H διαστημική εμπειρία του "Interstellar" σε IMAX

Το Interstellar είναι η απόλυτη ταινία-γεγονός. Από εκείνες που, ανεξάρτητα αν τελικά σου αρέσει ή όχι το τελικό αποτέλεσμα -λόγω του μπερδεμένου σεναρίου και της μεγαλομανίας του σκηνοθέτη Κρίστοφερ Νόλαν-, απολαμβάνεις στο μάξιμουμ μόνο αν τις δεις στον κινηματογράφο - σε σωστό κινηματογράφο, εξοπλισμένο με τα κατάλληλα συστήματα ήχου και εικόνας.

Το είδος του sci-fi ήταν ανέκαθεν το βούτυρο στο ψωμί της κινηματογραφικής τεχνολογίας. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ όταν γύριζε στα 60s το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, χρησιμοποιώντας φιλμ 65 mm ήξερε ότι η ταινία του θα ήταν μια τομή που κανείς δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει για δεκαετίες. Σχεδόν 50 χρόνια μετά, αν υπάρχει κάτι που μπορεί να αναδείξει καλύτερα μια τέτοια ταινία, είναι σίγουρα η πατέντα IMAX, που δυστυχώς δεν διαθέτουμε ακόμα στην Ελλάδα. (Είναι εκείνη η υποσημείωση στις ξένες αφίσες ή στα τρέιλερ των ταινιών "coming soon in theatres and IMAX".)

Η παρακολούθηση μιας "εφετζίδικης" ταινίας σε ένα τέτοιο σινεμά είναι αληθινή εμπειρία. Η οθόνη είναι πραγματικά τεράστια και κυρτή, η διάταξη των καθισμάτων απόλυτα αμφιθεατρική, ο ήχος ό, τι πιο προηγμένο υπάρχει και η προβολή γίνεται με χρήση φιλμ 70 mm. Νομίζω ότι 2-3 σκηνές από την ταινία του Νόλαν που παρακολούθησα σε IMAX στο Βουκουρέστι, όπως (spoiler alert!) η είσοδος του διαστημόπλοιου στη σκουληκότρυπα ή -κυρίως- η προσεδάφιση των πρωταγωνιστών στον πρώτο πλανήτη του άλλου γαλαξία, εκείνον με τα τεράστια κύματα, θα μου μείνουν αξέχαστες για τον ρεαλισμό και τη δύναμή τους.

Παλιότερα, λοιπόν, οι κινηματογράφοι IMAX (που έχουν λάβει το όνομά τους από το ακρώνυμο Image MAXimum) έπαιζαν κυρίως ντοκιμαντέρ. Πολύ ακριβές παραγωγές, όπως κάποιες που ήταν χρηματοδοτημένες από τη NASA. Εκείνες οι αίθουσες, όπως η Géode στο Παρίσι, συχνά διαθέτουν οθόνες 360 μοιρών. Από το 2002 κι έπειτα όμως, η κινηματογραφική παραγωγή ταινιών μυθοπλασίας αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να εκμεταλλευτεί αυτά τα συστήματα που έχουν τη δυνατότητα να κινηματογραφούν και να προβάλλουν εικόνες πολύ μεγαλύτερου μεγέθους και ανάλυσης από ότι τα συμβατικά (αναλογικά ή ψηφιακά) συστήματα κινηματογράφησης. Η πρώτη ταινία που παίχτηκε ταυτόχρονα σε κανονικούς και IMAX κινηματογράφους ήταν το Matrix Revolutions, το τρίτο μέρος της τριλογίας των αδερφών Γουατσόφσκι που βγήκε το 2003. Έκτοτε λοιπόν, η IMAX έκανε άνοιγμα στον εμπορικό κινηματογράφο και φυσικά, πολλοί οραματιστές σκηνοθέτες έχουν "παίξει" κατά καιρούς με αυτή την τεχνολογία.

Βέβαια, πρέπει να διακρίνουμε ορισμένες περιπτώσεις γιατί η εμπειρία IMAX δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστη όσο υπόσχεται. Οι περισσότερες ταινίες γυρίζονται σε συμβατικό φιλμ 35 mm και στη συνέχεια υφίστανται επεξεργασία και μετατρέπονται σε φορμά IMAX. Κάτι σαν το "καλό" και το "κακό" 3D - όλοι έχουμε τύχει ταινίες που δεν γυρίστηκαν εξαρχής με 3D κάμερες και το αποτέλεσμα ήταν μάλλον κουραστικό για τα μάτια. Αν λοιπόν τα στάνταρ δεν είναι υψηλά, οι "πρόχειρες" και κακές λεπτομέρειες είναι ακόμα πιο ευκρινείς και ενοχλητικές. Μια τέτοια περίπτωση που θυμάμαι ήταν το πρόσφατο σίκουελ του Spiderman, που είδα στη Σόφια πριν από μερικούς μήνες σε IMAX 3D.

Σε κάποιες περιπτώσεις το "πέρασμα" από τα 35 mm σε φορμά IMAX πετυχαίνει. Όμως το τελειότερο αποτέλεσμα είναι όταν ολόκληρη η ταινία, ή μέρη αυτής έχουν γυριστεί με ειδική κάμερα IMAX σε φιλμ των 65 mm, όπως έγινε στην περίπτωση του Interstellar. Τότε η εμπειρία είναι πραγματικά εντυπωσιακή, αφού η καθαρότητα, η ευκρίνεια και το βάθος της εικόνας (κι ας μην είναι 3D η προβολή, αφού υπάρχουν σκηνοθέτες όπως ο Νόλαν που αρνούνται ακόμα και τώρα να ενδώσουν στις 3 διαστάσεις) είναι ασύγκριτα.