Πρώτη χαψιά που έφαγε, καρδούλα μου φωνάζει
Σήμερα το Queertopia θ’ ασχοληθεί με το I'm Positive 2022, που κάθε χρόνο διοργανώνουν η Θετική Φωνή σε συνεργασία με τη σταθερά ΛΟΑΤΚΙ+ ally –αλλά και ως οργανισμό– Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (αρκεί να παρατηρήσεις τους εργαζόμενούς της και θα δεις όλο το φάσμα της κοινότητας, τρανς, λεσβιες, gay, bi, αλλά και Αφροέλληνες, μετανάστες κ.λπ,, που έχει τη σημασία του γιατί το ελληνικό corporate playground πέρα από την ανυπότακτη επαρχιωτίλα και τον σεξισμό του –κρυμμένο κάτω από το λούστρο– είναι για να το κλαις το καημένο).
Στο θέμα μας. Φέτος η βεντάλια της οροθετικής ορατότητας που αποτελεί τον πυρήνα αυτής της γιορτής-θεσμού ενώθηκε με την έννοια της Οικογένειας, του πιο προβληματικού, στην ελληνική πραγματικότητα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μικροπυρήνα όλων μας. Εκεί, γύρω στο 2010, το πήραμε απόφαση και στη ζωή και στην τέχνη (α, ρε Λάνθιμε, άρχοντα, που μας έβαλες τα σεμεδάκια του family φαντασιακού στον κώλο κι ύστερα τα έβγαλες και μας τα έτριψες στη μούρη) πως η ελληνική οικογένεια, η ενορχηστρωμένη μυθολόγησή της από το σπίτι μέχρι την εκπαίδευση και η παρακμιακή, σχεδόν άρρωστη συναρμογή της με μια βαθιά στρεβλή αντίληψη γονεϊκότητας, δημιουργούν ευνουχισμένους κλώνους ή σκοτωμένα από την πολλή μη αγάπη παιδιά.
Αλλά ακόμα και τότε το δημόσιο αφήγημα της περίφημης, κλασικής ελληνικής οικογένειας δεν ράγιζε, παρ όλο που όλ@ ξέραμε πως ήταν σε κώμα. Σιγά-σιγά, πριν από μερικά χρόνια, με πρωτοπόρα τότε περίπτωση του λατρευτού και χθεσινού παρουσιαστή της εκδήλωσης Φώτη Σεργουλόπουλου, μαζί με τη βετεράνα (λολάκι) Λυδία Παπαϊωάννου, εισήχθη για πρώτη φορά η ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκοτητα στη δημόσια σφαίρα (με υψωμένα φρύδια στην αρχή τότε και ύστερα αναπόφευκτα, εκεί γύρω στο κομβικό σημείο που ψηφιζόταν το σύμφωνο συμβίωσης με αποδοχή).
Οι οικογένειες που ανέβηκαν το βράδυ της Πέμπτης στη σκηνή της Στέγης μάς έδειξαν αυτό που είναι ήδη η ελληνική οικογένεια (κι ας κρώζουν πολιτικοί, μίντια και ντίλερς μιας τοξικής δημοσιογραφίας 3 δεκαετιών πια, που πνέει τα λοίσθια, πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη) με τη δύναμη που επιφέρει η ορατότητα.
Η σουμπρέτα μητέρα της Μαρίας Cyber. μια από τις λίγες ορατές lesbian heroes, δικιά μου και της κοινότητάς της, ο οροθετικός χορευτής Γιώργος Ανδρουλάκης με τη his chosen family φίλη του Ειρήνη, αυτό το γλυκύτατο zoomer τρανς αγόρι, ο Διονύσης Λεβεντάκης, μαζί με τον εκπληκτικό πατέρα του (ο οποίος του στάθηκε, ενώ η μητέρα του τον απέρριψε, αρχίστε να πετάτε στερεότυπα γονεϊκότητας γιατί σας έχω κι άλλα), η Αμαλία Κουτσούκου και η Δήμητρα Παπαϊωάννου, περήφανες μητέρες η καθεμία τρανς εφήβων, όλοι μαζί μας απέδειξαν πως ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι εκεί που η αγάπη σαν άνεμος σου χαϊδεύει το κεφάλι και σαν θάλασσα το κύμα της σου φιλάει τα πόδια.
Ο τόπος που τα δάκρυα σου ο γονιός τα κάνει κρίνους της νύχτας, τα φυτεύει στην καρδιά σου για να θυμάσαι μεγαλώνοντας πως όπου ανήκεις είναι εκεί που σε αποδέχτηκαν και σε αγάπησαν όπως είσαι και ύστερα αυτούς τους κρίνους επειδή έμαθες ν’ αγαπάς θα τους δώσεις κι εσύ με τη σειρά σου γιατί αυτό είναι η αγάπη: ελαφριά, καθαρή και διάφανη σαν σύννεφο.
Διάφανη σαν σύννεφο αλλά και καυλερή σαν σφριγηλή, μπιτάτη και κυρίως ολάνθιστη καρδιά, καλό μου κουίρι, αλλά και οσ@ υπόλοιπα με διαβάζετε, είναι και η οροθετικότητα, σας διαβεβαιώ. Ως sex positive lolita στην πρώτη νεότητά μου και HIV positive proud and loud κουίρι από το 2004 που πρωτοδιαγνώστηκα μέχρι τώρα, διέσχισα αγκαλιά με τον εντελώς άκακο, εδώ και χρόνια, HIV το σεξ και τη ζωή unapolegetically και χωρίς κανένα άλγος.
Βλέπεις, μπορεί το στίγμα, οι διακρίσεις, το shaming να είναι όντως μια πραγματικότητα που όλ@ καλούμαστε να διαχειριστούμε, αλλά επειδή η ζωή δεν βιώνεται εν περιλήψει και μέσα στον φόβο κι επειδή δεν πρέπει να χαμπαριάζουμε απέναντι στους ήσυχους ανήσυχους (τα καημένα) κάθε είδους, που μυρίζονται επιδερμικά το status σου και επιχειρούν μέσω των προσωπικών μας power games και της αλληλεπίδρασης να σε κάνουν να νιώσεις ευαλωτότητα και ανασφάλεια, γενικεύοντας και μπουρδουλογώντας σχεδόν παραληρηματικά, θα σου πρότεινα να τους αφήσεις στην ημιμαθή φαντασιακή «ανωτερότητά» τους και να τους «απορρίψεις» –γλυκά– εσύ.
Δεν ζητάμε, παίρνουμε. Δεν παρακαλάμε, διεκδικούμε. Δεν τρέχουμε από πίσω. Γιατί τα οροθετικ@ είμαστε η ενσάρκωση της ακομπλεξάριστης επιθυμίας, μέσα στη δυσθυμία των υπολοίπων, το θαύμα του ιού μας υπενθύμισε πως αν οι άλλοι ζουν τη ζωή σαν χορό ευνουχισμού, καθαρτήριο εφιάλτη και επιτάφια ναρκισσιστική νεύρωση, εμείς τη ζούμε κάτω από τον θόλο της πιο πάμφωτης οικογένειας. Αυτής που επιλέξαμε, μακριά από τα ψυχολογικά σφαγεία των τάχα μου correct, στην πιο ανεπανάληπτη μήτρα της κουίρ ζωής. Εκεί που ακάποτα συναντιέται η επιθυμία με το συναίσθημα, το σώμα με την ψυχή, τα δάκρυα με τα χύσια, και καθώς κάνουν έρωτα σε ανυψώνουν δικαιωμένο και μακριά από τους λεηλατημένους αρνητές της αλήθειας (τους).
Να θυμάσαι: διαχρονική οικογένεια μας είναι η αγάπη και το νοιάξιμο μεταξύ μας, το μοίρασμα των ραγισματιών μας, η αγκαλιά σε ολ@, ειδικά στα πιο ευάλωτα, και η συνειδητοποίηση του προνομίου μας, το οποίο, πίστεψέ με, δεν έχει να κάνει με υλικότητες αλλά με την ψυχική ευρυχωρία του καθεν@ μας και το γκρέμισμα των ψευδοσυνόρων και των ψευδοδιαφορων μας.