Πρωτοσυνάντησα τη Μαρία Δαμανάκη τον Νοέμβρη του ’75, όταν μου ζήτησε ο Νίκος Κυριαζίδης, εκδότης του «Ταχυδρόμου», να τη φωτογραφίσω για το επετειακό κομμάτι που κάναμε στο περιοδικό έναν χρόνο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας.
Η Μαρία ήταν η φωνή πίσω από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Εκείνη επαναλάμβανε συνεχώς το «Εδώ Πολυτεχνείο», κρατώντας μέρα-νύχτα άσβηστη τη φλόγα εκείνων των πραγματικά ηρωικών ημερών που όσοι τις ζήσαμε θα τις θυμόμαστε για πάντα.
Σκεφτόμουν να τη φωτογραφίσω με το μικρόφωνο του αυτοσχέδιου εκείνου σταθμού και αποφασίσαμε να συναντηθούμε στο Πολυτεχνείο. Όταν όμως είδα τον τοίχο με το σλόγκαν, αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήταν το ιδανικό φόντο για τη λαμπερή αυτή γυναίκα που με την παρουσία της σημάδεψε πολλαπλά την πολιτική ζωή της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω το αρνητικό για να ξανατυπώσω τη φωτογραφία που το χαρτί της έχει αρχίσει να ξεφτάει έπειτα από 47 χρόνια. Τη φυλάω όμως ευλαβικά, γιατί τη θεωρώ ένα από τα καλύτερα πορτρέτα που έχω τραβήξει – και πιστέψτε με, έχω τραβήξει εκατοντάδες ηθοποιούς, μοντέλα, συγγραφείς, πολιτικούς και μουσικούς για διάφορα αθηναϊκά και ξένα έντυπα, από το 1974 μέχρι σήμερα...