για το πρωινό, που ζαλισμένος από τον ήλιο, έμπαινες πλέον σπίτι σου
για μέρη που μεγάλωσες και υπάρχουν ακόμα, αλλά είναι διαφορετικά
για τον περίπατο που έκανες, κάτω από το φεγγάρι, στο νησί
για μέρη που αφήνεις και νιώθεις ότι θα τα ξαναβρείς
για τις ώρες που βρισκείς ομορφιά, στην μοναξιά σου
για τις στιγμές που χάνεις το δρόμο σου, και σε πιάνει φόβος μπροστά στο χάος του τίποτα
για τις ματιές που ρίχνεις, στον ουρανό και τα πάντα συνθέτουν στο μεγαλείο του
για την κρυμμένη ομορφιά που πάντα είναι μπροστά σου