
Ο μεταγενέστερος εγκλωβισμός του δημιουργού στη συγκεκριμένη φόρμα κατέστησε αμφιβόλου ειλικρίνειας ακόμα και αυτό εδώ το έργο στα μάτια μερικών, όταν βγήκε στις αίθουσες, όμως, δεν είχαμε ξαναδεί τίποτα σαν αυτό.
Moneyball
2011
του Μπένετ Μίλερ
Πολύ περισσότερο από την καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ γύρω από το μπέιζμπολ, το Moneyball είναι μια σπουδαία αμερικανική ταινία. Kινούμενο σε ένα πεδίο δραστηριότητας ευρισκόμενο στην καρδιά της αμερικανικότητας, το φιλμ του Μπένετ Μίλερ πιάνει το κλασικό ανθρωποφαγικό μοτίβο στο οποίο στηρίχτηκε ο αμερικανικός (και, κατ' επέκταση, ο δυτικός) πολιτισμός, που θέλει (μόνο) τον πρώτο αδιαφιλονίκητο θριαμβευτή και τον δεύτερο έναν αποτυχημένο, και το κάνει φύλλο και φτερό. Όχι με στομφώδεις, επεξηγηματικές ρητορείες, αλλά διακριτικά και εύληπτα, με ένα αθλητικό στιγμιότυπο και με ένα «σαχλό» εφηβικό τραγούδι – μια σκηνή που ίσως και να σε κάνει να μπήξεις τα κλάματα.
Επίσης, αν αναζητάς τη μεγάλη ερμηνευτική στιγμή του Πιτ, θα την βρεις εδώ.
World War Z
2013
του Μαρκ Φόρστερ
Aπό τα πιο ενδιαφέροντα μπλοκμπάστερ των τελευταίων ετών, το World War Z ξεκινά με πληθωρικές σκηνές μαζικών επιθέσεων ζόμπι, που συναγωνίζονται σε μέγεθος τις χαρακτηριστικότερες στιγμές της φιλμογραφίας του Ρόλαντ Έμεριχ, για να δώσει την σκυτάλη σε set-pieces απλούστερης δομής και ολοένα και πιο περιορισμένων χώρων και να καταλήξει σε μια σχεδόν μινιμαλιστική τρίτη πράξη.
Προσωπικό κερδισμένο στοίχημα του Μπραντ Πιτ ως παραγωγού, που όταν είδε ότι το τελευταίο μέρος δεν λειτουργούσε, πήρε την απόφαση να το ξαναγυρίσουν, αλλά και ως πρωταγωνιστή – η νηφαλιότητα, με την οποία προσεγγίζει τον κεντρικό χαρακτήρα, δίνει μια φρέσκια διάσταση στο στερεότυπο του ήρωα δράσης.